Αναβίωση της «Γουρουνοχαράς» στο Προάστιο Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Πολιτικά
- Εκτύπωση
Πλήθος κόσμου αναμένεται να συγκεντρωθεί την Κυριακή το μεσημέρι στο Προάστιο, έδρα της δημοτικής ενότητας Σελλάνων του δήμου Παλαμά, όπου ο τοπικός Λαογραφικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος διοργανώνει (από τις 14.30μ.μ.) την αναβίωση του εθίμου της Γουρουνοχαράς.
Στην εκδήλωση –που εντάσσεται στις εορταστικές εκδηλώσεις του δήμου Παλαμά (ΔΟΠΑΠΑΠ)- θα σερβιριστούν παραδοσιακά φαγητά όπως: Τσιγαρίδες, τηγανιά, λουκάνικα, και άφθονο κρασί υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής. Και φυσικά δεν θα λείψει κι ο χορός μέχρι αργά το βράδυ…
Το έθιμο στα παλιά χρόνια
Το έθιμο της Γουρνοχαράς κρατάει τις ρίζες του από πολύ παλιά, τότε που κάθε οικογένεια στην ευρύτερη περιοχή έθρεφε πάντα ένα (τουλάχιστον) γουρούνι όλη τη χρονιά και το έσφαζε τις μέρες των Χριστουγέννων. Το κρέας του, τα λουκάνικα, οι τσιγαρίδες και η λίπα, αποτελούσε τη ζωική τροφή για όλη την οικογένεια κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Κάθε μέρα αποτελούσε γιορτή σε κάποιο σπίτι της γειτονιάς, όπου μαζεύονταν από το πρωί συγγενείς και φίλοι, έσφαζαν το καλοθρεμμένο γουρούνι και αφού ο νοικοκύρης θυμιάτιζε το σφαχτό, άρχιζε η διαδικασία της εκδοράς και τεμάχισής του…
Το λίπος (παστός) έβγαινε μετά το δέρμα και αφού τεμαχίζονταν άρχιζε το λιώσιμό του σε μεγάλα καζάνια πάνω στη φωτιά. Τη δουλειά αυτή την έκαναν συνήθως γυναίκες. Η λίπα, όπως ονομάζονταν, συλλέγονταν σε τενεκέδες και μεγάλα πιθάρια και αφού κρύωνε και πάγωνε, αποτελούσε το υλικό το οποίο χρησιμοποιούσαν ως λάδι για μαγείρεμα, για πίτες, κ.λπ. Με τη λίπα οι νοικοκυρές πόρευαν όλο το χρόνο. Γι’ αυτό και ήταν ιδιαίτερα χαρούμενες όταν το γουρούνι τους έβγαζε μεγάλη ποσότητα λίπους. Επίσης, στην παγωμένη λίπα έβαζαν κομμάτια από το κρέας του γουρουνιού που μπορούσαν να συντηρηθούν όλο το χειμώνα.
Το στερεό υλικό που απέμεινε από το λιώσιμο του λίπους του γουρουνιού, ήταν οι περίφημες τσιγαρίδες, που μοσχομύριζαν σαν ήταν ζεστές και αποτελούσαν έναν υπέροχο μεζέ, αλλά τρώγονταν και τις επόμενες ημέρες μαγειρεμένες με σπανάκι, πράσο και άλλα χορταρικά…
Άλλη διαδικασία του συμμαζέματος του γουρουνιού ήταν το γέμισμα των λουκάνικων. Έκοβαν κρέας σε μικρά κομμάτια και έφτιαχναν του «σύμβρασμα» με το οποίο γέμιζαν το καλοπλυμένο έντερο του γουρουνιού, με τα «κοκαλάρια» (είδος χωνιού από μικρό κέρατο ζώου).
Στα καραγκουνοχώρια, βασικό υλικό της γέμισης του λουκάνικου, εκτός από το κρέας του γουρουνιού, ήταν το πράσο και φυσικά αλάτι και διάφορα μπαχαρικά.
Τη «φούσκα» του γουρουνιού, την έπλεναν καλά, τη γέμιζαν με αέρα και… έπαιζαν μπάλα τα παιδιά! Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο εκείνα τα χρόνια…!
Φυσικά, εκτός των παραπάνω εργασιών, γουρουνοχαρά σήμαινε γλέντι, χαρά, διασκέδαση. Μοσχομύριζε από πριν το μεσημέρι η γειτονιά από τσιγαρίδες και ψημένο κρέας και το τσίπουρο με το κρασί έρρεαν άφθονα μέχρι αργά το βράδυ. Συνήθως ήταν και η μέρα που άνοιγαν τα νέα κρασιά οι νοικοκυραίοι.
Το τραγούδι και ο χορός φυσικά δεν έλειπαν από τη Χαρά του Γουρουνιού. Η γουρνοχαρά, ήταν το μεγαλύτερο ανοιχτό ομαδικό γλέντι μέσα στις παγερές μέρες του χειμώνα, που συνεχίζονταν μέσα στο Δωδεκάμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κάθε μέρα και σ’ άλλο σπίτι, μέχρι να σφαχτούν τα οικόσιτα γουρούνια όλων των νοικοκυραίων…