Θωμάς Παγώνης: "Αδέσποτα και νεράκι"

Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα αδέσποτα πλάσματα υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας, στους χώρους μιας πόλης όπου το καλοκαίρι οι θερμοκρασίες αγγίζουν τους 40 βαθμούς Κελσίου. Το μαρτύριο των πλασμάτων αυτών χωρίς νερό είναι απίστευτο. Μπορούμε όμως να τα βοηθήσουμε;

Από μικρός θυμάμαι το συντριβάνι στην κεντρική πλατεία της πόλης να αποτελεί σημείο «λουτρού» για τα περιστεράκια τα οποία απολάμβαναν νεράκι αλλά και έκαναν το «μπάνιο» τους απολαμβάνοντας μαζί μας το τρεχούμενο νερό του συντριβανιού. Οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους και το συντριβάνι του οποίου η κλειστή πλέον κατασκευή (όσο ωραία και αν είναι) δεν αφήνει πρόσβαση στα πτηνά ή αλλά ζωάκια. Ακόμη και τότε όμως, όταν πριν από μερικά χρόνια υπήρχε μια διαρροή από τις μαύρες πλάκες του συντριβανιού αλλά και πιο μεγάλη ροή επί των μεταλλικών ενθεμάτων, τα αδέσποτα έπιναν νεράκι και τα περιστέρια έπαιρναν το μπάνιο τους. Η επισκευή του συντριβανιού πριν χρόνια (η οποία και ορθά έγινε) στέρησε όμως ξανά το νεράκι από τα πλάσματα αυτά που μια άλλη πρόνοια τους είχε δώσει... Τώρα πια το συντριβάνι της κεντρικής πλατείας είναι για χρόνια στέρφο και άνυδρο και πραγματικά είναι κρίμα για όλους και ειδικά για τα αδέσποτα πλάσματα που δεν λειτούργησε τέλος Ιουνίου όπως είχε εξαγγελθεί …

Μια άλλη εικόνα που θυμάμαι σαν παιδί ήταν οι παππούδες που τις ζεστές μέρες άνοιγαν τους δυο μεταλλικούς κρουνούς στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης για να ξεδιψάσουν τα αδέσποτα. «Έλα βρε καημένο, πιες νεράκι Του Θεού...» έλεγαν και άνοιγαν το πολύτιμο νεράκι. Τώρα πια οι κρουνοί είναι κλειστοί... αλλά ακόμη και αν κάποιος σήμερα τους ανοίξει και βάλει από κάτω δοχείο να μαζεύει νερό για να ξεδιψάσουν τα πλάσματα, κάποιοι «έξυπνοι» (…αλλά μάλλον άκαρδοι και μαυρόψυχοι…), πετάνε τα δοχεία…

Ξέρω πως για πολλούς τα γραφόμενα αυτά θα φαντάζουν γραφικά, αλλά πιστεύω σε μια πόλη όπως η Καρδίτσα μας, σε έναν δήμο που έχει δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό του και την ευαισθησία του, ίσως θα μπορούσε να υπάρξει πρόνοια για μια μικρή ποτίστρα/συντριβανάκι (ανοιχτού τύπου) ώστε να δώσουμε στα αδέσποτα αλλά και τα περιστέρια της πόλης μια ανάσα ζωής, λίγο «νεράκι Του Θεού» όπως θα έλεγαν εκείνοι οι παππούδες που παλιά άνοιγαν τους κρουνούς το καλοκαίρι.

Μέχρι τότε και μέχρι να «αλλάξουν» οι καιροί και μέχρι να ξανακελαρύσει νερό στο συντριβάνι, ας μην ξεχνάμε όταν απολαμβάνουμε κρύο νερό με παγάκια με τον καφέ μας στο κέντρο … δίπλα μας ένα πλάσμα βιώνει το αναίτιο μαρτύριο της δίψας και με τα μεγάλα του μάτια μας κοιτά ζητώντας την ελεημοσύνη του νερού που όλοι μπορούμε να του δώσουμε… μην αποστρέφουμε το κεφάλι…

Με εκτίμηση

Δρ Θωμας Α. Παγωνης
Ορθοπαιδικός Χειρουργος