"Για αυτούς που θέλουν να μας κυβερνούν" άρθρο του Γ. Τσιτσιμπή ^Κύριο

Μια γνώση που θα έπρεπε τουλάχιστον να επικαιροποιηθεί και να αποτελέσει οδοδείκτη για τη σημερινή άθλια κατάσταση.

Έναυσμα για προβληματισμό, το επανεμφανιζόμενο βιβλίο τα τελευταία χρόνια, του Δημ. Μπάτση «η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα». Ένας πραγματικός πλούτος που παραμένει ανεκμετάλλευτος.

Εντυπωσιάζει η μεθοδικότητα και η αναλυτική τεκμηρίωση του προβληματισμού και των προτάσεων του συγγραφέα (η φημολογία πως αυτή η τεκμηρίωση τον οδήγησε στο απόσπασμα, ίσως να μην απέχει απ’ την πραγματικότητα). Η βαρειά βιομηχανία, με βασικό πυλώνα την υδρενεργειακή αξιοποίηση, θέμα τόσο ουσιώδες στις μέρες μας με τις συζητήσεις γύρω από τη ΔΕΗ και τα νερά μας κι όχι μόνο, παίρνει άλλη διάσταση και γίνεται τραγικά επίκαιρο.

Η βήμα – βήμα εξέταση του ενεργειακού δυναμικού, σχετικά με τους λιγνίτες και τις υδατοπτώσεις αλλά και το σύνολο του ορυκτού πλούτου, μαζί με τις τότε ενδείξεις για πετρέλαιο, που όπως λέει είναι απαραίτητο να γίνουν συστηματικές έρευνες για να εξακριβωθεί η έκταση και η αξία του, γεμίζουν τις 600 περίπου σελίδες του βιβλίου, ενταγμένα όλα αυτά μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο δημοκρατίας και ανεξαρτησίας απαραίτητο για τον ίδιο.

Με βασανιστική λεπτομερειακή καταγραφή παρουσιάζει ένα προς ένα τα ορυκτά της Ελληνικής γης, κοστολογεί την εξόρυξή τους, υπολογίζει την απόδοσή τους, προκρίνει την μέθοδο εκμετάλλευσης, προτείνει συνδυαστικές λύσεις παραγωγής και εντοπίζει την τεράστια ανάγκη ίδρυσης μεταλλουργικής και χημικής βιομηχανίας με κύριο στόχο την ενεργειακή αξιοποίηση και τη γεωργική υποστήριξη.

Όλη η μελέτη, στηριγμένη στην έως τότε σύγχρονη βιβλιογραφία, με κριτική σε συμφωνούντες και διαφωνούντες, αποδεικνύει τη βιωσιμότητα της πρότασης και την πολίτιμη συνεισφορά της στην ελλαδική οικονομία.

Θα άξιζε να προσαρμόσουμε το ερώτημα του Μπάτση στο σήμερα «…πόσο θα είχεν αλλάξει το τοπίο της φτωχής ελληνικής οικονομίας από το 1860 και ύστερα αν είχε μελετηθεί ο ορυκτός πλούτος και στοιχειώδικα έστω αξιοποιηθεί»,  αλλάζοντας  μόνο την αφετηριακή χρονολογία, βάζοντας στη θέση της το 1947 χρονολογία έκδοσης του βιβλίου του.

Μια οικονομία, δυστυχώς, που παραμένει αποικιακού τύπου, με στυγνούς εκμεταλλευτές τους ίδιους, ξένους και ντόπιους, υπηρέτες του κεφαλαίου, με συνειδητό ξεπούλημα του ιδρώτα του Έλληνα εργαζόμενου, συνοδευόμενη με τραπεζική – τοκογλυφική δράση.

Το σημερινό ξεπούλημα με τις δήθεν αποκρατικοποιήσεις, των «ασημικών» όπως υποστηρίζουν πολλοί, θα χαρίσει ανεπιστρεπτεί κάθε δυνατότητα να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Ένα «καλό οικόπεδο» δεν το πουλάς κοψοχρονιάς, αλλά το αξιοποιείς παραμένοντας ιδιοκτήτης. Τον πλούτο σου (έδαφος, υπέδαφος, νερά, αέρα, ήλιο) δεν τον χαρίζεις μένοντας αίολος στο επέκεινα, αλλά δρομολογείς συνθήκες υγιειούς εγχώριας αξιοποίησης για το τώρα και το αύριο.

Και η ευθύνη γι’ αυτή την κατεύθυνση βαραίνει και τα πνευματικά μας ιδρύματα που πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες όχι απλά ενημέρωσης αλλά και ουσιαστικής πίεσης προς τους κυβερνώντες. Ο χρόνος τελείωσε χτες. Αν τους αφήσουμε θα μας εξαφανίσουν.

Ήδη το ψήφισμα του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ επισημαίνει την ανάγκη να δοθεί η πρέπουσα σοβαρότητα στην αντιμετώπιση της εξόρυξης και εκμετάλλευσης των ορυκτών πρώτων υλών, υπογραμμίζοντας πως: «η σημερινή οικονομική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά, αν η Ελλάδα βασίσει την ανάπτυξή της και στην εξορυκτική βιομηχανία» (Επίκαιρα, τεύχος 144ο, σελ. 30). Και όπως υπογραμμίζει στο ίδιο περιοδικό ο κ. Μιχαήλ Βαβελίδης, αναπληρωτής πρόεδρος του Τμήματος και κοιτασματολόγος: «η χώρα μας διαθέτει πλούσιες ενεργειακές πρώτες ύλες, βιομηχανικά ορυκτά και πετρώματα αλλά και μεταλλεύματα, πλόυτος που μπορεί να ενισχύσει τον παγκόσμιο ρόλο της στην εξορυκτική βιομηχανία».

Επικαιροποίηση συνεπώς των απόψεων του Μπάτση του 1947, για πολλοστή  φορά, με ένα νεκρό διάστημα απραξίας απ’ τους υπεύθυνους κυβερνώντες 65 ολόκληρων χρόνων.

Μήπως ήρθε η ώρα, εκτός από το μνημόνιο, να διαβάσουν οι κυβερνώντες και τις σημαντικές μελέτες σχετικά με την ανάπτυξη και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων μας και να μην περιορίζονται μόνο στην εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας;

Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, τα ορυκτά της και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, σε συνδυασμό με την ΑΟΖ που πρέπει επιτέλους να ανακηρυχθεί, παρέχουν τα εχέγγυα για μια άλλη θέση και έναν άλλο ρόλο στην ενεργειακή σκηνή.

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής