Ομιλία Αστ. Χαλάτση στην εκδήλωση του ΚΚΕ για την Οκτωβριανή Επανάσταση Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Πολιτικά
- Εκτύπωση
Τιμάμε τη δράση των επαναστατημένων εργατών της Ρωσίας, που, μαζί με τους αγρότες, με την καθοδήγηση του ΚΚ των Μπολσεβίκων, άνοιξαν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας το δρόμο για το πέρασμα από τον καπιταλισμό σε ένα νέο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Τους τιμάμε βάζοντας στη ζωή, στην ταξική πάλη τα συμπεράσματα απ΄ το «δρόμο που άνοιξε, τον πάγο που έσπασε, το δρόμο που χαράχτηκε»
Το ιστορικό πέρασμα, με αφετηρία την Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, έδωσε μια ιστορικά μοναδική, ανεπανάληπτη ώθηση στην ανάπτυξη του ανθρώπου, ως κύριας παραγωγικής δύναμης, στα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματά του, στο βιοτικό και μορφωτικό - πολιτιστικό επίπεδό του. Εξύψωσε τη γυναίκα, αγκάλιασε κάθε κοινωνική σχέση. Το μοναδικό στην ιστορία είναι ότι αφορούσε το σύνολο των μαζών. Εγινε πράξη η εξασφάλιση κοινωνικών δικαιωμάτων για όλους, στην Παιδεία, στην Υγεία, στη δουλειά, στη Λαϊκή Στέγη, στον Πολιτισμό.
Αυτές οι κατακτήσεις, που σήμερα φαντάζουν «όνειρο απατηλό» ήταν αποτέλεσμα του κεντρικού σχεδιασμού στην οικονομία, κόντρα στον άναρχο καπιταλισμό, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στη συγκεντρωμένη βιομηχανία, κόντρα στην ατομική- εταιρική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Το κίνητρο υπήρξε η συνολική ευημερία, που για αρκετές δεκαετίες έλαμπε ως φάρος για την εργατική τάξη και τις ανάγκες της, ακόμη και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Ένα χρόνο μετά τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, το Νοέμβρη του 1918, πραγματοποιήθηκε το πρώτο, ιδρυτικό Συνέδριο του κόμματός μας. Το κοινό μεταξύ του Κόμματος των Μπολσεβίκων στη Ρωσία του 1917 και του ΚΚΕ σήμερα είναι η προσήλωση στο στόχο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά με τους αριστερούς διαχειριστές του καπιταλισμού, που με επαγγελματισμό δεκαετιών προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, λειτουργώντας ως ανάχωμα στη λαϊκή χειραφέτηση από την αστική ιδεολογία, τους οπορτουνιστές.
Η ίδρυση του ΚΚΕ υπήρξε γέννημα της ανάπτυξης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, όμως η συγκρότησή του, η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ωρίμανση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, επιταχύνθηκε στις συνθήκες της παγκόσμιας αλλαγής που έφερε στο συσχετισμό των δυνάμεων η Οχτωβριανή Επανάσταση.
Μετά την αντεπανάσταση, σχετικά γρήγορα διαψεύστηκαν θεωρίες περί τέλους της ιστορίας καθώς και η προπαγάνδα αστών και οπορτουνιστών πως δήθεν ο κόσμος θα έμπαινε σε μια τροχιά συνεχούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, ειρήνης και ευημερίας για όλους. Κατρρέουν οι μύθοι των αστών και φίλων τους αριστερών στην αγία οικογένεια της ισόμετρης ΕΕ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια
Φυσικά οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι συνεχίστηκαν, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση για το σύνολο της εργατικής τάξης αυξάνεται. Η βαθιά συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση είναι γεγονός.
Είκοσι χρόνια μετά την ολοκλήρωση των αντεπαναστατικών ανατροπών στη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αστοί ιστορικοί, δημοσιολόγοι, κοινωνιολόγοι και πολιτικοί εκπρόσωποι του οπορτουνισμού ανησυχούν, ή, αλλιώς, μάς κατηγορούν, γιατί ακόμα συνδέουμε την ιδεολογία μας, για το χαρακτήρα της επανάστασης και της εξουσίας στην Ελλάδα, με την ιδεολογία και τις επαναστατικές αξίες του κόκκινου Οχτώβρη,
|
|
Υποκρίνονται ότι προβάλλουν ένα σοσιαλισμό με «δημοκρατία κι ελευθερία», σε αντίθεση με τον ανώριμο και γι’ αυτό , «γραφειοκρατικό» σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ. Με τέτοιες στοχεύσεις προβάλουν ένα δικό τους σοσιαλισμό, αδειάζοντάς τον από την ουσία του, τις θεμελιώδεις του σχέσεις, την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής , τον κεντρικό σχεδιασμό, την εργατική εξουσία. Ένα γενικό «όραμα καλυτέρευσης» , αυτό που προβάλλουν οι διάφορες «αντιμνημονιακές δυνάμεις» με πρωτοπαλίκαρα τα δεκάδες οπορτουνίστικα κόμματα – γκρούπες μέχρι τη ΝΔ, δε θα ενοχλούσε την κυρίαρχη τάξη.
Αυτό που τη δαιμονίζει, είναι η σοσιαλιστική- κομμουνιστική προοπτική, αυτή την κάνει να θωρακίζεται να διοχετεύει τον αντικομμουνισμό της από ακόμα περισσότερα κανάλια, γιατί γνωρίζει ότι αυτή η προοπτική είναι κοντά, ότι προϋποθέτει την κατάργησή της. Ότι είναι ώριμη κι αναγκαία όσο ποτέ, , προβάλλει μέσα απ΄ τα συντρίμια του παλιού κόσμου, του καπιταλιστικού, εδώ κι έναν αιώνα. Την απόδειξη αυτή με οδυνηρό τρόπο φέρνει η καπιταλιστική κρίση, κλασική γέννα αυτού του τρόπου παραγωγής, όπως κι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, το άλλο παιδί του, για να ξαναμοιραστούν οι αγορές και σφαίρες επιρροής, να ξαναεπενδυθούν τα κεφάλαια που θα επιζήσουν μετά την κρίση.
Σύντροφοι και φίλοι
Ο Α` Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1914, σηματοδότησε αυτή την εποχή, του ιμπεριαλισμού, που συνεχίζει έως σήμερα, της ωρίμανσης για το πέρασμα στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Η τεράστια κοινωνικοποίηση της εργασίας και η ατομική ιδιοποίηση των προϊόντων της, είναι η μήτρα όλων των φαινομένων της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, αλλά και ο σηματοδότης που δείχνει τη διέξοδο: Να αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να κοινωνικοποιηθούν, να υπάρξει σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή από τη σοσιαλιστική εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Η επανάσταση στη Ρωσία του 1917 είναι η επιβεβαίωση της μαρξιστικής θεωρίας, και μάλιστα σε μια Ρωσία με τεράστια ανισομετρία λόγω της αχανούς της έκτασης, με βαριά καθυστέρηση σε σύγκριση με άλλες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες εκείνης της περιόδου.
Το πισωγύρισμα δεν ακυρώνει τα επιτεύγματα του ιστορικού επαναστατικού άλματος, που επιτεύχθηκε, δεν ακυρώνει το χαρακτήρα της εποχής μας.
Το κόμμα μας, παρότι δεν ήταν ιδεολογικά προετοιμασμένο για το ενδεχόμενο της αντεπαναστατικής ανατροπής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ωστόσο δεν ταλαντεύτηκε, δεν αποκήρυξε το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, δεν απαρνήθηκε τη μεγάλη κληρονομιά της οικοδόμησης στον 20ό αιώνα.
Άντεξε στη μεγάλη οπορτουνιστική πίεση που οδήγησε στην κρίση και διάσπαση του 1991. Απέβαλε από τις γραμμές του το οργανωμένο δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα, που συνταίριαζε το μηδενισμό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, με την άρνηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του κόμματος, με τη διάχυσή του στον «Συνασπισμό της Αριστεράς». Τη στιγμή που άλλα, ιστορικά ΚΚ, απαρνήθηκαν βασικές αρχές του επιστημονικού κομμουνισμού, χάσανε τον επαναστατικό χαρακτήρα τους.
Η απόφαση του 18ου Συνεδρίου βαθαίνει παραπέρα στις αιτίες του πισωγυρίσματος, με στόχο να φωτιστεί ο δρόμος της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης αύριο.
Παράλληλα, η συσσώρευση των καπιταλιστικών εξελίξεων τα χρόνια αυτά, η ταξικότητα και επιστημονικότητα στην ερμηνεία τους, μας έκαναν πιο δυνατούς ιδεολογικά, μας δώσανε ικανότητα πρόβλεψης έγκαιρα όλων αυτών που σήμερα φέρνει ο καπιταλιστικός κύκλος, φώτισαν τη δυνατότητα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στη νέα κοινωνία, ανεξάρτητα από το αν αυτό το πέρασμα πραγματοποιείται ή όχι σήμερα κάπου πάνω στη Γη.
Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το πέρασμα είναι μακρόχρονο, σύνθετο, επιταχύνεται ή επιβραδύνεται, σταθεροποιείται και επεκτείνεται ή περιορίζεται και ανατρέπεται, ανάλογα με το πώς αναπτύσσονται οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις .
Συνειδητοποιήσαμε ότι οι νέες οικονομικές και γενικότερα οι νέες κοινωνικές σχέσεις δεν αναπτύσσονται απαλλαγμένες από τα βαρίδια, από την κληρονομιά του παρελθόντος που δεν είναι μόνο η καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Κληρονομιά - βαρίδια του παρελθόντος είναι και η μικρή ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο κατακερματισμός και η χαμηλή παραγωγικότητα των μέσων που χρησιμοποιούν οι συνεταιρισμένοι αγροτοπαραγωγοί. Βαρίδι είναι η έλλειψη συνειδητών κομμουνιστών με υψηλή τεχνική και επιστημονική ειδίκευση. Είναι η ύπαρξη, ακόμη, βαριάς χειρωνακτικής και ανειδίκευτης δουλειάς που υπάρχει γιατί δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί, όσο χρειάζεται, τα μέσα και εργαλεία αλλά και η εργατική δύναμη. Και αυτό είναι μια αντίθεση, που επιζητά την επίλυσή της.
Είναι, ακόμη, η περιορισμένη επάρκεια ορισμένων καταναλωτικών προϊόντων, που παράγονται με νέες, πιο προηγμένες τεχνολογίες, σε σύγκριση με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν σε μια προηγούμενη χρονική περίοδο. Και αυτό εκδηλώνεται με ανισότητα στην κατανομή, διαφοροποίηση που ζητά την επίλυσή της.
Κληρονομιά - βαρίδι είναι ότι οι εργάτες και οι εργάτριες, στο σύνολό τους, δεν αντιμετωπίζουν ακόμη την εργασία τους ως κοινωνική, κουβαλάνε τον ατομισμό και την αποξένωση που διαμόρφωσαν οι συνθήκες του καπιταλισμού.
Εαι οι δυσκολίες, που, έτσι ή αλλιώς, αναπαράγονται από την ύπαρξη ενός ισχυρού ιμπεριαλιστικού περίγυρου, που υποτιμήθηκε η δυνατότητα ανασυγκρότησης και αντεπίθεσής του, μετά τη νίκη της ΕΣΣΔ στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, αλλά και στην Ασία, στην Καραϊβική.
Το ΚΚΣΕ, βγαίνοντας ταξικά αποδυναμωμένο από τις απώλειες στον πόλεμο, δεν κατόρθωσε να δώσει επαναστατική διέξοδο στους θεωρητικούς προβληματισμούς και στην πολιτική πρακτική του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, έγιναν λαθεμένες επιλογές, παρεκκλίσεις που ωρίμασαν σε οπορτουνιστική στροφή, που σταδιακά και μακρόχρονα ωρίμασαν σε μετάλλαξη του κόμματος και ανοιχτή προδοσία της επαναστατικής πορείας.
Το πισωγύρισμα έφερε καταστροφές, επιβράδυνση στην κοινωνική ανάπτυξη, όχι μόνο για την εργατική τάξη, τις λαϊκές δυνάμεις, στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά σε όλο τον κόσμο.
Σύντροφοι και φίλοι
Τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, ο βαθύς αντιδραστικός και ανασχετικός χαρακτήρας του στην κοινωνική ανέλιξη, στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, φαίνονται από το γεγονός ότι για πρώτη φορά γενικευμένα η εργατική δύναμη, δηλαδή η μισθωμένη απ' το κεφάλαιο εργασία, χάνει απόλυτα σε σχέση με την άνοδο της παραγωγικότητας και του όγκου του παραγόμενου υπερπροϊόντος. Οι εξαγωγές κεφαλαίου για άμεσες επενδύσεις, η μαζική εξαγωγή εργατικής δύναμης (μετανάστευση) στη διεθνή καπιταλιστική αγορά οδηγεί σε απαξίωση της, η απόκλιση σε σχέση με τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις μεγαλώνει, το βιοτικό επίπεδο εξισώνεται προς τα κάτω.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λαϊκό πρόβλημα προβάλλει την ανάγκη να γίνουν κοινωνική περιουσία τα πιο σύγχρονα δημιουργήματα της εργασίας, οι υποδομές και τα μέσα στις μεταφορές, τα λιμάνια, τα δάση και οι ακτές, να εξασφαλιστεί η προστασία, ανάπτυξη και αξιοποίησή τους με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτή η ανάγκη είναι επιτακτική, αφού η εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, κάνει ακόμα πιο οξυμένη την σύγκρουση ανάμεσα στις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες του εργαζόμενου ανθρώπου από τη μία και την καταστροφή αυτών των δυνατοτήτων από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Πάνω σε αυτή τη νέα πραγματικότητα θα ζήσουμε την απότομη όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων, εκφρασμένη πιθανά κι ως ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, αβάσταχτη φτώχεια και κοινωνική δυστυχία που θα γεννήσει γενικευμένη πολιτική αστάθεια, κρίση, επαναστατική κατάσταση. Το κρίσιμο είναι και θα είναι η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, του ΚΚ.
Η ιστορική πείρα και πάλι διδάσκει :Επαναστατική κατάσταση διαμορφώθηκε την περίοδο εκείνη και σε άλλες χώρες (Γερμανία, Ουγγαρία), εκδηλώθηκαν επαναστάσεις που όμως δεν κατάφεραν να νικήσουν.
Εκεί οι δυνάμεις του οπορτουνισμού κυριάρχησαν αφού δεν είχε έγκαιρα συγκροτηθεί ένα επαναστατικό κόμμα. Ο Οπορτουνισμός αποδείχτηκε το τελικό καταφύγιο της αστικής τάξης για να σώσει την εξουσία της και την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Ο καθοριστικός παράγοντας της ήττας ήταν η έλλειψη επαναστατικού εργατικού κόμματος, όπως υπήρξε για τη Ρωσία το κόμμα του Λένιν. Κόμμα που να είχε ξεκαθαρισμένο το χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης και το χαρακτήρα της νέας εξουσίας: σοσιαλιστικός ο χαρακτήρας της επανάστασης, εργατική η εξουσία της.
Η θεωρητική προετοιμασία της σφυρηλατήθηκε στην ανειρήνευτη πάλη κατά της αστικήςιδεολογίας, των διαφόρων ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών θεωριών. Θεμελιώθηκε επιστημονικά από τους Μαρξ- Ένγκελς νωρίτερα, από το Λένιν, γιατί η κατάσταση της εργατικής τάξης δεν είναι δυνατό να αλλάξει ριζικά με τον αγώνα για μεταρρυθμίσεις.
Το κόμμα των Μπολσεβίκων αντιμετωπίζει ως ενιαίο αδιαχώριστο σύνολο την οικονομική, την πολιτική και την ιδεολογική πάλη της εργατικής τάξης. Καθοδηγητής του η αρχή: Το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία. Έτσι, καταφέρνει έγκαιρα να διαχωριστεί ιδεολογικά, οργανωτικά και πολιτικά από τον οπορτουνισμό.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Λένιν αναπτύσσει θεωρητική δουλειά, ανατρέπει προλήψεις που επικρατούν, στα μυαλά των μαρξιστών της εποχής μεταξύ τους και σε αρκετούς μπολσεβίκους που θεωρούσαν πως η σοσιαλιστική επανάσταση θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί πρώτα στις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες Αγγλία, Γερμανία και όχι στη Ρωσία.
Οι εργάτες κλήθηκαν από τους οπορτουνιστές εργατικούς ηγέτες να πέσουν στη σφαγή για την υπεράσπιση του «εθνικού τους» ληστή, της εγχώριας αστικής τάξης. Αντίθετα, οι Μπολσεβίκοι δεν κατήγγειλαν μόνο τον πόλεμο, όπως οι πασιφιστές. Τάχθηκαν υπέρ της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για να ηττηθούν οι αστικές τάξεις των χωρών τους, τόσο των επιτιθέμενων όσο και των αμυνόμενων, σε πόλεμο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Ο Λένιν επεξεργάζεται τη θεωρία για τον αδύνατο κρίκο στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Ότι δηλαδή σε συνθήκες ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, που είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού, υπάρχει η δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε ορισμένες ή και σε μια χωριστά παρμένη χώρα, ότι εκεί η επανάσταση μπορεί να εκδηλωθεί και να νικήσει.
Πράγμα που σήμαινε και σημαίνει ότι οι εργάτες μια χώρας όταν εκδηλωθεί επαναστατική κατάσταση μπορούν και πρέπει να αναλάβουν αποφασιστική δράση για την εξουσία, δίχως να περιμένουν τι θα γίνει σε άλλες χώρες – να ξεκινήσουν κάποιοι άλλοι πρώτα.
Ο Λένιν ανέδειξε την κοινωνική βάση αυτού του φαινόμενου την εργατική αριστοκρατία, δηλαδή των καλύτερα αμειβομένων, αστοποιημένων τμημάτων της εργατικής τάξης και μικροαστικών στρωμάτων που συρρέουν στις γραμμές της. Η επίδραση της μικροαστικής ιδεολογίας και πολιτικής στις γραμμές των κομμάτων της εργατικής τάξης αποτέλεσε και αποτελεί δηλητήριο, που σε μια πορεία ολοκληρώνεται σε αντεπαναστατική δύναμη. Η ιδιαίτερη ικανότητα του οπορτουνισμού να προσαρμόζεται. Ενώ ο πόλεμος διαρκεί, οι Μπολσεβίκοι δε χαρίζουν τις επαναστατημένες μάζες στην επιρροή των αστικών δυνάμεων που αναρριχώνται στην εξουσία.
Αξιοποιούν την ύπαρξη αντιφάσεων, που, όχι μόνο διατήρησαν την επαναστατική κατάσταση, αλλά και βοήθησαν στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και μέσα στα Σοβιέτ. Δεν συμμετέχουν σε καμιά από τις αστικές κυβερνήσεις, που δημιουργούνται από το Φλεβάρη έως τον Οχτώβρη .
Όλα τα παραπάνω δεν συμβαίνουν σε συνθήκες ευνοϊκού συσχετισμού υπέρ των μπολσεβίκων. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων πάει κόντρα στο κοινό αίσθημα που αποθέωνε τις αστικές κυβερνήσεις μετά την ανατροπή του Τσάρου, το ίδιο και στα σοβιέτ που συσπείρωναν και οργάνωναν εργάτες αλλά σε αυτά κυριαρχούσαν οι εσέροι και οι μενσεβίκοι και γι’ αυτό στήριζαν την αστική κυβέρνηση.
Το Κόμμα των Μπολσεβίκων δεν υποτάχτηκε στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, προσάρμοσε την τακτική του, επαναστατικοποίησε την στρατηγική του, σχεδίασε με βάση όχι μόνο με τις ανάγκες της στιγμής αλλά και τις μελλοντικές ανάγκες της ταξικής πάλης. Ρίχνονται σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου, με την ορμή εκείνων που τους ανήκουν όλα και γι' αυτό δικαιούνται να τα κατακτήσουν.
Το νέο κράτος, της δικτατορίας του προλεταριάτου, που στηρίχτηκε στα Σοβιέτ, γέννημα της αυτενέργειας των μαζών μέσα στη φωτιά της επανάστασης του 1905 - 1907, αντικατέστησε τον παλιό κρατικό μηχανισμό, τον ιδεατό συνολικό καπιταλιστή», όπως έγραψε ο Ενγκελς.
Η πείρα εκείνης της εποχή αλλά και όλης της ιστορίας του εργατικού κινήματος απέδειξε πως η αποδοχή του οπορτουνισμού σήμανε το θάνατο των Κομμάτων της Εργατικής τάξης. Είναι ζήτημα και παραπέρα ιστορικής μελέτης και έρευνας για το ποιοι παράγοντες βάρυναν ώστε να μην αφομοιωθεί η πείρα της οκτωβριανής επανάστασης και από τα ΚΚ της ΚΔ.
Τραγικά στη χώρα μας αποδείχτηκε η έλλειψη αυτής της στρατηγικής στο Κόμμα μας το 1944, επέτρεψε την επιβίωση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα τον ερχομό της κυβέρνησης Παπανδρέου, τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε αυτή, ενώ είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση με ένοπλο τον ελληνικό λαό.
Σε μια σειρά επεξεργασίες Κομμουνιστικών Κομμάτων η προσέγγιση του στόχου της εργατικής εξουσίας γινόταν με κριτήριο το συσχετισμό δυνάμεων και όχι με τον αντικειμενικό προσδιορισμό του χαρακτήρα της εποχής που καθορίζεται από το κίνημα ποιας τάξης βρίσκεται επικεφαλής της κοινωνικής εξέλιξης, ποια είναι η σχέση των τάξεων με την εξουσία (με αυτή την έννοια ο Λένιν μίλαγε για ταξικό συσχετισμό).
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο στόχος μιας κυβέρνησης (αριστερής ή εργατικής) στο έδαφος της καπιταλιστικής εξουσίας, χωρίς επαναστατική ανατροπή με στόχο την υλοποίηση ενός προγράμματος μεταβατικών μέτρων, υιοθετήθηκε από ΚΚ ως ενδιάμεσος στόχος που θα διευκόλυνε την πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ικανοποιώντας ταυτόχρονα μια σειρά λαϊκά αιτήματα. Από τις κυβερνήσεις όμως των Λαϊκών Μετώπων στη Γαλλία και την Ισπανία τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη κυβέρνηση του Αλλιέντε στη Χιλή και ανάλογες αλλού, αποδείχτηκε ότι αυτές οι κυβερνήσεις, παρά τις όποιες ακόμη και ουτοπικές καλές προθέσεις των ΚΚ που τις στήριζαν, όχι μόνο δεν μπόρεσαν ν’ ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού, ούτε καν για τη σταθεροποίηση ορισμένων κατακτήσεων.
Η ιστορική πείρα του Οκτώβρη επιβεβαιώνει ότι η «σωτηρία» της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε συνθήκες κρίσης ή ιμπεριαλιστικού πολέμου απαιτεί την ανατροπή της αστικής εξουσίας, προϋποθέτει την αποδυνάμωση, τη χρεοκοπία των όποιων «αριστερών» εκδοχών της.
Η μελέτη της εξέλιξης της στρατηγικής των μπολσεβίκων στο διάστημα 1905-1917 και της ανάγκης δράση τους στις μάζες έχει διαχρονική σημασία. Αφορά και την πείρα της δουλειάς των κομμουνιστών σε μη ώριμες εργατικές μάζες, σε λαϊκά στρώματα. Αφορά το σήμερα:
Αφορά τη συζήτηση που εκπορεύεται από επιτελεία για «αντιμνημονιακές» ή «πατριωτικές» ή «αριστερές» κυβερνήσεις, για εθνικούς στόχους και κινήματα «ακομμάτιστα». Μηχανισμούς του αστικού κράτους, σ’ όλο του το βάθος και εύρος, έχουν αρχίσει δουλειά. Γιατί η κρίση βαθαίνει, η ανισομετρία είναι σύμφυτες, οι ισορροπίες των καπιταλιστών, οι συμβιβασμοί τους προσωρινοί, οι αντιθέσεις του οξύνονται.
Σε αυτή τη βαρβαρότητα, απάντηση υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού δεν μπορεί να είναι γενικά η ανάπτυξη, αυτή έχει πάντα ταξικό χαρακτήρα. Θα είναι καπιταλιστική ή σοσιαλιστική – κομμουνιστική.
Οι κόμποι, οι αργές περίοδοι στην ιστορική κίνηση, ακολουθούνται πάντα από τις στροφές, την απότομη όξυνση, η ταξική πάλη οξύνεται. Συγκεντρώνουμε δυνάμεις, δημιουργούμε τη στρατιά της ανατροπής. Χωρίς καμιά κοινοβουλευτική αυταπάτη, καμιά χρεοκοπημένη ανανεωτική συνταγή. Με προσήλωση στην απόρριψη της οπορτουνιστικής θέσης ότι αυτό μπορεί να γίνει με τη συμμετοχή ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια κυβέρνηση στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας, με τον απατηλό στόχο να γίνει ο καπιταλισμός πιο ανθρώπινος.
Με ακατάβλητη πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης, στην ηγετική συσπειρωτική της ικανότητα για τα σύμμαχα στρώματα, με κρυστάλλινη επαναστατική στρατηγική, πρωτοστατούμε στις καθημερινές μάχες, προετοιμαζόμαστε για τις μεγάλες αναμετρήσεις. Σε πλήρη σύγκρουση με όλες τις δομές, θεσμούς, νόμους, κόμματα κι αναχώματα, με την εξουσία της αστικής τάξης. Για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό- κομμουνισμό.
Αστέρης Χαλάτσης