Ανακοίνωση της Ν.Ε. Καρδίτσας του Κ.Κ.Ε. Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Πολιτικά
- Εκτύπωση
Το ΚΚΕ αλλά και ο ίδιος ο ελληνικός λαός έχουν τεράστια εμπειρία. Στην ταξική πάλη οι εκμεταλλευτές και τα όργανά τους (κράτος και παρακράτος, επίσημοι και άλλοι προβοκατόρικοι μηχανισμοί), χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να ποδηγετούν το δίκιο των καταπιεζόμενων: Απειλές, εκβιασμούς, τρομοκρατία, δολοφονικές επιθέσεις, όπως αυτή στο Σύνταγμα, κάθε είδους ωμότητα.
Η Ιστορία όμως έχει αποφανθεί: Όποια βρωμιά, όποια «κουκούλα» κι αν χρησιμοποιήσουν, η θέση τους είναι προκαθορισμένη. Από τη στιγμή που ο γίγαντας λαός σηκωθεί, από τη στιγμή που η εργατική τάξη, που χωρίς αυτήν γρανάζι δε γυρνά, πάρει την υπόθεση στα χέρια της, τότε, όλοι αυτοί θα βρεθούν στη θέση που ανήκουν: Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Μαζί με τα κόμματά τους, με τα μνημόνιά τους, με τα πολυνομοσχέδιά τους, με τις τρόικές τους και με την πλουτοκρατία τους. Προς αυτήν τη θέση οδεύουν. Όλο και ταχύτερα!!!
Οι προβοκάτορες δεν χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά για να χτυπήσουν το κίνημα. Τους έχουμε ξαναδεί σε διατεταγμένη υπηρεσία και δολοφονικές επιθέσεις, τους έχουμε ξαναδεί οπλισμένους με πλήρεις εξαρτύσεις, στοιχεία των οποίων είναι πανομοιότυπα με αυτά που φέρουν επίσημοι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί. Αυτό που εμφανίζεται ως χώρος των κουκουλοφόρων είναι διάτρητος από τις υπηρεσίες, δρα ως μέρος του κατασταλτικού μηχανισμού, για να χτυπηθεί το κίνημα. Και η χρονική περίοδος τώρα, είναι συγκεκριμένη. Οργανωμένη προβοκάτσια έστησαν οι μηχανισμοί και στις 5 Μάη 2010, δολοφονική και τότε, δολοφονικό σχέδιο και τώρα.
Η δράση τους αυτή δεν είναι ανεξάρτητη από την οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας ούτε από την άνοδο του κινήματος, η οποία δεν εκφράζεται μόνο με τις νέες λαϊκές και νεολαιίστικες μάζες, που βγαίνουν στο προσκήνιο του αγώνα, αλλά και με τα νέα ποιοτικά στοιχεία ενδυνάμωσης του κινήματος στους χώρους δουλειάς, από την επιτυχία των απεργιακών μαχών.
Η βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση βγάζει στην επιφάνεια όλο και πιο έντονα τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του συστήματος. Το καπιταλιστικό κράτος εκφράζει τα συμφέροντα μιας τάξης, της αστικής ως σύνολο και ως τέτοιο επιτίθεται με όλα του τα όπλα απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Όπλο δικό του είναι και η προβοκάτσια. Το ανασύρει και το αξιοποιεί ακριβώς γιατί εντείνονται τα αδιέξοδά του. Το αξιοποιεί για να ανακόψει την ανοδική πορεία του αντιπάλου, δηλαδή του λαού, για να τον φοβίσει. Για να κερδίσει χρόνο. Δεν έχουν ενδοιασμούς να χτυπήσουν, ανεξάρτητα αν αυτό προκαλέσει ακόμη και θάνατο. Στόχος να λουφάξει για λίγο ο λαός, για να έρθουν οι επόμενες δόσεις και τα επόμενα μέτρα, που θα κάνουν ακόμα φθηνότερη την εργατική δύναμη. Μα και πάλι αυτό δεν τους φτάνει για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Τόσα και τόσα μέτρα πήραν μέχρι τώρα όμως την κρίση τους δεν την ξεπέρασαν. Κι ούτε πρόκειται να την ξεπεράσουν προς όφελός τους, αν μαζί με την εργατική δύναμη δεν απαξιώσουν και τμήματα, μερίδες του κεφαλαίου. Ο κύκλος είναι φαύλος. Τα μέτρα αφαίμαξης του λαού και καταστροφής εργατικής δύναμης δεν έχουν σκοπό να τα σταματήσουν. Δεν έχουν όρια σ' αυτό, όσο υπάρχουν χέρια να δουλεύουν τις μηχανές της παραγωγής.
Το θέμα είναι πότε ο λαός ο ίδιος θα αποφασίσει τα δικά του όρια, πότε θα αποφασίσει ότι μπορεί να κάνει χωρίς τους εκμεταλλευτές του και πάρει το δρόμο να τους καταργήσει. Για αυτό σε κάθε του αγωνιστικό σκίρτημα, σε κάθε στιγμή που διαμορφώνονται οι όροι οι αγανάκτηση και η οργή του λαού να γίνουν δύναμη ρήξης και ανατροπής, κάθε φορά που αυτή η λαϊκή δύναμη συναντιέται με την πρωτοπόρα θεωρία και δράση του ΚΚΕ, τότε η καταστολή και η τρομοκρατία είναι η μόνη απάντηση για να αναχαιτίσει μια πορεία, που όμως είναι ανεπίστρεπτη πια για αυτούς. Γιατί αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν, αυτό που αδυνατούν να συλλάβουν και να αποδεχτούν ως πραγματικότητα όλοι αυτοί – κυβέρνηση και κεφαλαιοκράτες μαζί με τα κόμματα και τους μηχανισμούς τους – είναι ότι «οι σκλάβοι ξύπνησαν». Είναι το γεγονός ότι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ούτε σκέπτονται πια ούτε και δρουν με τον ίδιο τρόπο, όπως πριν. Σήμερα, όλο και πιο μαζικά, συναντιούνται οι αγωνίες τους και οι διεκδικήσεις τους με την πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ και του ταξικού εργατικού κινήματος, με την πολιτική και την δράση του ΚΚΕ. Αυτή την πορεία κανείς πια δεν μπορεί να την ανατρέψει, όποια επιχειρήματα, όποια προπαγάνδα, όποια τεχνάσματα και αν χρησιμοποιήσει. Ακόμη και η ωμή δολοφονική βία δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που για τον καπιταλισμό είναι προδιαγεγραμμένο, την συνειδητοποίηση της ανάγκης ανατροπής του, την δυνατότητα της επαναστατικής αντικατάστασης του με την λαϊκή εξουσία και οικονομία, τον σοσιαλισμό.
Το ζήτημα είναι ότι όλα αυτά είναι γνωστά, ιδιαίτερα στα επιτελεία της άρχουσας τάξης, που τρομοκρατείται και μόνο στην ιδέα αυτής της προοπτικής για το σύστημα που υπηρετεί. Είναι γνωστά όμως και σε κάθε λογής ριψάσπιδες της ταξικής πάλης, σε κάθε λογής «αριστερούληδες» διάφορων χώρων, σε κάθε είδους απομεινάρια της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, σε αυτούς που ο φόβος τους για ριζικές ανατροπές όπως π.χ. η αποδέσμευση από την ΕΕ και η ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τους οδηγεί στα ίδια επιχειρήματα, στην αγκαλιά της σημερινής προπαγάνδας των πιο προωθημένων τμημάτων της άρχουσας τάξης. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που οι θέσεις κομμάτων και ομάδων σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων «αγωνιστικών δυνάμεων» που δρουν κυρίως στο δημόσιο και την εκπαίδευση, συναντιούνται με την προπαγάνδα της κυρίαρχης τάξης στην χώρα μας. Ούτε είναι και η πρώτη φορά που σε μια νέα κρίση «μικρομεγαλισμού», μπερδεύοντας τον ίσκιο με το μπόι τους, κουνάνε το χέρι στο ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ, αρνούμενοι στο κίνημα το δικαίωμα να περιφρουρεί την δράση του, τις απεργίες και τις συγκεντρώσεις του.
Όλοι αυτοί με κατάπτυστες ανακοινώσεις, δηλώσεις κ.λ.π. και στην Καρδίτσα, μιλούν για εμφύλιο, προστασία της βουλής, «στρατιωτικοποίηση» και άλλα εξόχως προβοκατόρικα, αντικομουνιστικά, που εντέλει δείχνουν και αποδεικνύουν ποια ενότητα θέλουν, τι κοινές δράσεις, κι άλλα που διατυμπανίζουν απολύτως υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά.
Αν η περιφρούρηση τον λαϊκών αγώνων από τους σχεδιασμούς του ταξικού αντίπαλου είναι «στρατιωτικοποίηση» του κινήματος, τότε η άρνηση, από αυτούς, του δικαιώματος της περιφρούρησης των αγώνων, αποτελεί έσχατη ταξική προδοσία και δοσιλογισμό απέναντι στο λαό. Προφανώς γιατί θεωρούν πιο επαναστατική την λογική «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» ώστε να υιοθετηθεί από το κίνημα, μήπως και οδηγηθεί εκ θαύματος η κυβέρνηση σε πτώση και εκλογές, που τόσο πολύ αυτές οι δυνάμεις αναμένουν ως «λύση» στην καπιταλιστική κρίση, με την προοπτική να πάρουν μέρος σε σενάρια διαχείρισης του καπιταλισμού και εξωραϊσμού της ΕΕ.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι χαρακτηριστικά της στρατιωκοποίησης είναι μεταξύ άλλων και η πειθαρχία και μονολιθικότητα στην γραμμή, ο απόλυτος συντονισμός στην δράση κλπ. Πώς να εξηγήσει λοιπόν κανείς ότι μέσα σε ελάχιστες ώρες τα ίδια επιχειρήματα, «περι εμφυλίου και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών», «περί δικαιώματος ή μη του ΠΑΜΕ να έχει περιφρούρηση κλπ» μπορούσε να τα δει και να τα ακούσει κανείς στα διάφορα «ανεξάρτητα» site, στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, στις ανακοινώσεις του ΛΑΟΣ, της Χρυσής Αυγής, του ΣΥΡΙΖΑ, των διαφόρων «κινήσεων και κοινών δράσεων» εκπαιδευτικών στην Καρδίτσα κλπ. Οι εργαζόμενοι έβγαλαν ήδη συμπεράσματα για το ποιοι δρουν αντικειμενικά ως στρατιωτάκια του συστήματος, ποιοι ακόμη και σήμερα σε «ανεξάρτητα» site στοχοποιούν κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές.
«Εμφύλιος», λοιπόν, για αυτούς ήταν όσα συνέβησαν. Αλλά, από πού κι ως πού ανήκουν στην ίδια «φυλή», ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, ταξική, ο αγωνιστής με τον προβοκάτορα; Από πότε ανήκουν στην ίδια «φυλή» ο διαδηλωτής με το καθαρό πρόσωπο με τον κουκουλοφόρο; Ο εργάτης απεργός με το «αναρχοφασιστοειδές» - υποχείριο των κάθε λογής υπηρεσιών; Ο κομμουνιστής, ο αριστερός, ο δημοκράτης, με τον εξ αντικειμένου συνοδοιπόρο της κρατικής καταστολής; Ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νεολαίος που βγαίνει στο δρόμο να φωνάξει «φτάνει πια» με τον ασφαλίτη σε διατεταγμένη αποστολή; Κανένας «εμφύλιος» κύριοι. Ταξική αναμέτρηση είναι, στην οποία καθείς εφ' ω ετάχθη, και ας αναλάβει τις συνέπειες των πολιτικών του επιλογών.
Άλλοι «κατηγορούν» κι άλλοι «επαινούν» το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ότι προχτές στο Σύνταγμα «προστάτεψαν τη Βουλή». Και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, στόχος αυτής της από πρώτη ματιά ερμαφρόδιτης συγχορδίας είναι να φέρουν το ΚΚΕ στα μέτρα τους και να το εμφανίσουν σαν «καθεστωτική» και «συστημική» δύναμη. Το ενδιαφέρον είναι ότι μεταξύ των «εισαγγελέων - επαναστατών» και των «χειροκροτητών - νομοταγών» που συναπαρτίζουν το ασκέρι του αντιΚΚΕδισμού, συνωθούνται πολλές και ετερόκλητες ομάδες, από το ΛΑΟΣ μέχρι τους διάφορους χώρους της «επαναστατικής και ενωτικής αριστεράς»....
Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν προστάτεψαν καμία Βουλή, αλλά το δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει χωρίς να τρομοκρατείται ή να πέφτει στις παγίδες των μηχανισμών του κράτους και του παρακράτους. Στην υπεράσπιση αυτού του δικαιώματος, οι κομμουνιστές ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην πρώτη γραμμή, απέναντι σε όσους επίσημους ή ανεπίσημους μηχανισμούς επιχειρούν να το καταλύσουν, με ή χωρίς κουκούλες. Ακόμη και όταν στοχοποιούνται ατομικά ή συλλογικά από διάφορα γρανάζια του συστήματος. Τέτοιες προβοκάτσιες το ΚΚΕ είναι αρκετά έμπειρο, ώστε πάνω του να μην περνάνε!!!
Ν.Ε. ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ