Ο ΕΟΣΚ στην κορυφή Μπουντούρα την νότιας Πίνδου (+Φώτο)

Προσφέρουν ακόμη την δυνατότητα γνωριμίας νέων ορειβατικών διαδρομών που στη συνέχεια προστίθενται στα προγράμματα των συλλόγων. Προγραμματίζονται τέσσερις τέτοιες κάθε χρόνο, οι οποίες γίνονται εναλλάξ σε κάθε νομό της Θεσσαλίας και οργανώνονται από τους τοπικούς ορειβατικούς συλλόγους.

Την Κυριακή 20 Μάρτη ήταν προγραμματισμένη η πρώτη τέτοια ανάβαση για  φέτος, με διοργανωτές τους ορειβατικούς συλλόγους των Τρικάλων ΣΠΟΡΤ, ΟΠΟΠ και ΟΛ Καλαμπάκας και το πρόγραμμα έλεγε, ανάβαση στην κορυφή Μπουντούρα (υψόμετρο 2074 μ.)  

Εκατόν σαράντα ορειβάτες και πεζοπόροι από όλη τη Θεσσαλία ανταποκριθήκαμε  στο κάλεσμα των φίλων μας από τα Τρίκαλα και βρεθήκαμε την Κυριακή το πρωί στο Περτούλι  να πεζοπορήσουμε όλοι μαζί. Εκεί και ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καρδίτσας (ΕΟΣΚ), πιστός στο ραντεβού του, με 25 μέλη και φίλους του.

Ο καιρός σύμμαχος μας αυτή την διαφορετική Κυριακή, αφού από την έντονη χιονόπτωσης των προηγούμενων ημερών ξημέρωσε μια πεντακάθαρη και ηλιόλουστη μέρα.

Ένα ζεστό τσάι για καλωσόρισμα από τους φίλους μας του ΣΠΟΡ Τρικάλων και ξεκινάμε την πορεία στο ελατόδασος. Αρκετά ανηφορική στην αρχή, μέχρι να συναντήσουμε τον δασικό δρόμο. Εδώ βρίσκουμε τα πρώτα χιόνια, που γίνονται περισσότερα όσο αναβαίνουμε. Ο χωματόδρομος κυκλώνει την πλαγιά και μας αναγκάζει σε παρακάμψεις όπου μπορούμε.

Μετά από μιας ώρας βάδισμα φτάνουμε στο διάσελο κάτω από τις γυμνές κατάφορτες από χιόνι πλαγιές. Το συγκρότημα της Νεράιδας είναι μια προέκταση της Τριγγίας, από την οποία χωρίζεται με ένα διάσελο στη θέση «Γκολέμη» και έχει αρκετές ψηλές κορυφές όπως η Τσούμα (2055 μ) το Χαλικόβουνο (2144 μ) και η Κάλτσα (2062 μ).

Καλή η ποιότητα του χιονιού, που δεν είναι ούτε παγωμένο ούτε βουλιάζει πολύ προσφέροντας ασφάλεια στην κίνησή μας. Μια ανθρώπινη αλυσίδα σχηματίζεται, ο ένας πίσω από τον άλλον ώστε να ανοίγονται πατήματα και να διευκολύνεται η πορεία μας. Είναι μια εικόνα πανέμορφη που αν δεν την ζήσεις δεν μπορείς από καμία φωτογραφία να την νοιώσεις. Το πλήθος των ανθρώπων, τα ρούχα τα πολύχρωμα – αντίθεση στις λευκές πλαγιές, τα μπατόν που καρφώνονται στο χιόνι, ο ήχος που κάνουν τα άρβυλα σπάζοντας την λευκή κρούστα. Όταν η κλίση μεγαλώνει, η αλυσίδα σταματά, ανασυντάσσεται και πάλι προχωρά.

Βαδίζουμε έτσι μέχρι την κορυφογραμμή όπου τα δύσκολα τελειώνουν και η προσπάθεια δικαιώνεται με το θέαμα των πανέμορφων ολόλευκων κορυφών  που ζώνουν τον ορίζοντα. Είναι μια έκπληξη για όποιον δεν ξανανέβηκε μέχρι εδώ, μια εικόνα που θα σημαδεύει την ανάμνηση της κορυφής. Το ανοιχτό πλάτωμα της κορυφής γεμίζει από κόσμο χαρούμενο και μετά από μια σύντομη ξενάγηση των κορυφών που βλέπουμε όσο φτάνει το μάτι μας και τις απαραίτητες βέβαια φωτογραφίες, παίρνουμε τον εύκολο δρόμο του γυρισμού, ανανεώνοντας το επόμενο Θεσσαλικό ραντεβού μας για τον Ιούνη στο Πήλιο.