Χρήστος Τέγος εφ' όλης της ύλης ^Κύριο

Η Δημοτική Αγωνιστική Συσπείρωση (Δ.Α.Σ), είναι δημοτική παράταξη που λειτουργεί από το 1974 σε όλη τη χώρα,  με ενιαία δράση και αντίληψη στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και στηρίζεται από το ΚΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας), την Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών και άλλους ριζοσπάστες.

Ενόψει του συνεδρίου της ΚΕΔΚΕ στις 18 Γενάρη του 2010 καταθέτουμε  τις θέσεις της παράταξης μας στα παρακάτω θέματα:

● Διοικητική Μεταρρύθμιση, «Καποδίστριας 2»

● Οικονομικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – «ΘΗΣΕΑΣ»

● Εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

● Υγεία – Πρόνοια και Τοπική Αυτοδιοίκηση

● Παιδεία και Τοπική Αυτοδιοίκηση

● Αθλητισμός και Τοπική Αυτοδιοίκηση

● Ναρκωτικά και Τοπική Αυτοδιοίκηση

● Γυναίκες και Τοπική Αυτοδιοίκηση

● Περιβάλλον και Τοπική Αυτοδιοίκηση – «Σύμφωνο Δημάρχων»

Το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας γίνεται ξανά συζήτηση, αλλά και προετοιμασίες για να προχωρήσει μια νέα διοικητική διαίρεση της χώρας («Καποδίστριας 2»). Προβάλλεται η αναγκαιότητα για δραστική μείωση του αριθμού των Περιφερειών, των Νομαρχιών και των Δήμων.

Στους επόμενους μήνες  σύμφωνα με τις εξαγγελίες θα οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις και οι ανάλογες νομοθετικές ρυθμίσεις.

Το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος, όπως και κάθε άλλο, στη μακρόχρονη ιστορική διαδρομή του, εμφάνισε διαφορετικές διοικητικές δομές, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, όλες όμως εξυπηρετούσαν τη στήριξη των καπιταλιστικών σχέσεων, δηλαδή την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τη μεγαλύτερη διείσδυση των μονοπωλίων στο χώρο του εμπορίου και της παραγωγής που όξυναν τα προβλήματα των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών ΕΒΕ.

Τα τελευταία χρόνια, οι αστικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες στην Ελλάδα προχώρησαν σε αλλαγές στη διάρθρωση και λειτουργία των διοικητικών μηχανισμών, που στόχευαν στην ευκολότερη και αποτελεσματικότερη προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελος του κεφαλαίου και ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας της αστικής εξουσίας. Έκαναν διοικητικές και θεσμικές αλλαγές που ούτε τυχαίες ήταν, ούτε ευκαιριακές, όπως: Οι αναγκαστικές συνενώσεις με το σχέδιο "Καποδίστριας 1", η εκχώρηση νέων αρμοδιοτήτων στην ΤΑ, η θεσμοθέτηση της «Περιφέρειας» ως βασικού ενδιάμεσου κρίκου, η διαμόρφωση Νέου Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων - προωθείται νέος κώδικας για τη Ν.Α. στην ίδια γραμμή - δρομολογήθηκε η διαδικασία για την υποχρεωτική σύνταξη  καθοδηγούμενων  από την κυβέρνηση επιχειρησιακών προγραμμάτων της Τ.Α., το πρόγραμμα «ΘΗΣΕΑΣ» (που έχει σαν ένα από τα βασικά κριτήρια για την υλοποίηση έργων τη συνεργασία με ιδιώτες), η συνταγματική αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 για να διώξει από πάνω του το κράτος την υποχρέωση να βρίσκει τους πόρους για την Τ.Α., η καθιέρωση για τους ΟΤΑ της τοπικής φορολογίας, η αναβάθμιση του ρόλου του Περιφερειάρχη.

Η διοικητική δομή του κράτους, «εκσυγχρονίζεται», «μεταρρυθμίζεται», ανάλογα με τους συγκεκριμένους σκοπούς που έχει να εξυπηρετήσει στις συγκεκριμένες συνθήκες και να ξεπεράσει αγκυλώσεις, καθυστερήσεις και αναποτελεσματικότητα.

Επομένως, η κάθε μεταρρύθμιση ή εκσυγχρονισμός της διοικητικής δομής του κράτους πρέπει να διερευνάται όχι από τη μορφή, δηλαδή, από τον αριθμό των επιμέρους αλλαγών των μηχανισμών (δηλαδή τον αριθμό των δήμων, των νομών, περιφερειών), που βέβαια αυτές οι αλλαγές έχουν τη δική τους σημασία όσον αφορά την ευκολότερη προώθηση της συγκεκριμένης πολιτικής αλλά πρωτίστως από τον σκοπό, δηλαδή, από την πολιτική που καλούνται να εξυπηρετήσουν, από το ρόλο που καλούνται να παίξουν αυτοί οι μηχανισμοί.

Σήμερα ετοιμάζεται ένα νέο ποιοτικά ανώτερο βήμα, για το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα της Ελλάδας.

Η αναγκαιότητα της αλλαγής στη διοικητική διαίρεση της χώρας που επικαλείται η κυβέρνηση δεν είναι ευκαιριακή, δεν είναι απλά ένα λειτουργικό, διαχειριστικό, διοικητικό μέτρο, είναι καθοριστικής σημασίας μεταρρύθμιση για το πολιτικό σύστημα. Εχει σκοπό την ενίσχυση της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης στη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης στο αντίστοιχο τοπικό επίπεδο (Δήμοι, περιφέρειες). Μαζί με τη διοικητική μεταρρύθμιση η κυβέρνηση θα προωθήσει και τον νέο εκλογικό νόμο, στα πρότυπα του λεγόμενου γερμανικού μοντέλου. Πρόκειται για δυο θεμελιακές νομοθετικές παρεμβάσεις, αλληλοσυνδεόμενες, που στόχο έχουν, από τη μια, τον παραπέρα αστικό εκσυγχρονισμό του κράτους και, από την άλλη, τη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος. Αποτελούν τη συνέχεια άλλων αντιδραστικών ρυθμίσεων που έγιναν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Με το επιχείρημα ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι  επιχειρηματίας όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση και συναινεί η ΝΔ προβάλλουν τη θέση:

- Το κράτος θα έχει το ρόλο του γενικού συντονιστή («επιτελικό ρόλος»).

- Θα απομακρυνθεί ολοκληρωτικά από την "παραγωγή" και διαχείριση δημόσιων αγαθών (υγεία – πρόνοια, παιδεία, νερό, ενέργεια κλπ.) που θα τα αναλάβουν οι ιδιώτες επιχειρηματίες ή και με πολύμορφες συμπράξεις με ιδιώτες ΜΚΟ κλπ εντείνοντας την εμπορευματοποίησή τους.

- Θα περάσει περισσότερες λειτουργίες του στην Τ.Α. με προτεραιότητα την οικονομική, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις μεγαλύτερης έντασης οικονομικής δραστηριότητας.

- Το κράτος θα ελέγχει την υλοποίηση των γενικών κατευθύνσεων στη βάση ενιαίων κανόνων για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Θα έχει τη γενική εποπτεία με τη θέσπιση κατάλληλων εποπτικών μηχανισμών.

Με αυτό τον τρόπο ο κεντρικός μηχανισμός του κράτους αναλαμβάνει νέο ισχυρότερο ρόλο όσον αφορά τον έλεγχο και τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων ώστε η κρατική παρέμβαση να διευκολύνει πιο άμεσα και γρήγορα την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Αυτού του τύπου οι μεταρρυθμίσεις δε συνιστούν «λιγότερο» κράτος», όπως ισχυρίζονται. Το κράτος είναι το σύνολο των μηχανισμών διοίκησης, διεύθυνσης, καταστολής για λογαριασμό της τάξης τα συμφέροντα της οποίας εξασφαλίζει. Αφορά τόσο τους κεντρικούς, όσο και τους τοπικούς και περιφερειακούς μηχανισμούς.

Η Τοπική (Δήμοι και Κοινότητες) και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση καθώς και οι Περιφέρειες  είναι διοικητικές μονάδες - κρίκοι του ενιαίου διοικητικού μηχανισμού της αστικής τάξης. Η θέση που ισχυρίζεται ότι από τη μια μεριά είναι η κεντρική κυβέρνηση (ως κράτος) και από την άλλη είναι η ΤΑ και απλώς συνυπάρχουν αυτοτελώς και αναγκαστικά είναι συνειδητά παραπλανητική σε σχέση με την πραγματικότητα.

Η αμεσότερη σχέση με τις λαϊκές μάζες που έχουν οι ΟΤΑ δεν ανατρέπει το χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας που είναι αδιαίρετη, ενιαία, οριζόντια και κάθετα, αλλά κάνει τα τοπικά όργανα πιο ευέλικτα σε σχέση με τα κεντρικά, στον έλεγχο των κοινωνικών αντιθέσεων. Χρησιμοποιούνται ως μέσο για την στρέβλωση συνειδήσεων για την αποδοχή αντιλαϊκών μέτρων και απορρόφησης των λαϊκών αντιδράσεων.

Το σχέδιο αυτό που προωθείται αφορά όλους τους Δήμους και όχι μόνο αυτούς που θα συνενωθούν. Αφορά το σύνολο των διοικητικών μηχανισμών, το σύνολο των λειτουργιών του αστικού κράτους.

Το νέο σχέδιο που καταστρώνεται από κυβέρνηση έχει τη σύμφωνη γνώμη της, ΚΕΔΚΕ και της ΕΝΑΕ. Δηλαδή προωθείται με τη συναίνεση των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΝ και του ΛΑ.Ο.Σ. όπως έχουν αποδείξει τα κοινά ψηφίσματά τους (πέρα από επιμέρους πρόσκαιρες και σε διαχειριστικά ζητήματα διαφοροποιήσεις) σε συνέδρια και ημερίδες των οργάνων της ΤΑ. Για την επεξεργασία του επιστρατεύτηκαν ιδιαίτεροι μελετητικοί οργανισμοί της ΤΑ, όπως το Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΙΤΑ) και άλλοι θεσμοί, του αστικού κράτους όπως η Ακαδημία Αθηνών, το Πάντειο Πανεπιστήμιο κλπ.

Η μελέτη του ΙΤΑ για λογαριασμό της ΚΕΔΚΕ, που είναι και θέση της πλέον, ονοματίζει και ζητά να δοθεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση (Δημοτικά - Νηπιαγωγεία), η Κοινωνική Πρόνοια, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγεία, η Προληπτική Ιατρική, η Πυροσβεστική, η διαχείριση του Περιβάλλον.

Στοχευμένες επιδιώξεις

Η προτεινόμενη μείωση του αριθμού των Περιφερειών και των ΟΤΑ, η διεύρυνση του χώρου ευθύνης τους, δε γίνεται για την απλή μεταφορά αρμοδιοτήτων («αποκέντρωση»), όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά με την ισχυρότερη κρατική παρέμβαση για δημιουργία ευνοϊκότερων όρων για επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων στα νέα λιγότερα σε αριθμό σχήματα, αλλά με μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση που ευνοεί την ανάπτυξη νέων οικονομικών δραστηριοτήτων και την πρόσβαση σε διάφορους τομείς της οικονομίας, χωρίς τη μεσολάβηση μικρών οργανισμών (Δήμων που έχουν ως συνέπεια χρονοβόρες και περίπλοκες διαδικασίες. Για παράδειγμα, η αντίληψη του ΠΑΣΟΚ για την «Πράσινη οικονομία», με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, τα προγράμματα του αργοτουρισμού κλπ. διευκολύνεται με τη δομή και τη μορφή του «Καποδίστρια 2». Ετσι, θα διευκολυνθεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής η παραπέρα προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων μέσα από τους νέους ΟΤΑ, για αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Δηλαδή, πιο αποτελεσματικά θα προωθείται άμεσα από την ΤΑ η στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και θα διευκολύνεται ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός στην ενιαία ευρωενωσιακή στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Κλειδί σε αυτή τη γραμμή αποτελούν η κατάρτιση των οικονομικών προϋπολογισμών και των Τεχνικών Προγραμμάτων των ΟΤΑ, το ΕΣΠΑ, τα επιχειρησιακά προγράμματα των ΟΤΑ, στο ΚΠΣ.

Κριτήρια για την αποτελεσματική εφαρμογή τους είναι: η μείωση των κρατικών δαπανών, η αύξηση της ανταποδοτικότητας δηλαδή της εμπορευματοποίησης σε μια σειρά δραστηριότητες και υπηρεσίες που έχει αναλάβει η Τ.Α. (πρόνοια, υγεία, παιδεία, αθλητισμό, πολιτισμό), η εφαρμογή των ευέλικτων σχέσεων εργασίας (ευελφάλεια) και γενικά οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, η ενσωμάτωση, χειραγώγηση, απορρόφηση των λαϊκών αντιδράσεων, τη διαχείριση των επιπτώσεων κρίσης – ακραίας φτώχειας, ώστε να αποκομίζει το κεφάλαιο πολλαπλά κέρδη από την υλοποίησή τους στην Τ.Α.

Συγκεκριμένα:

Η προτεινόμενη μείωση του αριθμού των Περιφερειών, των Νομαρχιών και των Δήμων, η αύξηση του μεγέθους τους έχει να κάνει με τη δημιουργία νέων μηχανισμών που θα τους δίνεται η δυνατότητα για αυξημένη επιχειρησιακή ικανότητα, για συνεργασίες με μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, που θα μπορούν πιο ευέλικτα τώρα να αναλαμβάνουν έργα υποδομής και τομείς υπηρεσιών με τη λογική των ληστρικών συμβάσεων παραχώρησης και των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Τώρα πλέον (πέρα από τα μεγάλα έργα, δρόμους, λιμάνια, γέφυρες) νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί, φοιτητικές εστίες, πυροσβεστικοί σταθμοί, αστυνομικά τμήματα, διοικητήρια, χώροι στάθμευσης κλπ. όλα θα γίνονται με ΣΔΙΤ. Ο λαός τα χρυσοπληρώνει ως φορολογούμενος και ως «χρήστης» και το κεφάλαιο θα θησαυρίζει.

Παράλληλα, σημαίνει περιορισμό των δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό για κοινωνικές δαπάνες, για έργα υποδομής, αφού προωθείται η «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία των ΟΤΑ», δηλαδή ο περιορισμός της επιδότησής τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι μηχανισμοί έχουν βρεθεί και προωθούνται γοργά, όπως η ονομαζόμενη φορολογική εξουσία της ΤΑ, που σημαίνει νέα πρόσθετα βάρη στους εργαζόμενους. Οι ΟΤΑ υποχρεούνται (με τα επιχειρησιακά προγράμματα τετραετίας) να εφαρμόζουν μορφές διαχείρισης στη βάση της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών που είχαν δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα.

Η μεταφορά αρμοδιοτήτων του κράτους στις περιφέρειες και τους δήμους και η υλοποίησή τους θα επιβαρύνουν παραπέρα το λαό, στη βάση της λογικής της ανταποδοτικότητας, ή της επιχειρηματικότητας. Πχ. Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, Πρόληψη και Προαγωγή Υγείας.

Αντικειμενικά διαλύεται κάθε έννοια ενιαίου χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι υπηρεσίες της Υγείας και της Πρόνοιας, κοινωνικών υπηρεσιών βαθαίνοντας την ταξικότητα με τη μεταφορά τους στην Αυτοδιοίκηση, ενώ θα παρέχονται στο λαό ολοένα και πιο υποβαθμισμένες ανάλογες υπηρεσίες μέσω της "άτυπης μέριμνας" και της κοινωνικής εργασίας που θα απασχολεί ανειδίκευτους καταρτισμένους εργαζόμενους και όχι το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό. Σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλλουν και άλλες ρυθμίσεις που έχουν ήδη θεσπιστεί (ΘΗΣΕΑΣ, ΕΣΤΙΑ, νέος Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας)που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση και φορτώνουν με πρόσθετα βάρη τους εργαζόμενους μέσω της φορολόγησης ή των ανταποδοτικών τελών.

Διαλύεται κάθε έννοια του ενιαίου χαρακτήρα της Παιδείας, που, με τη δήθεν αποκέντρωσή της, θα εντείνει την ταξική διαφοροποίηση στη μόρφωση, διευκολύνοντας μέσω και των ΣΔΙΤ ή της «κοινωνικής οικονομίας» την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας σε αυτούς τους τομείς Ηδη υπάρχουν εξαγγελίες της Υπουργού Παιδείας για το διαφοροποιημένο σχολείο με βάση τις «τοπικές κοινωνίες», ενώ το πόρισμα της «επιτροπής Μπαμπινιώτη» προβλέπει διαφοροποιημένα προγράμματα εκπαίδευσης.     Σημαίνει παράλληλα αλλαγή και ανασυγκρότηση υπηρεσιών και προσωπικού, με ανατροπές στο εργασιακό καθεστώς σε βάρος της σταθερότητας και μονιμότητας, με επέκταση στις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις (ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.), δημιουργώντας παράλληλα ένα πολιτικό προσωπικό που προωθεί απαρέγκλιτα τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις  που αγκαλιάζει και το τελευταίο εδαφικό τμήμα της χώρας.

Η μείωση του αριθμού των ΟΤΑ πρωτίστως υπηρετεί τις διαδικασίες αξιολόγησης και αξιοποίησης του Δ΄ ΚΠΣ (ΕΣΠΑ), δηλαδή τις κατευθύνσεις για τη δημιουργία ενός ακόμα πιο ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος για τη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, την πλήρη αναπροσαρμογή της Ερευνας και της Παιδείας γενικότερα στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, την επιτάχυνση της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας. Η συμμετοχή της ΤΑ στα έργα και τις δράσεις του Δ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης αλλάζει ριζικά. Τα κονδύλια που θα κατευθύνονται στα περιφερειακά προγράμματα θα τα διαχειρίζονται τώρα ανώνυμες εταιρίες (ΔΗΜΟΣ ΑΕ, ΝΟΜΟΣ ΑΕ), σε συνεργασία πάντα με το ιδιωτικό κεφάλαιο και τον αναβαθμισμένο ρόλο των τραπεζών, που ήδη λυμαίνονται τον κύριο όγκο των κονδυλίων.

Δυο αντίθετες ταξικά γραμμές

Η συζήτηση σκόπιμα επιχειρείται να περιοριστεί στη μορφή, δηλαδή τον αριθμό των Περιφερειών, Νομών και Δήμων στην επιλογή Δήμων και Νομαρχιών για συνένωση.

Η αντίσταση και αντίδραση προοδευτικών, ριζοσπαστικών δημάρχων και Δημοτικών Συμβουλίων θα έχει νόημα και αποτέλεσμα εφόσον τα κριτήριά τους είναι πολιτικά και όχι τοπικιστικά. Δηλαδή αν συνδεθεί με την καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής, έτσι όπως επιδιώκεται να περάσει μέσα από τους ΟΤΑ αλλά και συνολικότερα, αν συμπορευτούν με το λαϊκό και εργατικό κίνημα, στην πάλη για κατακτήσεις, σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Η δική μας αντίληψη είναι: Καμιά διοικητική δομή, τέτοια ή άλλη, δε συμφέρει τους μισθωτούς, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και την ύπαιθρο, τους μικρούς επαγγελματίες, τους συνταξιούχους, εφόσον υπάρχει εξουσία των μονοπωλίων. Σε αυτή την εξουσία οφείλεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των περιφερειών, η ερήμωση της υπαίθρου που οξύνθηκε από τη στρατηγική ένταξης στην ΕΕ. Καμιά ανάπτυξη με βάση τα συμφέροντα του λαού δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με τη μία ή άλλη επιλογή Ενωσης Δήμων, γιατί αυτή προορίζεται για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αυτός είναι ο λόγος που απορρίπτουμε και το νέο «Καποδίστρια». Δεν υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση μιας παλαιότερης διοικητικής δομής σε σχέση με μια νεότερη, αλλά πολεμάμε  τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς στόχους που εξυπηρετεί η νέα Διοικητική Μεταρρύθμιση. Αποκαλύπτουμε το γεγονός ότι οι διοικητικές αναδιαρθρώσεις, που έγιναν στο παρελθόν (όπως με τον «Καποδίστρια 1»), δεν έφεραν θετικά αποτελέσματα για ανάπτυξη προς όφελος του λαού, δεν αναίρεσαν τις οικονομικές περιφερειακές ανισομετρίες και πολύ περισσότερο την παραπέρα συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας.

Σχετίζεται με το γεγονός ότι όλη η κοινωνία είναι οργανωμένη στη βάση της εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Η αντίληψή μας για τις δομές διοίκησης και διεύθυνσης σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο έχει θεμέλιό της την κοινωνική –λαϊκή ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και κατανομής, τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής, με κίνητρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Στηρίζεται στην εργατική και λαϊκή συμμετοχή και έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω, που διαρθρώνεται πρώτα από όλα σε επίπεδο παραγωγικής μονάδας και κοινωνικής υπηρεσίας. Πάνω σ' αυτή τη βάση διαμορφώνονται τα ενιαία, καθολικά, δημόσια, δωρεάν συστήματα Υγείας – Πρόνοιας και Παιδείας. Εξασφαλίζεται ο κεντρικός σχεδιασμός της ανάπτυξης ανά τομέα και κλάδο, σύμφωνα και με τον φυσικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας.

Σε αυτή τη γραμμή, που αφορά κύρια τους εργαζόμενους, αλλά και τους εκλεγμένους στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, επιδιώκουμε να οργανώνεται η εργατική και λαϊκή πάλη, η διεκδίκηση και ο έλεγχος των δημοτικών αρχών, η αξιοποίηση όποιας θετικής πείρας έδωσε στο παρελθόν η ανάδειξη λαϊκών αγωνιστών δημάρχων, η αποκρυστάλλωση κάποιων κατακτήσεων και από την εμπειρία φύτρων της λαϊκής αυτοδιοίκησης στους σκληρούς εθνικοανεξαρτησιακούς και ταξικούς αγώνες κυρίως στη δεκαετία 1940-1950.

Οργάνωση αντίστασης - διεκδίκησης

Συμμετέχουμε ενεργητικά σε κάθε συζήτηση για τις νέες ρυθμίσεις με τις θέσεις και τις προτάσεις μας και σημαία τις ανάγκες-δικαιώματα των εργατών, της νεολαίας, των βιοτεχνών-βιοπαλαιστών και των φτωχών αγροτών, γιατί αυτοί παράγουν τον κοινωνικό πλούτο και πρέπει να τους ανήκει.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μην εγκλωβιστούν στη λογική για το πώς τα νέα σχήματα θα είναι πιο λειτουργικά και αποτελεσματικά, για τις έδρες των δήμων, για τις τοπικές ιδιαιτερότητες, για τις πληθυσμιακές δυσαναλογίες και άλλα παρόμοια, γιατί κάτι τέτοιο θα είναι επιζήμιο, θα είναι έξω από την ουσία της επιχειρούμενης αλλαγής και βέβαια μακριά από την πολιτική ουσία του εγχειρήματος. Δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα.

Καλούμε κάθε εκλεγμένο στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση που ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά προβλήματα με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών:

Να απορρίψουν διάφορες παραλλαγές της διοικητικής μεταρρύθμισης που εξυπηρετούν την αντιλαϊκή πολιτική.

Να διεκδικήσουμε:

- Πλήρη και επαρκή κρατική χρηματοδότηση των Νομαρχιών και Δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών. Δε συμβιβαζόμαστε με τους σημερινούς  εξευτελιστικούς πόρους της ΤΑ από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Την πλήρη επιστροφή των  παρακρατηθέντων. Τα χρήματα αυτά ανήκουν στους εργαζόμενους. Αφαιρούνται, άμεσα ή έμμεσα, από το εισόδημά τους, και αναπληρώνονται από πρόσθετους φόρους και τέλη που επιβάλλονται σε βάρος τους. Κανένας συμβιβασμός από το δικαίωμα διεκδίκησης για την επιστροφή τους.

- Κατάργηση κάθε είδους τοπικής φορολογίας, κάθε έμμεση φορολογία, που χτυπάει το λαϊκό εισόδημα.

- Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους. Μονιμοποίηση όλων όσων δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις και την απαγόρευση με νόμο αυτών των μορφών εργασίας.

Κατάργηση των stage στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και κάθε μορφής ανασφάλιστης εργασίας. Να αντιπαλέψουμε την επιχείρηση γενίκευσης της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και την εφαρμογή "ευέλικτων εργασιακών σχέσεων" στους ΟΤΑ μέσω προγραμμάτων περιορισμένου χρόνου, Τοπικών Πρωτοβουλιών Απασχόλησης, προγραμμάτων κατάρτισης, ή άλλων μέσω ΟΑΕΔ, κλπ., αλλά και οποιωνδήποτε άλλων ποικιλόμορφων επιχειρήσεων.

Κλείσιμο των Δημοτικών επιχειρήσεων και ένταξη των εργαζομένων σε αυτές, στις υπηρεσίες του Δήμου με μόνιμη σταθερή σχέση εργασίας ,πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα .

Άμεσες και μαζικές προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, Πολιτικής Προστασίας μόνιμου και με πλήρη δικαιώματα προσωπικού.

-Ενιαίο, Καθολικό, αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας-Πρόνοιας και Επείγουσας Ιατρικής, με πανελλαδικά ανεπτυγμένο, σύγχρονα εξοπλισμένο, δημόσιο - δωρεάν ΕΚΑΒ. Η χρηματοδότηση να γίνεται αποκλειστικά από το κράτος και την εργοδοσία με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία-Πρόνοια. Δημόσιοι δωρεάν βρεφονηπιακοί σταθμοί, δωρεάν κρατικές παιδικές κατασκηνώσεις για όλα τα παιδιά των εργαζομένων και των ανέργων. Κατάργηση των τροφείων. Κρατικό δίκτυο υποδομών, κοινωνικών εγκαταστάσεων με δωρεάν υπηρεσίες για την οικογένεια, το παιδί, τα άτομα τρίτης ηλικίας, τα ΑμεΑ.

Αντιπαλεύουμε τη μεταφορά αυτής της αρμοδιότητας και τη λειτουργία υγειονομικών και προνοιακών υπηρεσιών από τους Δήμους. Όχι στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή τους, τη "φιλανθρωπία" και τον ψευτοεθελοντισμό.

-Αποκλειστικά Δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, βασισμένο στο ενιαίο 12χρονο σχολείο γενικής εκπαίδευσης για όλους, χωρίς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις. Αντιπαλεύουμε το "αποκεντρωμένο", "διαφοροποιημένο" σχολείο, που βαθαίνει τις ταξικές διακρίσεις, επιβαρύνει οικονομικά τις λαϊκές οικογένειες αυξάνει την κερδοφορία του κεφαλαίου.

- Χορήγηση δωρεάν από το κράτος όλων των προϋποθέσεων για τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό της νεολαίας. Υλικοτεχνική υποδομή, επιστημονική στήριξη, επαρκής χρηματοδότηση και διαμόρφωση του αντίστοιχου νομικού πλαισίου, που να κατοχυρώνει το δικαίωμα στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό σε κάθε τους έκφραση.

- Εφαρμογή της απλής αναλογικής στην εκλογή των οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κατάργηση των ρυθμίσεων που περιορίζουν την αντιπροσωπευτικότητα.

- Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου που καθιστά τους ΟΤΑ επιχειρήσεις.

Αντιπαλεύουμε τις κατευθύνσεις του Νέου Κώδικα, για υποχρεωτική αποδοχή αρμοδιοτήτων, αλλά και αναγκαστική υλοποίησή τους. Την απόρριψη προϋπολογισμών που ελέγχονται από τον ΓΓ της Περιφέρειας, στις ποινικές και πειθαρχικές ποινές που αφορούν τη μη συμμόρφωση στην επιβολή αντιλαϊκών μέτρων. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε αντιλαϊκή εφαρμογή διοικητικής μεταρρύθμισης (Καποδίστριας 2).

- Ενιαίους, αποκλειστικά κρατικούς φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Κατοχύρωση της Επικοινωνίας - Ενέργειας - Μεταφοράς  του νερού ως κοινωνικών αγαθών παρεχόμενων από το κράτος με πολύ φθηνά τιμολόγια και κατάργηση του ΦΠΑ, σε αντίθεση με την εμπορευματοποίησή και ιδιωτικοποίηση τους.

Κεντρικό σχεδιασμό και κρατικούς φορείς  που θα σχεδιάζουν, θα κατασκευάζουν και θα διαχειρίζονται έργα σύμφωνα με τα προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων (πχ. λαϊκή κατοικία, σύγχρονα σχολεία, παιδικά κέντρα, κέντρα υγείας, προστασία από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, άλλες καταστροφές από καιρικά φαινόμενα (αποκλεισμούς από χιονοπτώσεις κλπ.), ρύπανσης του αέρα, μόλυνσης των υδάτων κλπ.

Κατάργηση της δράσης του κεφαλαίου μέσα όχι απλώς από έργα ή προμήθειες, αλλά κύρια από την ανάθεση διαχείρισης ολόκληρων τομέων δράσης της ΤΑ, στη βάση της πλήρους ανταποδοτικότητας και της αύξησης της κερδοφορίας. Την κατεύθυνση του προγράμματος "Θησέας", με το οποίο τα χρήματα της ΤΑ τα διαχειρίζεται η Κεντρική Διοίκηση και  θέτει σαν βασικό κριτήριο, για την έγκριση και χρηματοδότηση ενός έργου, τη "σύμπραξη με τους ιδιώτες". Δηλαδή, αντιπαλεύουμε την ανάθεση έργων με τις λεγόμενες ΣΔΙΤ, που σημαίνει τον καθορισμό των έργων από το κεφάλαιο, τόσο στη βάση της επιλεξιμότητας που καθορίζει η ΕΕ όσο και το ότι εξυπηρετεί τα κέρδη και όχι το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων.

Η οικονομική λειτουργία της ΤΑ είναι άρρηκτα δεμένη με την εξυπηρέτηση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και των στόχων της άρχουσας τάξης, όπως αυτοί εκφράζονται και υπηρετούνται από την οικονομική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων στη χώρα μας, κυρίως μετά την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Αυτός είναι ο λόγος όλων των μέχρι σήμερα αλλαγών που έχουν γίνει στη λειτουργία της ως μέρος του διοικητικού μηχανισμού του κράτους.

Ο Νέος Καποδίστριας που αφορά την παραπέρα συνένωση Περιφερειών, Νομών και Δήμων έχει στόχο να δυναμώσει τους περιφερειακούς κρίκους του Ενιαίου Κρατικού Μηχανισμού ώστε πιο αποτελεσματικά να παρεμβαίνουν για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Στις σημερινές συνθήκες, παίρνει συγκεκριμένο χαρακτήρα η πρότασή μας για διεκδίκηση των οικονομικών πόρων της ΤΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, που σε τελευταία ανάλυση είναι μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Σήμερα ο κρατικός προϋπολογισμός είναι εργαλείο απομύζησης των εργαζομένων και ενίσχυσης του κεφαλαίου  αλλά και η διαχείριση τμήματος των εσόδων του από την ΤΑ την ίδια κατεύθυνση εξυπηρετεί.

Μια προσεκτική ανάλυση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2010 αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι τα έσοδα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για λειτουργικές δαπάνες από τους ΚΑΠ παρουσιάζονται μειωμένα κατά 335,34 εκατ. Ευρώ και σε ποσοστό 11,1%.

Η ΣΑΤΑ παρουσιάζεται μειωμένη κατά 181,78 εκατ. Ευρώ και ποσοστό 18,6%.

Συνολικά η μείωση των ΚΑΠ είναι 517,24 εκατ. Ευρώ και σε ποσοστό 12,93% σε σχέση με το 2009.

Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι σε όλες τις αποδόσεις του 2009 που αναγράφονται στην εισηγητική έκθεση τα ποσά είναι μειωμένα σε σχέση με τα αναγραφόμενα στους αντίστοιχους κωδικούς.

Από τα στοιχεία που αναγράφονται στους αντίστοιχους κωδικούς προκύπτει:

Οι κεντρικοί αυτοτελείς πόροι τα ΤΑ βρίσκονται στο εξευτελιστικό επίπεδο του 3,91% του συνόλου του κρατικού προϋπολογισμού. Αν μάλιστα αφαιρεθούν τα ποσά που διατίθενται από την ΤΑ στο πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ" τότε το ποσοστό μειώνεται στο 3,41% .

Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζοντας την ίδια πολιτική της ΝΔ και με τον προϋπολογισμό αυτόν συνεχίζει την παρακράτηση ακόμα και αυτών των θεσμοθετημένων αντιλαϊκών φόρων-πόρων. Δεν αυξάνει το ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό για έργα και υπηρεσίες προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Για το 2010 προβλέπεται μείωση των πόρων αυτών κατά 54,48 εκατ. Ευρώ. Οι παρακρατήσεις αυτές προέρχονται από το φόρο εισοδήματος φυσικών και ατομικών προσώπων (ΦΕΦΝΠ) κατά 4,32 εκατ. Ευρώ από τους τόκους καταθέσεων κατά 38,8 εκατ. Ευρώ και από τα τέλη κυκλοφορίας κατά 11,36 εκατ. Ευρώ .

Σε αυτά δεν υπολογίζονται οι τεράστιες παρακρατήσεις από τα τέλη κυκλοφορίας που περικόπτονται στο όνομα της δήθεν περιβαλλοντικής πολιτικής .Αυτές ανέρχονται για το 2009 σε 432 εκ ευρώ   και για το 2010 σε 445,5 εκ. ευρώ

Η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες δεν αποδίδει τους πόρους από τους φόρους προηγουμένων ετών (ΠΟΕ) τους οποίους η κυβέρνηση της ΝΔ είχε αφαιρέσει με τον Ν. 2065/92 και παρά τις δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ τότε, ποτέ δεν τους επανέφερε στην ΤΑ. Και σήμερα οι απώλειες από τους ΠΟΕ ανέρχονται 4.081,97 εκατ. Ευρώ και σε σημερινές τιμές στα 4.500 εκατ. Ευρώ .

Οι αυθαίρετες παρακρατήσεις για το 2010 έρχονται να προστεθούν στις τεράστιες παρακρατήσεις που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από το 1990 – 2009.

Το σύνολό τους από το 1990 -2010 φτάνει τα 3591,74 εκατ. Ευρώ σε ονομαστικές τιμές και σε πραγματικές ξεπερνούν τα 4.000 εκατ. Ευρώ. Προέρχονται από παρακρατήσεις από το ΦΕΦΝΠ  1.671,41 εκατ. Ευρώ , από  τους τόκους καταθέσεων 1.248,17 εκατ. Ευρώ (πίνακας 6), από τα τέλη κυκλοφορίας 671,82 εκατ. Ευρώ .

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν 88 εκατ. Ευρώ (τελευταία δόση από τα 266 εκατ. Ευρώ του «ΘΗΣΕΑ» που δεν έπρεπε να παρακρατηθεί για το 2009), 62,5 εκατ. Ευρώ από την ΣΑΤΑ του 2009 που δεν έχει καταβληθεί και 80 εκατ. ευρώ παρακρατημένα για το πρόγραμμα των 20χιλ. προσλήψεων που δεν θα υλοποιηθεί.

Σύμφωνα με υπολογισμούς της ΚΕΔΚΕ το κόστος των μεταφερθεισών αρμοδιοτήτων στην ΤΑ είναι ετησίως 642 εκατ. Ευρώ.

Τα κόστη αυτά είναι για υπηρεσίες που τώρα παρέχονται, όχι για επιπλέον που χρειάζονται και για υποβαθμισμένο έργο πχ. με ελλείψεις προσωπικού, ακατάλληλα κτίρια για σχολεία, παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία και για υποδομές νέες σ’ αυτούς τους τομείς γιατί έχουν αυξηθεί οι ανάγκες.

Υποτίθεται ότι τα κόστη αυτά θα καλύπτονταν από την αύξηση από 50% σε 90% των εισόδων της ΤΑ από αντιλαϊκούς φόρους όπως τα τέλη κυκλοφορίας. Παράλληλα θα ενσωματώνονταν σε αυτά και 180 εκατ. Ευρώ που θα έπαιρνε η ΤΑ μέχρι και το 2008.

Ετσι και σύμφωνα με την ΚΕΔΚΕ τα χρεωστούμενα και παρακρατηθέντα από το 2003 – 2008 για τις μεταφερθείσες αρμοδιότητες έφτανε τα 1.553 εκατ. Ευρώ.

Αν προστεθούν και οι απώλειες για το 2009 και 2010 ξεπερνώνται τα 2 δις Ευρώ. Έτσι το σύνολο των αυθαίρετα παρακρατηθέντων πόρων από τη λαϊκή αφαίμαξη ξεπερνά τα 10,5 δις Ευρώ.

Τέσσερα (4) δις σε πραγματικές τιμές προέρχονται από παρακράτηση πόρων με βάση τον Ν. 1828/09  όπως ερμηνεύτηκε και εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τεσσεράμισι  (4,5) δις από πόρους που αφαιρέθηκαν με νομοθετικές ρυθμίσεις από τις προβλέψεις του ίδιου νόμου.

Δύο (2) δις περίπου από την αφαίμαξη για την κάλυψη αρμοδιοτήτων που μεταφέρθηκαν στην ΤΑ (υπολογισμοί ΚΕΔΚΕ).

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε τις τεράστιες ευθύνες των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ στο ΔΣ της ΚΕΔΚΕ που συμφώνησαν στη διαγραφή των παραπάνω πόρων αποδεχόμενοι έναντι αυτών το ποσό του 1,711 δις με απαράδεκτους όρους σε 8 ετήσιες δόσεις και άτοκα τη στιγμή που η ΤΑ δανείζεται από το ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων με κόστος χρήματος 5,9%.

Με αυτόν τον τρόπο οι δυνάμεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ "βοήθησαν" την κυβέρνηση να λύσει με εξευτελιστικό τρόπο το θέμα των παρακρατηθέντων σε βάρος των εργαζομένων αφού τα χρήματα αυτά είναι των εργαζομένων που επιπλέον στερούνται έργα και υπηρεσίες.

Στον προϋπολογισμό δημοσίων επενδύσεων (πίνακας 327 της Εισηγητικής Εκθεσης) γίνεται αναφορά για χρηματοδότηση έργων 800 εκατ. Ευρώ μόνο από τα ΣΑΤΑ αφού όπως σημειώνεται οι δαπάνες για το πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ" θα καθοριστούν μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού εννοώντας προφανώς τη συμμετοχή του κράτους γιατί τα χρήματα της ΤΑ, που προέρχονται και αυτά από τη λαϊκή φορολογία για το πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ", κρατούνται προκαταβολικά και υποχρεωτικά κατευθύνονται στην ενίσχυση του κεφαλαίου μέσω των ΣΔΙΤ.

Όμως είναι γνωστό ότι όπως έγινε με το ΕΠΤΑ που η ΤΑ εισέφερε 1.793,47 εκατ. Ευρώ και το κράτος δεν έβαλε τίποτα έτσι και με το πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ" η ΤΑ έχει εισφέρει  μέχρι και το 2009 1.813,03εκ ευρώ και το κράτος έπρεπε να είχε συνεισφέρει 1.813,03 Χ 35%= 634,56 εκατ. Ευρώ και  έχει βάλει περίπου 100 εκατ. Ευρώ.

Οι απορροφήσεις για έργα μέχρι σήμερα φτάνουν το 70% των χρημάτων που έχει βάλει μόνο η ΤΑ. Το δήθεν πλεόνασμα του προγράμματος είναι έλλειμμα  για την ΤΑ και τους εργαζόμενους από τα χρήματα της ΤΑ που έχουν προκαταβολικά εισπραχθεί.

Αυτή η πολιτική που εφαρμόζεται και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συνέχεια της ΝΔ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνεχής αφαίμαξη των εργαζομένων, ολόκληρου του λαού.

Είναι φανερό ότι αυτή η πολιτική πρέπει να αντιπαλευτεί ως την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος που υπηρετεί.

Ζητάμε να καταργηθούν οι αντιλαϊκοί φόροι μέσω των οποίων χρηματοδοτείται η ΤΑ. Η πρότασή μας συνδυάζεται με την ανατροπή του  περιεχόμενου και των κατευθύνσεων του Κρατικού Προϋπολογισμού, τη διαμόρφωση προϋπολογισμών που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, όλων των λαϊκών στρωμάτων με έσοδα από τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, της εκκλησιαστικής περιουσίας, το ΦΠΑ στα είδη πολυτελείας κλπ . Η δική μας πρόταση είναι αναπόσπαστα δεμένη  με την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης τόσο στο επίπεδο της  ΤΑ όσο και στο επίπεδο της κεντρικής εξουσίας.  Εμείς παλεύουμε για:

● Την πλήρη και επαρκή κρατική χρηματοδότηση των Νομαρχιών και Δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών. Δε συμβιβαζόμαστε με τους σημερινούς  εξευτελιστικούς πόρους της ΤΑ από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Την πλήρη επιστροφή των  παρακρατηθέντων. Τα χρήματα αυτά ανήκουν στους εργαζόμενους. Αφαιρούνται, άμεσα ή έμμεσα, από το εισόδημά τους, και αναπληρώνονται από πρόσθετους φόρους και τέλη που επιβάλλονται σε βάρος τους. Κανένας συμβιβασμός από το δικαίωμα διεκδίκησης για την επιστροφή τους. Η παρακράτηση των πόρων της ΤΑ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφθοράς. Η συγκάλυψή του και ο συμβιβασμός όπως έγινε με τους ήδη παρακρατηθέντες πόρους αποτελεί συμμετοχή στη διαφθορά και προσπάθεια δημιουργίας συνείδησης αποδοχής της.

● Κατάργηση κάθε είδους τοπική φορολογία, κάθε έμμεση φορολογία, που χτυπάει το λαϊκό εισόδημα.

● Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους. Μονιμοποίηση όλων όσων δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις και την απαγόρευση με νόμο αυτών των μορφών εργασίας. Κατάργηση των stage στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και κάθε μορφής ανασφάλιστης εργασίας.

Κλείσιμο των Δημοτικών επιχειρήσεων και ένταξη των εργαζομένων σε αυτές, στις υπηρεσίες του Δήμου με μόνιμη σταθερή σχέση εργασίας ,πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα .

Αντιπαλεύουμε την επιχείρηση γενίκευσης της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και την εφαρμογή "ευέλικτων εργασιακών σχέσεων" στους ΟΤΑ μέσω προγραμμάτων περιορισμένου χρόνου, Τοπικών Πρωτοβουλιών Απασχόλησης, προγραμμάτων κατάρτισης, ή άλλων μέσω ΟΑΕΔ, κλπ., αλλά και οποιωνδήποτε άλλων ποικιλόμορφων επιχειρήσεων.

● Ενιαίο, Καθολικό, αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας-Πρόνοιας και Επείγουσας Ιατρικής, με πανελλαδικά ανεπτυγμένο, σύγχρονα εξοπλισμένο, δημόσιο - δωρεάν ΕΚΑΒ. Η χρηματοδότηση να γίνεται αποκλειστικά από το κράτος και την εργοδοσία με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία-Πρόνοια.

Αντιπαλεύουμε τη μεταφορά αυτής της αρμοδιότητας και τη λειτουργία υγειονομικών και προνοιακών υπηρεσιών από τους Δήμους. Όχι στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή τους, την "φιλανθρωπία" και τον ψευτοεθελοντισμό.

● Αποκλειστικά Δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, βασισμένο στο ενιαίο 12χρονο σχολείο γενικής εκπαίδευσης για όλους, χωρίς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις. Αντιπαλεύουμε το "αποκεντρωμένο", "διαφοροποιημένο" σχολείο, που βαθαίνει τις ταξικές διακρίσεις, επιβαρύνει οικονομικά τις λαϊκές οικογένειες αυξάνει την κερδοφορία του κεφαλαίου.

● Δημόσιοι δωρεάν βρεφονηπιακοί σταθμοί, δωρεάν κρατικές παιδικές κατασκηνώσεις για όλα τα παιδιά των εργαζομένων και των ανέργων. Κατάργηση, δηλαδή, των τροφείων.

● Κρατικό δίκτυο υποδομών, κοινωνικών εγκαταστάσεων με δωρεάν υπηρεσίες για την οικογένεια, το παιδί, τα άτομα τρίτης ηλικίας, τα ΑμεΑ.

● Χορήγηση δωρεάν από το κράτος όλων των προϋποθέσεων για τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό της νεολαίας. Υλικοτεχνική υποδομή, επιστημονική και ιατρική στήριξη, επαρκής χρηματοδότηση και διαμόρφωση του αντίστοιχου νομικού πλαισίου, που να κατοχυρώνει το δικαίωμα στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό σε κάθε τους έκφραση.

● Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου που καθιστά τους ΟΤΑ επιχειρήσεις.

Αντιπαλεύουμε τις κατευθύνσεις του Νέου Κώδικα, για υποχρεωτική αποδοχή αρμοδιοτήτων, αλλά και αναγκαστική υλοποίησή τους. Την απόρριψη προϋπολογισμών που ελέγχονται από τον ΓΓ της Περιφέρειας, στις ποινικές και πειθαρχικές ποινές που αφορούν τη μη συμμόρφωση στην επιβολή αντιλαϊκών μέτρων. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε αντιλαϊκή εφαρμογή διοικητικής μεταρρύθμισης (Καποδίστριας ΙΙ).

● Ενιαίους, αποκλειστικά κρατικούς φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Κατοχύρωση της Επικοινωνίας - Ενέργειας - Μεταφοράς  του νερού, αιγιαλού και παραλιών ως κοινωνικών αγαθών παρεχόμενων από το κράτος με πολύ φθηνά τιμολόγια ή και δωρεάν κατά περίπτωση, κατάργηση του ΦΠΑ, σε αντίθεση με την εμπορευματοποίησή και ιδιωτικοποίηση τους.

Κεντρικό σχεδιασμό και κρατικούς φορείς  που θα σχεδιάζουν, θα κατασκευάζουν και θα διαχειρίζονται έργα σύμφωνα με τα προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Κατάργηση της δράσης του κεφαλαίου μέσα όχι απλώς από έργα ή προμήθειες, αλλά κύρια από την ανάθεση διαχείρισης ολόκληρων τομέων δράσης της ΤΑ, στη βάση της πλήρους ανταποδοτικότητας και της αύξησης της κερδοφορίας. Την κατεύθυνση του προγράμματος "Θησέας", με το οποίο τα χρήματα της ΤΑ τα διαχειρίζεται η Κεντρική Διοίκηση και  θέτει σαν ένα από τα βασικά κριτήρια, για την έγκριση και χρηματοδότηση ενός έργου, την "σύμπραξη με τους ιδιώτες". Δηλαδή, αντιπαλεύουμε την ανάθεση έργων με τις λεγόμενες ΣΔΙΤ, που σημαίνει τον καθορισμό των έργων από το κεφάλαιο, τόσο στη βάση της επιλεξιμότητας που καθορίζει η ΕΕ όσο και το ότι εξυπηρετεί τα κέρδη και όχι το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων.

● Σχεδιασμό και  υλοποίηση σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο υποδομών και υπηρεσιών και δράσεων για τη δημόσια υγεία και την προστασία από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, άλλες καταστροφές από καιρικά φαινόμενα (αποκλεισμούς από χιονοπτώσεις κλπ.), ρύπανσης και μόλυνσης των υδάτων, του αέρα κλπ.

Το πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ" είναι συνέχεια και εντάσσεται στο σύνολο των προγραμμάτων που φτιάχτηκαν και υποτίθεται όπως ισχυρίζονται, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι διατίθενται για την υποστήριξη της ΤΑ για την πραγματοποίηση επενδύσεων τοπικής ανάπτυξης και βελτίωσης των υφιστάμενων υποδομών.

Τα προγράμματα αυτά ανακοινώθηκαν κατά καιρούς ως εργαλεία ενίσχυσης των μικρότερων και ασθενέστερων Δήμων και ο "ΘΗΣΕΑΣ" για την ενίσχυση των Καποδιστριακών Δήμων.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα προγράμματα και ο "ΘΗΣΕΑΣ"  δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεταφορά της ευθύνης για χρηματοδότηση έργων, υποδομών, κλπ. από το κράτος στην ΤΑ και τελικά στους εργαζόμενους, η ιδιωτικοποίηση και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι:

● Καμία κατεύθυνση για ενίσχυση των μικρότερων Δήμων δεν αναφέρεται στο πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ".

● Η συμμετοχή της ΤΑ αυξάνει συνεχώς. Από 20% που ήταν στο ΕΠΤΑ και 50% στο ΕΑΠΤΑ σήμερα ανέβηκε με το "ΘΗΣΕΑ" στο 72%.

● Η συμμετοχή του κράτους μειώθηκε από 80% που ήταν αρχικά στο 28% του προγράμματος.

● Η διαχείριση των χρημάτων της ΤΑ, δηλαδή των εργαζομένων, γίνεται από την κεντρική διοίκηση.

● Στα κριτήρια επιλογής και υλοποίησης έργων βασικό κριτήριο είναι η σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα.

Ετσι προωθείται η μέθοδος των ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) με την ελάχιστη συμμετοχή του κεφαλαίου και τη διαχείριση των έργων για δεκάδες χρόνια σε βάρος των εργαζομένων που πληρώνουν ως φορολογούμενοι και ως χρήστες.

● Η συμμετοχή του κράτους στα προγράμματα αυτά γίνονταν χωρίς κριτήρια και διαδικασίες ούτε καν αυτές που προβλέπονταν στη νομοθεσία, και θεωρείται συμμετοχή του κράτους η δαπάνη για έργα που είναι ευθύνη του, όπως η κατασκευή Ολυμπιακών έργων και σήμερα η αποκατάσταση των χωματερών και Περιφερειακά Σχέδια Διαχείρισης Αποβλήτων.

● Ακόμη χειρότερα σήμερα από το πρόγραμμα αυτό καλύπτονται μεταφερθείσες αρμοδιότητες, που δέχτηκαν οι δυνάμεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ να υλοποιήσουν, σε βάρος των εργαζομένων αφού τελικά, προσφέρουν υπηρεσίες για λίγους, υποβαθμισμένες, που διασπούν παραπέρα τον ενιαίο δωρεάν χαρακτήρα που έπρεπε να έχουν η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια και προωθείται η ιδιωτικοποίηση έργων και υπηρεσιών.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση οι θέσεις της νέας κυβέρνησης προσπαθούν να κρύψουν το πραγματικό περιεχόμενο των προγραμμάτων αυτών, είναι αντιφατικές.

Από τη μια ο Υπουργός κ. Ραγκούσης στην ομιλία του στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δηλώνει ότι «Θα προχωρήσουμε σε ένα ριζικά βελτιωμένο πρόγραμμα έργων για τους ΟΤΑ Α’ βαθμού σε αντικατάσταση του «Θησέα» που παρουσιάζει δυσλειτουργίες παρά την πρόοδό του, αδικίες και μεγάλη υστέρηση στην απορροφητικότητα».

Στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού σελ. 92 αναγράφεται: «…υλοποιείται ικανοποιητικά το αναπτυξιακό πρόγραμμα Τοπικής Αυτοδιοίκησης «ΘΗΣΕΑΣ» (ν. 3274/2004)».

Ετσι στον Προϋπολογισμό του 2010 παρακρατούνται από την ΤΑ 431,86 εκ. ευρώ.

Είναι φανερό ότι συνεχίζεται η ίδια πολιτική.

Η ΔΑΣ έχει κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για τα οικονομικά της ΤΑ.

Το πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ" είναι κομμάτι πλήρως ενταγμένο στο μεγάλο πρόβλημα των οικονομικών της ΤΑ για το οποίο η ΔΑΣ καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις.

Τα οικονομικά του προγράμματος "ΘΗΣΕΑΣ".

α) Πρόγραμμα ΕΑΠΤΑ Ι (Ειδικό Αναπτυξιακό πρόγραμμα ΤΑ) (1989 – 1993). Πρόγραμμα ΕΑΠΤΑ ΙΙ (1994 – 1999) ύψους 60 και 250 δις δρχ. αντίστοιχα.

Τα ποσά προέρχονταν από ΕΟΚικά Προγράμματα που είναι γνωστό πώς και με ποιες διαδικασίες κατανεμήθηκαν.

Η ΤΑ συμμετείχε με το 20%.

β) Ακολούθησε το ΕΠΤΑ (μέχρι το 2004).

Η συμμετοχή της ΤΑ αυξήθηκε στο 50%. Η ΤΑ κατέβαλε γι’ αυτό το πρόγραμμα το ποσό των 1793 εκ. ευρώ.

Το κράτος έπρεπε να εισφέρει το ίδιο ποσό που ποτέ δεν έβαλε αλλά για να καλυφθεί η δήθεν κρατική συμμετοχή εντάχθηκαν σε αυτό έργα του προγράμματος «Ελλάδα 2004» της ΓΓ Αθλητισμού που καμιά σχέση δεν είχαν με την ΤΑ.

Δηλαδή, συμμετοχή του κράτους στα χαρτιά, χωρίς κριτήρια και διαδικασίες και χωρίς τα όποια ποσά για έργα που υποτίθεται ότι εντάσσονταν σε αυτό ποτέ δεν διοχετεύτηκαν μέσα από αυτό και χωρίς τις διαδικασίες που προβλέπονταν στο άρθρο 13 του Ν. 2539/97.

Η κυβέρνηση της ΝΔ προώθησε το Πρόγραμμα «ΘΗΣΕΑΣ»

- Η συμμετοχή της ΤΑ αυξήθηκε στο 72% και του κράτους στο 28% (το κράτος συμμετέχει με το 35% των χρημάτων που βάζει η ΤΑ).

Η κυβέρνηση της ΝΔ με την προώθηση του «ΘΗΣΕΑ» κατάγγειλε το ΠΑΣΟΚ ότι ενώ το ΕΠΤΑ υποτίθεται ότι ήταν εργαλείο ενίσχυσης των Καποδιστριακών Δήμων και ιδιαίτερα των ασθενέστερων τίποτε τέτοιο δεν έκανε.

Η σημερινή κατάσταση

Το Πρόγραμμα «ΘΗΣΕΑΣ» τελείωνε το 2009.

Με ειδική ρύθμιση κανονίστηκε να μην καταβάλει η ΤΑ για το 2009 τα χρήματα που αντιστοιχούσαν από το Φόρο Εισοδήματος Φυσικών και Νομικών Προσώπων (ΦΕΟΝΠ) και από το Φόρο Καταθέσεων.

Δηλαδή, δεν έπρεπε να βάλει για το πρόγραμμα το 2009 266,33 εκατ. Ευρώ.

Αυτά τα χρήματα όμως παρακρατήθηκαν προκαταβολικά και επιστρέφονται με δόσεις (3 τρεις).

Δεν έχουν επιστραφεί μέχρι τη στιγμή που γράφονταν το σημείωμα αυτό 88 εκατ. Ευρώ.

Αν δεν είχε γίνει αυτή η ρύθμιση μέχρι το τέλος του 2009 η ΤΑ έπρεπε να βάλει 2.079 εκατ. Ευρώ και το κράτος επιπλέον 35% αυτού του ποσού, δηλαδή 726,25 εκατ. Ευρώ.

Συνολικά, δηλαδή το πρόγραμμα "ΘΗΣΕΑΣ" θα ήταν 2.805,25 εκατ. Ευρώ.

Όμως είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ισχυριζόταν ότι το πρόγραμμα ήταν συνολικού ύψους 3.500 εκατ. Ευρώ.

Υπάρχει δηλαδή ένα άνοιγμα (3.500 – 2.805) 694,75% εκατ. Ευρώ για το οποίο κανείς δεν λέει τίποτε.

Αλλά και με τα χρήματα που έβαλε η ΤΑ μέχρι το 2009 δηλαδή (2.079-266)=1.813 εκατ. Ευρώ, το κράτος έπρεπε να είχε βάλει επιπρόσθετα 634 εκατ. Ευρώ.

Δηλαδή, στο πρόγραμμα θα έπρεπε να έχουν εγκριθεί έργα ύψους 2.447 εκατ.Ευρώ. Σύμφωνα με έγγραφα της ΚΕΔΚΕ μέχρι σήμερα έχουν εγκριθεί και περιμένουν την πληρωμή τους έργα προϋπολογισμού 1.409 εκατ. Ευρώ.

Δηλαδή, έχουν εγκριθεί έργα και που αντιστοιχούν στο 77,7% μόνο των χρημάτων που έχει βάλει η ΤΑ (1.409/1.813) μέχρι το τέλος του 2009.

Υπάρχει ένα άνοιγμα (2.447-1.409) 1.438 εκατ. Ευρώ και αν προστεθεί το άνοιγμα από τον συνολικό προϋπολογισμό του "ΘΗΣΕΑΣ" που είναι 694 εκατ. Ευρώ σημαίνει άνοιγμα συνολικό 2.132 εκατ. Ευρώ.

Αυτά λείπουν από έργα και θα κληθούν οι εργαζόμενοι να καλύψουν τις ελλείψεις με πρόσθετες δαπάνες.

Σήμερα  είναι μεγάλος ο αριθμός των εργαζόμενων που δουλεύουν στους Δήμους, τις Κοινότητες, στα Νομικά τους Πρόσωπα, Δημοσίου Δικαίου και τις Δημοτικές Επιχειρήσεις τους.  Σαν αριθμός πλησιάζουν τις 100 χιλιάδες.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δεν διαφέρουν απ΄ αυτά που βιώνει κάθε εργαζόμενος, κάθε λαϊκή οικογένεια.

Η επιτάχυνση των "βαθιών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" για το πέρασμα της στρατηγικής του κεφαλαίου  στο όνομα της εξόδου από την κρίση σαρώνει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα τους, υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής τους,  τους  οδηγεί  και αυτούς πιο βαθιά στη φτώχεια .

Οι δεσμεύσεις που ανέλαβε πρόσφατα η κυβέρνηση είναι:

● Μείωση των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων.

● Προώθηση νέων ανατροπών στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.

● Ψήφιση νέου αντιλαϊκού φορολογικού νόμου.

● Περικοπή παραπέρα των κρατικών κοινωνικών δαπανών.

● Προώθηση αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση με πρώτο τον "Καποδίστρια 2".

● Λήψη και άλλων   συγκεκριμένων  μέτρων που θα δίνουν νέα προνόμια και φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο  και παράλληλα μέτρα που θα ρίχνουν τη, τιμή της  εργατικής δύναμης (πλήρης ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, κτύπημα συλλογικών συμβάσεων κ.ά. ).

Οι δεσμεύσεις αυτές που θα αποτελέσουν τον πυρήνα του τριετούς προγράμματος  σταθερότητας τις οποίες θα καταθέσει τον Γενάρη  στην ΕΕ,  πλήττουν και τους εργαζόμενους στους δήμους και τις κοινότητες της χώρας .

Από χρόνια – τουλάχιστον από τα μέσα της προηγούμενης  δεκαετίας –  η Τ.Α  έχει αναδειχθεί σε στυλοβάτη και συνειδητό παράγοντα για το πέρασμα στο δημόσιο όλων των ειδών των ελαστικών εργασιακών σχέσεων . Δεν ξεχνάμε το από πού ξεκίνησαν τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης .

Ετσι οι εργαζόμενοι που υπηρετούν σήμερα στη Τ.Α   έχουν πολλές διαφορετικές σχέσεις εργασίας δηλαδή έχουμε: μόνιμους, αορίστου χρόνου, συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, συμβασιούχους έργου, έκτακτο προσωπικό, εποχιακό προσωπικό, εργαζόμενους μέσω  προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, εργαζόμενους με μερική απασχόληση, εργαζόμενους για να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία stage, εργαζόμενους σε διάφορα χρηματοδοτούμενα προγράμματα, εργαζόμενους που τους "νοικιάζουν"  εταιρίες στους δήμους στα πλαίσια υλοποίησης συμβάσεων  κλπ.  σχέσεις εργασίας που πηγάζουν από την ΕΕ και μάλιστα από την στρατηγική της Λισαβόνας για φτηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους  και τις οποίες υλοποιούν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και αποδέχονται τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Περιττό, αλλά όχι υποδεέστερο, να αναφέρουμε και αυτούς που δουλεύουν "εθελοντικά" –  κάτω από την πίεση της ανεργίας ή την απειλή της απόλυσης (εν προκειμένου για συμβασιούχους).

Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες στις κυβερνήσεις, στην ΚΕΔΚΕ, στους Δημάρχους  και για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, συνολικά των εργατικών κατακτήσεων και ας μη κάνουν τους τιμητές και τους  υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.

Εχει γίνει σχεδόν κανόνας η πρόσληψη συμβασιούχων και όχι μόνιμου προσωπικού, το δε σύνολο των κοινωνικών  προγραμμάτων υλοποιείται από διαφόρων ειδών συμβασιούχων  αρκετοί από τους οποίους εργάζονται πάνω από 10 χρόνια .

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν  το φάσμα της απόλυσης  αφ΄ ενός με την υλοποίηση των θέσεων της κυβέρνησης για τους συμβασιούχους, αφ΄ ετέρου με τις μετατροπές – προσαρμογές των δημοτικών επιχειρήσεων σε κοινωφελείς και την απόλυση του "πλεονάζοντος" προσωπικού .

Επεται δε συνέχεια διότι αν σήμερα είναι λίγοι οι δήμοι που  μια σειρά από δραστηριότητες και αρμοδιότητες που αφορούν την καθαριότητα  χώρων, το πράσινο, την αποκομιδή των απορριμμάτων, τη συντήρηση των κτιρίων, τα προσφερόμενα κοινωνικά προγράμματα αλλά και διοικητικές λειτουργίες  τις έχουν αναθέσει σε ιδιώτες –εξωτερικά συνεργία – εργολάβους,  με την εφαρμογή της "διοικητικής μεταρρύθμισης" θα υπάρξει μεγαλύτερο πέρασμα  τομέων της Τ.Α  στους ιδιώτες αφού άλλωστε θα υπάρχει και εντονότερο ενδιαφέρον, απ΄ αυτούς, διότι το αντικείμενο θάναι μεγάλο και όχι κατακερματισμένο  με συνέπεια να υπάρχει και μείωση του προσωπικού των δήμων και δεν αποκλείεται και η κατάργηση υφιστάμενων σήμερα υπηρεσιών .

Η ακολουθούμενη εισοδηματική πολιτική προς τους εργαζόμενους στην Τ.Α , με οποιαδήποτε σχέση και αν εργάζονται σ΄ αυτή, δε διαφέρει απ΄ αυτή που εφαρμόζεται στο σύνολο των εργαζόμενων .

Οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι, η όποια αύξηση, με ευθύνη και της συνδικαλιστικής ηγεσίας  της   ομοσπονδίας των εργαζόμενων στους ΟΤΑ , γίνεται μέσω επιδοματικής πολιτικής και όχι με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς  με συνέπεια να υποβαθμίζεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και να μην καλύπτονται και αυτές ακόμα οι στοιχειώδεις ανάγκες που έχει κάθε οικογένεια .

Οι καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας κύρια στα επιδοτούμενα προγράμματα  (βοήθεια στο σπίτι, ΚΔΑΠ, μέριμνα, βρεφονηπιακοί σταθμοί) αλλά και στους σχολικούς φύλακες  , στους συμβασιούχους και στο σύνολο των εργαζόμενων στις δημοτικές επιχειρήσεις είναι ένα μόνιμο απαράδεκτο καθεστώς.

Η ομηρία των εργαζόμενων σ΄ολο της το μεγαλείο.   Οι οποίες λεκτικές κορώνες των δημάρχων και της ΚΕΔΚΕ για την οικονομική δυσπραγία των δήμων είναι για να ακούγονται στα ΜΜΕ διότι τάχουν  βρεί και συμφωνήσει  με τις κυβερνήσεις, αφού άλλωστε αποτελούν στελέχη των  κομμάτων του ΠΑΣΟΚ  και της ΝΔ. Αμεσος στόχος τους είναι η δυνατότητα επιβολής φορολογίας και από τους δήμους για να είναι "ανεξάρτητη" η Τ.Α , όλα τα βάρη δηλαδή μια και δυο φορές στις πλάτες του λαού .

Οι μεγάλες ελλείψεις  σε προσωπικό  η εργασιακή ανασφάλεια των συμβασιούχων –και όχι μόνο- η έλλειψη κατάλληλων υποδομών και μέσων, οδηγούν σε εντατικοποίηση της εργασίας, σε κινδύνους για την υγεία  και την προστασία από ατύχημα των εργαζόμενων αλλά και στην υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς το κοινωνικό σύνολο. Η διεκδίκηση των ελαχίστων μέτρων ασφάλειας για τις συνθήκες εργασίας  αντιμετωπίζονται αρκετές φορές με αυταρχισμό από τις δημοτικές αρχές, όπως επίσης το ίδιο συμβαίνει με την πίεση που εξασκούν οι διοικήσεις για να απασχολούνται οι εργαζόμενοι σε καθήκοντα που δεν έχουν σχέση με την ειδικότητα τους.

Με εμπιστοσύνη στο ταξικό κριτήριο πούχουν  κατακτήσει οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ από πολλούς – μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες κατά το παρελθόν παλεύουμε μαζί τους και  με το σύνολο της εργατικής τάξης:

● Για μόνιμη σταθερή εργασία για όλους.

● Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων  χωρίς όρους και προϋποθέσεις .

● Κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων.

● Υπαγωγή όλων των κοινωνικών προγραμμάτων και δομών που λειτουργούν στην Τ.Α στην ευθύνη του κράτους. Οσο λειτουργούν στους Δήμους ζητάμε τον εκσυγχρονισμό της υλικοτεχνικής υποδομής τους, προσλήψεις του απαραίτητου επιστημονικού – βοηθητικού – διοικητικού προσωπικού με μόνιμη σχέση εργασίας.

● Την ένταξη όλων των εργαζόμενων στις δημοτικές επιχειρήσεις στους δήμους με μόνιμη σχέση εργασίας και το ταυτόχρονο κλείσιμο αυτών.

● Μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας στους τόπους εργασίας.   Προσλήψεις γιατρών εργασίας και τεχνικών ασφαλείας. Στέγαση των υπηρεσιών  σε  κατάλληλα κτίρια.

● Ενταξη και άλλων ειδικοτήτων του κλάδου στα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Κατάργηση των αρνητικών προϋποθέσεων (επασφάλιστρο κ.α)  του ισχύοντα νόμου.

● Λήψη μέτρων για τις εργαζόμενες, απαγόρευση νυκτερινής δουλειάς  - μειωμένο ωράριο μέχρι τα παιδιά να πάνε στην πρώτη δημοτικού, αύξηση των γονικών αδειών σε περίπτωση ασθένειας των παιδιών ή για την εκπαιδευτική παρακολούθηση του- τα μέλη μονογονεϊκών οικογενειών να εργάζονται μόνο πρωινό ωράριο μέχρι τα παιδιά να φτάσουν στην ηλικία των 10 ετών  και άλλες θετικές ρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων.

● Κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ.

● Σύνταξη στα 60 χρόνια για τους άνδρες  και 55 χρόνια για τις γυναίκες και αντίστοιχα στα 55 και 50 χρόνια για τα ΒΑΕ. Σύνταξη με πλήρη δικαιώματα στα 30 χρόνια εργασίας.

● Κατάργηση των νόμων, μηχανισμών και πρακτικών ποινικοποίησης των εργατικών και λαϊκών αγώνων και διευκόλυνσης της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Η συζήτηση για την λεγόμενη «αποκέντρωση» των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας στην Τ.Α. διεξάγεται αρκετά χρόνια. Η δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ στην Τ.Α., όπως και το κόμμα του ΛΑΟΣ, υποστηρίζουν ότι η ανάληψη της ευθύνης από την Τ.Α. της υγείας και της πρόνοια θα έχει δήθεν θετικά οφέλη για τους δημότες. Ισχυρίζονται ότι η Τ.Α. είναι «πιο κοντά στον πολίτη» και ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιστούν πιο αποτελεσματικά οι σοβαρές ελλείψεις που παρουσιάζει το δημόσιο σύστημα υγείας- πρόνοιας σε ότι αφορά τις υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) και κοινωνικής μέριμνας. Επιπλέον είναι γνωστό ότι η διοικητική μεταρρύθμιση του Καποδίστρια ΙΙ, με την οποία έχουν συμφωνήσει οι παραπάνω δυνάμεις, προβλέπει την «αποκέντρωση» και της νοσοκομειακής περίθαλψης και τη λειτουργία των νοσοκομείων ως «αυτόνομες οικονομικές μονάδες», δηλαδή την λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Η Δ.Α.Σ. απέναντι σε αυτή την πολιτική έχει διατυπώσει την πλήρη και κατηγορηματική αντίθεσή της. Έχει υπογραμμίσει ότι η ανάθεση των υπηρεσιών υγείας- πρόνοιας στην Τ.Α. και την περιφέρεια, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί ολοκληρωμένα τις λαϊκές ανάγκες, αντίθετα ενισχύει τον συνολικότερο αντιλαϊκό σχεδιασμό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και της Ε.Ε., τους στόχους της στρατηγικής της Λισαβώνας στον τομέα της υγείας πρόνοιας, της κοινωνικής ασφάλισης και των εργασιακών σχέσεων. Δηλαδή υπηρετεί την πολιτική μείωσης του εργατικού «κόστους» προκειμένου να διαφυλαχτεί και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων, τόσο σήμερα στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης αλλά και στη φάση της ανάκαμψης.

Η «αποκέντρωση» δεν προωθείται όπως υποστηρίζεται από τη πλειοψηφία των δυνάμεων στην Τ.Α. για να αντιμετωπιστεί η απουσία δημόσιων υπηρεσιών ΠΦΥ και κοινωνικής πρόνοιας. Αποτελεί τη μέθοδο για τη συνολική μεταφορά της ευθύνης για ΠΦΥ και πρόνοια από το κράτος σε διάφορους άλλους φορείς (ιδιώτες, δήμους, ΜΚΟ, την εταιρική κοινωνική ευθύνη) που δημιουργούν και λειτουργούν υποκατάστατα υπηρεσιών που βαφτίζονται δίκτυα ΠΦΥ και αλληλεγγύης. Ενώ επικαλούνται την απουσία των δημόσιων υπηρεσιών αποκρύβουν ότι αυτή είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με στόχο τη μείωση των κρατικών και εργοδοτικών δαπανών για την υγεία- πρόνοια και την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα αυτό. Τον ίδιο σκοπό υπηρετεί και η «αποκέντρωση» των υπηρεσιών υγείας- πρόνοιας. Δηλαδή τη μεταφορά ακόμη μεγαλύτερου μέρους των δαπανών στους εργαζόμενους, στο όνομα της μείωσης του «δημόσιου ελλείμματος», της «βιωσιμότητας των ταμείων», του «νοικοκυρέματος των δαπανών υγείας», της δήθεν «σπανιότητας των πόρων».

Ταυτόχρονα αξιοποιούνται οι αυξανόμενες ανάγκες για κοινωνική μέριμνα, η αυξημένη ανεργία και οι χαμηλές συντάξεις για την απασχόληση στις κοινωνικές δομές και τα προγράμματα της Τ.Α. ηλικιωμένων συνταξιούχων, που με «τη δημιουργική απασχόληση» θα συμπληρώνουν τη χαμηλή τους σύνταξη, αλλά και γυναικών που θα φροντίζουν τα παιδιά μισθωτών γυναικών στα πλαίσια της «άτυπης μέριμνας». Δηλαδή η Τ.Α. αξιοποιείται για την προώθηση της γνωστής «ευελφάλειας», της «ενεργούς γήρανσης» και της «κοινωνικής εργασίας». Σε αυτή τη κατεύθυνση προωθούνται και οι προγραμματικές συμφωνίες (επιχειρηματικές συμπράξεις) των συλλόγων αναπήρων με τον ιδιωτικό τομέα και τους δήμους. Αυτό ονομάζεται «αλληλεγγύη» και παράδειγμα δράσης της «ενεργής κοινωνίας των πολιτών», όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για εμπορευματοποίηση της πρόνοιας, παραπέρα αντικατάσταση του εξειδικευμένου προσωπικού από ανειδίκευτο, δραστική μείωση μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε επικίνδυνες συνθήκες παροχής υπηρεσιών που μπορούν να έχουν σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα της φροντίδας υγείας και των υπηρεσιών πρόνοιας.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα άλλωστε έχουν ήδη σχετική εμπειρία τι σημαίνει να αναλαμβάνει η Τ.Α. κρατικές υποχρεώσεις και αρμοδιότητες στην υγεία- πρόνοια. Για παράδειγμα στα προνοιακά προγράμματα και τις υπηρεσίες που έχει ως σήμερα αναλάβει η Τ.Α. (βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, ΚΑΠΗ, βοήθεια στο σπίτι, κλπ) υπάρχει:

● Επιβάρυνση των λαϊκών οικογενειών, ακατάλληλα κτίρια, ελλιπές, απλήρωτο και με ελαστικές σχέσεις εργασίας επιστημονικό και λοιπό προσωπικό

● Ημερομηνία λήξης στα προγράμματα,

● Περιορισμένος αριθμός ανθρώπων που ωφελούνται από αυτά

● Αποσπασματικότητα και υποβάθμιση των υπηρεσιών, κατακερματισμός και διαφοροποίηση ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες κάθε δήμου ή ομάδα δήμων, ανάλογα με τις χορηγίες που καταφέρνουν να αποσπάσουν από εταιρίες.

Επιπλέον ο ρόλος των νομαρχιών σε ότι αφορά τον έλεγχο για σοβαρά ζητήματα παραβιάσεων σχετικά με τη δημόσια υγεία (νερό, περιβάλλον, ηχορύπανση κλπ) είναι τυπικός και αποσπασματικός.

Οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ στην Τ.Α. αλλά και ο ΛΑΟΣ υποστηρίζουν αποπροσανατολιστικά ότι όλα τα παραπάνω προβλήματα μπορούν να λυθούν αν δοθούν στην Τ.Α. οι απαραίτητοι πόροι και το εξειδικευμένο προσωπικό.  Χρησιμοποιούν στην πραγματικότητα ως πρόσχημα την «έλλειψη πόρων» για να περάσει χωρίς αντιδράσεις η πολιτική της ανταποδοτικότητας στην υγεία- πρόνοια και τα άλλα κυβερνητικά μέτρα. Άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά ότι στα πλαίσια της οικονομικής πολιτικής που ασκείται και των πολιτικών της Ε.Ε. που στηρίζουν, αποτελεί κεντρική κατεύθυνση η λειτουργία της Τ.Α. «αυτοτελώς», με δικούς της πόρους. Γι΄ αυτό και οι δυνάμεις αυτές προτείνουν «λύσεις» χρηματοδότησης των υπηρεσιών όπως η σύνδεσή τους με τα ασφαλιστικά ταμεία, τα κονδύλια από το ΕΣΠΑ και ΚΠΣ, χορηγίες, συμπράξεις με ιδιώτες. Επιπλέον είναι γνωστό ότι πολλοί δήμοι έχουν παγιώσει ήδη την ανταποδοτικότητα, τη λογική του κόστους- οφέλους και την αύξηση της δημοτικής φορολογίας για την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών.

Από την άλλη, η σύνδεση των δημοτικών ιατρειών και υπηρεσιών πρόνοιας των δήμων με τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι τίποτα άλλο από την υλοποίηση της πολιτικής μεταφοράς ακόμη μεγαλύτερου οικονομικού βάρος για την υγεία από το κράτος και τους εργοδότες στους εργαζόμενους, μέσω των ασφαλιστικών ταμείων. Με την ανατιασφαλιστική επίθεση που προωθείται επιχειρείται η μείωση των παροχών και υπηρεσιών υγείας- πρόνοιας σε ένα βασικό, ενιαίο, στοιχειώδες πακέτο παροχών, για όλα τα ταμεία, ενώ η συμπλήρωση των αναγκών θα γίνεται με τα επαγγελματικά ταμεία και την ιδιωτική ασφάλιση. Ο ρόλος της Τ.Α. με τη συμμετοχή της στα δίκυτα ΠΦΥ και αλληλεγγύης είναι να γίνει ο πωλητής υπηρεσιών στα ταμεία μαζί με άλλους συνεργαζόμενους φορείς

Η Τ.Α. με την «αποκέντρωση» ενισχύει το ρόλο της ως μέρος του κρατικού μηχανισμού στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Αναλαμβάνει το ρόλο διαχειριστή της ακραία φτώχειας, των προβλημάτων των πιο εξαθλιωμένων που τους ονομάζουν «ευπαθείς ομάδες», των επιπτώσεων από την καπιταλιστική οικονομική κρίση και γενικότερα την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Συμβάλει στην προσπάθεια να αποδεχτούν τα λαϊκά στρώματα να υποβιβάσουν τις ανάγκες τους για υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας στο επίπεδο των υπηρεσιών φτωχοκομείου. Τα κοινωνικά φαρμακεία και παντοπωλεία είναι ένα δείγμα αυτής της «φιλανθρωπίας». Αυτό είναι το περιεχόμενο του «κράτους πρόνοιας» που διεκδικεί να υπηρετήσει και η Τ.Α.

Ακόμη υποβιβάζονται οι παρεμβάσεις στην υγεία- πρόνοια και η έννοια της πρόληψης σε διαδικασίες «παροχής συμβουλών» και ενημέρωσης, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τη λογική της ατομικής ευθύνης σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της συστηματικής κρατικής παρέμβασης και ευθύνης για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, εργασίας, τον ιατρικό προληπτικό έλεγχο όλων κλπ.

Σε τελική ανάλυση είναι υποκριτικό να μιλούν οι δυνάμεις της πλειοψηφίας στην Τ.Α. για πρόληψη γιατί αυτή δεν μπορεί να συμβαδίζει με τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης,  την ενεργό γήρανση, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας,  τους χαμηλούς μισθούς, την εντατικοποίηση της εργασίας, την ανεργία και τη φτώχεια. Δηλαδή με τις πολιτικές που στηρίζουν για να διατηρηθεί ο σημερινός δρόμος οικονομικής ανάπτυξης που έχει κριτήριο το κέρδος. Αυτός ο δρόμος όχι μόνο δεν προστατεύει την υγεία αλλά δημιουργεί όλο και περισσότερες αιτίες που επιδεινώνουν την υγεία.

Η Δ.Α.Σ. καλεί τους εργαζόμενους να μην δεχτούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση, τις στοιχειώδης παροχές υγείας και τα επιδόματα ελεημοσύνης ως αναπόφευκτα και την Τ.Α. ως φιλάνθρωπο διαχειριστή τους.

Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική προστασία της υγείας των λαϊκών στρωμάτων στη βάση της κεκτημένης και ιδιαίτερα αναβαθμισμένης επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας. Υπάρχει αρκετός πλούτος που παράγουν καθημερινά οι εργαζόμενοι για την καθολική, πλήρη και δωρεάν κάλυψη του συνόλου των αναγκών υγείας, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, εθνικότητα, οικονομική και ασφαλιστική κατάσταση. Αρκεί αυτός ο πλούτος να μπει στην υπηρεσία του λαού και όχι των μονοπωλίων.

Η διέξοδος με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών για την υγεία- πρόνοια δεν είναι οι συνεργασίες των δήμων, οι ιδιώτες, οι πληρωμές από τα ασφαλιστικά ταμεία, οι χορηγίες της πλουτοκρατίας. Αυτή η πολιτική συμβάλει στην ενίσχυση της εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησής της, στην ανάπτυξη και λειτουργία των υπηρεσιών με άναρχο τρόπο που διασπά ακόμη περισσότερο τον αναγκαίο ενιαίο χαρακτήρα που πρέπει να έχουν. Με αυτό τον τρόπο αυξάνουν οι ανισότητες στα θέματα υγείας- πρόνοιας ανάμεσα στους δημότες αλλά και στους δήμους και στις περιφέρειες. Εμποδίζεται αντικειμενικά η εφαρμογή ενιαίων – συλλογικών μέτρων που αποτελούν προϋπόθεση για την προστασία της Δημόσιας Υγείας.

Οι σύγχρονες ανάγκες υγείας – πρόνοιας όλου του λαού μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο από ένα κεντρικά σχεδιασμένο, καθολικό, ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας πρόνοιας με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης ότι μορφή και αν έχει, στις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, στο φάρμακο, την έρευνα και την εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας. Ένα τέτοιο σύστημα είναι και ρεαλιστικό και  αναγκαίο. Η αντίθεση της πλειοψηφίας των δυνάμεων της Τ.Α. σε αυτή τη πρόταση αναδεικνύει ότι οι προτάσεις τους για την υγεία- πρόνοια δεν αποτελούν απλώς το «λιγότερο κακό» αλλά πολιτική επιζήμια  για τις λαϊκές ανάγκες.

Καλούμε τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολουμένους, μισθωτούς επιστήμονες, φτωχούς αγρότες, τους νέους και τις γυναίκες να αναπτύξουν τη συμμαχία και ενότητά τους σε ενιαίο μέτωπο πάλης και στην Τ.Α.  για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου για:

● Δωρεάν υπηρεσίες που σημαίνει να μην επιβαρύνονται τα ασφαλιστικά ταμεία και καμία φορολογική επιβάρυνση των δημοτών. Η χρηματοδότηση των υπηρεσιών να είναι από τον κρατικό προϋπολογισμό και του εργοδότες. Να καταργηθεί η εισφορά των εργαζομένων στον κλάδο υγείας.

● Να καταργηθούν τα τροφεία των παιδικών σταθμών, τα χαράτσια για διάφορες δραστηριότητες των ΚΑΠΗ, ΚΔΑ, για αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα, για υπηρεσίες που αφορούν την δημόσια υγεία. Δωρεάν κρατικούς βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς που να καλύπτουν όλα τα παιδιά.

● Καθολική κάλυψη όλων των αναγκών για όλους και όχι μόνο στις ευάλωτες ομάδες και με στοιχειώδες παροχές.

Η πραγματική απάντηση στις ανάγκες ΠΦΥ και πρόνοιας είναι η πρότασή μας για τη λειτουργία και ανάπτυξη Κέντρων Υγείας (ΚΥ) αστικού τύπου και υπαίθρου (με τα παρατήματα και τις κινητές μονάδες), ενταγμένα στο δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας – πρόνοιας. Τα Κ.Υ. θα πρέπει να έχουν γεωγραφική κατανομή ανάλογα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής (βιομηχανικές περιοχές, ακριτικές περιοχές, νησιά, κλιματολογικές συνθήκες, επιδημιολογικά στοιχεία, σύνθεση πληθυσμού – μετανάστες κλπ). Θα εφημερεύουν επί 24^ης βάσης, στελεχωμένα με μόνιμο προσωπικού πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, που θα παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας, Υγείας και Ασφάλειας της Εργασίας, Σχολικής Υγείας, οδοντιατρικής φροντίδας και περίθαλψης, οικογενειακού προγραμματισμού, προγεννητικού ελέγχου, φροντίδας μητέρας και παιδιού, παρακολούθησης και ολόπλευρης στήριξης των χρονίως πασχόντων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των οικογενειών τους, υπηρεσίες ψυχικής υγείας, κατ’ οίκον νοσηλείας και βοήθειας στο σπίτι κλπ.  Ο οικογενειακός γιατρός και παιδίατρος σε αυτή τη δομή αποτελούν βασικό μοχλό λειτουργίας και σύνδεσης του ΚΥ με την οικογένεια. Σε αυτές τις δομές μπορούν να ενταχθούν οι αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες Υγείας (γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, ψυχολόγοι, φυσιοθεραπευτές κλπ.) που σήμερα δραστηριοποιούνται στην ΠΦΥ.

Το  Κ.Υ. με αυτή την δομή και λειτουργία μπορεί να συγκεντρώνει όλες τις σύγχρονες υποδομές και το προσωπικό, να αποτελεί βασικό κρίκο σύνδεσης με τα υπόλοιπα επίπεδα του συστήματος Υγείας, (Δευτεροβάθμιο και Τριτοβάθμιο) και με το ΕΚΑΒ.  Να αποτελεί τη βάση όπου με κεντρικό σχεδιασμό στην ανάπτυξη των υπηρεσιών και την κατανομή του προσωπικού, εκπορεύονται όλα τα προγράμματα πρόληψης και παρακολούθησης της υγείας. Συγκεντρώνονται όλα τα επιστημονικά και επιδημιολογικά στοιχεία για τις ανάγκες του πληθυσμού.

Σε αυτό το σύστημα ΠΦΥ η Τ.Α. μπορεί να έχει πραγματικά ουσιαστική συμβολή βοηθώντας στην αναγνώριση και καταγραφή των προβλημάτων και των αναγκών υγείας των δημοτών, στην επισήμανση των ιδιαιτεροτήτων κάθε περιοχής και πληθυσμού. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την προωθούμενη πολιτική που στοχεύει η Τ.Α να πουλά. Υπηρεσίες υγείας- πρόνοιας στους δημότες και τα ταμεία.

Ο καθημερινός αγώνας ενάντια στο σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων, κατά της εμπορευματοποίησης – ιδιωτικοποίησης της Υγείας, με στόχους πάλης για την πρόληψη – προστασία της υγείας του λαού και για την κατάργηση της ιδιωτικής – επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι αναγκαίο να έχει κατεύθυνση και να συμβάλλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για ριζικές αλλαγές, για την ανατροπή του καθεστώτος της εκμετάλλευσης. Για ανάπτυξη που θα έχει στόχο τη γενικότερη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας με σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας στα βασικά – συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και με κεντρικό σχεδιασμό.

Οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού σε αυτόν τον τομέα είναι πρωτόγνωρες στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού κατάφερε να εξασφαλίσει δωρεάν υψηλού επιπέδου ισότιμες υπηρεσίες Υγείας- πρόνοιας σε όλο το λαό.

Η "αποκεντρωμένη-ευέλικτη" λειτουργία της εκπαίδευσης και η σχεδιαζόμενη διοικητική αναδιάρθρωση

Η "αποκέντρωση" είναι στοιχείο της πολιτικής όλων των κομμάτων του ευρωμονοδρόμου και των αστικών κυβερνήσεων. Στην περίπτωση της εκπαίδευσης, αποκέντρωση σημαίνει διευκόλυνση της εισόδου του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, μεταφορά της ευθύνης και του κόστους στη λαϊκή οικογένεια και όξυνση της ταξικής διαφοροποίησης.

Με την προώθηση της "αποκεντρωμένης" λειτουργίας της εκπαίδευσης, επιχειρείται να σπάσει ο όποιος ενιαίος χαρακτήρας της παρεχόμενης εκπαίδευσης έχει απομείνει καθώς σε αυτή τη φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, η εκπαίδευση για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του πρέπει να λειτουργεί ευέλικτα, διαφοροποιημένα και ανταγωνιστικά. Ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης αποτελεί βραχνά και εμπόδιο το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να βαθύνουν οι αναδιαρθρώσεις και σε αυτό τον τομέα, στην προοπτική της στρατηγικής της Λισσαβόνας.

Η πολιτική προώθησης της "αποκεντρωμένης-ευέλικτης" λειτουργίας της εκπαίδευσης ξεκινά κατά τη δεκαετία του '90 με αφετηρία τις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ, γενικότερα της ΕΕ. Στην Ελλάδα, τα θεμέλια της μπήκαν στην πρώτη πενταετία του '90 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και αρκετές από τις πλευρές της προωθήθηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Σήμερα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με άξονα και την κρίση προτάσσει πιο επιθετικά την πολιτική της "αποκέντρωσης' στην εκπαίδευση, με μοχλό το πλαίσιο: "αυτοδιοίκηση-αυτοτέλεια-αξιολόγηση-ευελιξία των σχολικών μονάδων".

Η κατεύθυνση αυτή συναντιέται με τους σχεδιασμούς για τη νέα διοικητική δομή και μεταρρύθμιση, με την προώθηση του "Καποδίστρια 2".

Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στους δήμους, στις νομαρχίες και βεβαίως στις περιφέρειες, συνδέεται με τη λεγόμενη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», δηλαδή το δραστικό περιορισμό των επιδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με την ανασυγκρότηση των διευθύνσεων της εκπαίδευσης σε περιφερειακό επίπεδο και στελέχωσής τους στη συνέχεια  με τεχνοκράτες, με αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς, με επέκταση των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων (ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.).

Ενας εκσυγχρονισμός που ενισχύει τα ταξικά χαρακτηριστικά στη σύνθεση των δήμων, τη διαφοροποιημένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών στο ζήτημα της εκπαίδευσης, την ανεμπόδιστη είσοδο των επιχειρήσεων στους στόχους και τις δομές της εκπαίδευσης, στο όνομα των διαφορετικών αναγκών και δυνατοτήτων των κατοίκων της κάθε περιοχής.

Η «αποκέντρωση-αυτοτέλεια» όχημα για την προώθηση της αστικής-αντιδραστικής στρατηγικής στην εκπαίδευση

Το μέσον για τη βελτίωση της προσαρμοστικότητας της εκπαίδευσης είναι η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια», «αυτοδιοίκηση», «αυτονομία» ή «αποκέντρωση» των εκπαιδευτικών μονάδων (ΑΕΙ-ΤΕΙ και σχολείων).  Ο στόχος είναι ότι αυτού του είδους η «αυτονομία»  να αυξάνει την «ευαισθησία» των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους στην πορεία θα εξαρτώνται άμεσα  από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών ή ερευνητικών «προϊόντων» τους. Το σχολείο καλείται δηλαδή ως "αποκεντρωμένη και αυτόνομη  μονάδα" να παραμερίζει  τη γενική μόρφωση σε όφελος ενός ελάχιστου ορίου δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες και τα δημοσιοποιημένα συμπεράσματα του λεγόμενου εθνικού διαλόγου για διαφοροποιημένο κατά 10 ή 15%  αναλυτικό πρόγραμμα στο όνομα της συμμετοχής της "τοπικής κοινωνίας" και των φορέων της, κάνουν ορατό τον στόχο να σπάσει ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης και η ευθύνη του κράτους να τον διασφαλίζει για όλους ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση ή αφετηρία. Εκει που οι λαϊκές ανάγκες θα οξύνονται και η λαϊκή δυσφορία θα πρέπει να καταλαγιάζει ετοιμάζονται ευκαιριακές δράσεις, (με χρηματοδότες τα ληξιπρόθεσμα ευρωπαϊκά κονδύλια και τους ιδιώτες σπόνσορες) όπως οι λεγόμενες Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (φτωχιές λαϊκές συνοικίες, απομακρυσμένες- δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας, περιοχές που συγκεντρώνουν μετανάστες κ.τ.λ) πολιτικές δοκιμασμένες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες  (Γαλλία-Αγγλία) που αντί να αμβλύνουν αντιθέσεις βαθαίνουν την διαφοροποίηση και την γκετοποίηση των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων.

Αντίστοιχα στα «οικονομικά αυτοτελή» ανώτατα ιδρύματα θα είναι όρος ύπαρξης, η διαρκής αναπροσαρμογή  των τμημάτων, των προγραμμάτων και του περιεχόμενου της διδασκαλίας τους σύμφωνα με τις παροδικές απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Όσον αφορά στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ η αποκαλούμενη «αυτοτέλεια» συνδυάζεται και με τα τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα που θέτουν manager επικεφαλής της όλης ακαδημαϊκής δραστηριότητας του κάθε ιδρύματος. Δηλαδή, ως "αυτοτέλεια" νοείται η ευελιξία του ιδρύματος να συνάπτει εμπορικές σχέσεις με ιδιώτες, να εντείνει την ιδιωτικο-οικονομική λειτουργία του. Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν τα περιφερειακά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με ευθύνη της κεντρικής διοίκησης και τη συνευθύνη δυνάμεων της Αυτοδιοίκησης που συναίνεσε στο όνομα μιας δήθεν περιφερειακής ανάπτυξης που τον φοιτητή και τον σπουδαστή τον βλέπει ως πελάτη, με το θεσμικό πλαίσιο που έχει ήδη διαρθρωθεί και βαθαίνει στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της Μπολόνια και της Λισσαβόνας υπογραμμίζουν αυτή την προοπτική.

Όρος ύπαρξης των «αυτοτελών» ιδρυμάτων θα είναι ακόμη να προσφέρουν αφειδώς επιστημονική κάλυψη σε κάθε τι που ωφελεί τα άμεσα κέρδη των επιχειρήσεων ή το καπιταλιστικό σύστημα γενικά. Τα ίδια άλλωστε επιβεβαιώνει και η Κομισιόν αναφέροντας ότι «τα πιο αποκεντρωμένα εκπαιδευτικά συστήματα είναι ταυτόχρονα και τα πιο ευέλικτα, που προσαρμόζονται δηλαδή πιο γρήγορα και επιτρέπουν να αναπτυχθούν νέες μορφές συμπράξεων και συνεργασιών», εξυπακούεται με τις επιχειρήσεις.

Οι παραπάνω κατευθύνσεις επιχειρείται να προωθηθούν με το πρόσχημα του "κοινωνικού ελέγχου", προσδίδοντας έτσι μία επίφαση "δημοκρατικής συμμετοχής" της κοινωνίας στην εμπορευματοποίηση και την πάρα πέρα ιδιωτικοποίηση της παιδείας, επιδιώκεται η Τ.Α να γίνει ο δούρειος ίππος αυτής της διαδικασίας.

Η πολιτική της "αποκέντρωσης" στην εκπαίδευση από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έχει ήδη προχωρήσει

Ξεχωρίζουν οι θεσμικές αλλαγές που έχουν ήδη δρομολογηθεί και δημιουργούν το πλαίσιο για τις παραπάνω εξελίξεις αλλά και για την ενίσχυσή τους. Η παραχώρηση και η ανάληψη της ευθύνης  των παιδικών σταθμών από τους δήμους.

Με τις Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) η κατασκευή των σχολείων ανατίθεται στους ιδιώτες με πολλαπλάσιο αντίτιμο απ' όσο κόστιζε στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ). Ακόμα παραπέρα, παραχωρείται στους ιδιώτες το δικαίωμα μακροχρόνιας χρήσης των σχολικών χώρων για να αναπτύξουν κάθε είδους «επιμορφωτικές» δραστηριότητες σε συνεργασία με τους τοπικούς και «παραγωγικούς φορείς», που θα απευθύνονται στη σχολική και ευρύτερη τοπική κοινότητα.

Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) μετατράπηκε σε ΑΕ. Ορισμένοι δήμοι έχουν επιχειρήσει κατά καιρούς  να επιβάλλουν φόρους  επικαλούμενοι την ανάγκη να αντεπεξέλθουν στις δαπάνες για τη σχολική στέγη. Οι Σχολικές Επιτροπές έχουν μετατραπεί (με νόμο του ΠΑΣΟΚ) σε Νομικά Πρόσωπα με ΑΦΜ, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ως εργολάβοι σήμερα στον  κρίσιμο τομέα της καθαριότητας, κτλ. Σε αυτή τη ρότα έχει πρωτοστατήσει η ΚΕΔΚΕ όπου με βάση μελέτες και πρωτοβουλίες της, καλεί την κεντρική εξουσία να παραχωρήσει μαζί με τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία στους δήμους, αιρετοί εμφανίζονται κατά καιρούς να πρωτοστατούν στην ανάληψη της ευθύνης της παιδείας από την Τ.Α. Η ΚΕΔΚΕ προτάσσει το αίτημα της "φορολογικής δυνατότητας" της ΤΑ.

Η στρατηγική στόχευση είναι ενιαία για ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

Η ετοιμότητα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για προώθηση της "αποκέντρωσης" εκδηλώθηκε ήδη από το 1994. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με τους νόμους 2503/97, 2647/98 και 2880/2001.

Επί κυβέρνησης ΝΔ, η "αποκέντρωση" εντάχθηκε στους άξονες-στόχους του Επιχειρησιακού Προγράμματος: «Εκπαίδευση και δια βίου μάθηση- για την Προγραμματική Περίοδο 2007-2013»:

Μέσα και από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα μπαίνει ο στόχος για Εκτεταμένη πιλοτική εφαρμογή του Ολοήμερου σχολείου (που εγκαινιάστηκε επί ΠΑΣΟΚ) στο πλαίσιο ολοκληρωμένου προγράμματος σπουδών, με στόχο την επέκτασή του στα σχολεία διευρυμένου ωραρίου.

Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη καθώς ο νόμος 2525/97 προβλέπει τριμερή ευθύνη (κράτους, ΤΑ και γονιών) για τη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου (δημοτικά και νηπιαγωγεία), στο όνομα της εξυπηρέτησης των εργαζόμενων γονιών και για την ενίσχυση του σχολικού προγράμματος με τις πρόσθετες «δεξιότητες», που απαιτεί η «οικονομία της αγοράς».  Η επέκταση του ολοήμερου που προτείνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ  στις προγραμματικές της εξαγγελίες, « το ολοήμερο Σχολείο θα είναι βασικός τύπος σχολείου σε όλες τις βαθμίδες», υπόκειται στην κοινή στρατηγική κατεύθυνση της Ε.Ε και στηρίζουν ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ και άλλες δυνάμεις του Ευρωμονόδρομου .

Στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης των οξυμένων λαϊκών αναγκών που φέρνει με ένταση στο προσκήνιο η επέλαση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (π.χ αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, του ωραρίου, τα μεροκάματα φτώχιας)  γίνεται το όχημα της ακόμη πιο βαθιάς διαφοροποίησης του σχολείου, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της παιδείας, της αναπαραγωγής και επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση.

Οι πρόσφατες εξαγγελίες για το σύστημα προσλήψεων των εκπαιδευτικών, με την  Υπουργό Παιδείας  να δήλωνει: «Στόχος  μας οι προσλήψεις με σαφή προσδιορισμό του τόπου και του χρόνου του διορισμού. Η πρόσληψη δηλαδή μπορεί να γίνεται είτε σε επίπεδο σχολείου, είτε σε επίπεδο αρμόδιας Διεύθυνσης και ο χρόνος υπηρεσίας στον τόπο του πρώτου διορισμού θα πρέπει να είναι εξ’ αρχής προσδιορισμένος και ο ίδιος για όλους»,  κάνουν φανερό ότι  ανοίγει ο δρόμος ώστε η σχολική μονάδα να έχει ευθύνη για το διορισμό των εκπαιδευτικών, εξέλιξη που συντελεί και αυτή στη διαμόρφωση του "αποκεντρωμένου και διαφοροποιημένου σχολείου". Ούτως ή άλλως, η ολοένα και πιο συχνή χρήση του όρου εκπαιδευτική ή σχολική μονάδα υποδηλώνει την κατεύθυνση της αυτονομημένης λειτουργίας του σχολείου και η Τ.Α θα αξιοποιηθεί ως δραγουμάνος σε μια τέτοια αντιδραστική εξέλιξη.

Μια ματιά στη διεθνή εκπαιδευτική εμπειρία είναι διαφωτιστική και δεν επιδέχεται αυταπάτες. Όπου εφαρμόζεται η "αποκέντρωση", έχει ολέθριες συνέπειες στο χαρακτήρα του σχολείου, χειροτερεύει τους όρους μόρφωσης των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Ορισμένα παραδείγματα:

ΗΠΑ: Η εκπαίδευση έχει υπαχθεί εξολοκλήρου στην Αυτοδιοίκηση κάθε Πολιτείας. Αποτέλεσμα η απίστευτη ταξική διαφοροποίηση και ο ευτελισμός μεγάλου μέρους του προγράμματος των σχολείων από τη μετατροπή τους σε εμπορικά υποκαταστήματα των επιχειρήσεων που τα χρηματοδοτούν. Οι επιχειρήσεις μπαίνουν στα σχολεία και καθορίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Στα φτωχά Δημοτικά και στα φτωχά Γυμνάσια το 10% και το 16% των εκπαιδευτικών αντίστοιχα δεν έχουν καν τριετές πτυχίο Bachelor!

Δανία: Η κυβέρνηση προώθησε την αυτόνομη λειτουργία των Γυμνασίων και το σύστημα πιστώσεων-κουπουνιών ανά μαθητή. Προωθήθηκε έτσι η ανταγωνιστική λειτουργία των σχολείων και η μείωση των δαπανών ανά μαθητή.

Φινλανδία: Τα σχολεία χρηματοδοτούνται 50% από κρατικά κονδύλια και 50% από τις επιχειρήσεις και τη φορολόγηση των δημοτών. Ένα μεγάλο μέρος του προγράμματός τους, το τοπικό ή ευέλικτο είναι διαφοροποιημένο μαζί με το αντίστοιχο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, που κυμαίνεται από 14 μέχρι και 30 ώρες, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του κάθε Δήμου και το ενδιαφέρον των χορηγών (προμηθευτές εκπαίδευσης). Η πρόσληψη των εκπαιδευτικών γίνεται σε επίπεδο σχολικής μονάδας ή Πανεπιστημίου.

Ιρλανδία: Η "αποκέντρωση" των σχολείων σε επίπεδο Δήμου και Περιφέρειας οδήγησε τα σχολεία σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και τετράωρη εργασία γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών μετά το μεσημέρι  για εξεύρεση πόρων.

Βρετανία: Η "αποκέντρωση" της εκπαίδευσης έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες με αποτέλεσμα την τραγική αμορφωσιά του 75% των αποφοίτων της κατώτερης μέσης εκπαίδευσης, το συχνό κλείσιμο σχολείων από την Τ.Α., λόγω έλλειψης πόρων, που εξαρτώνται από τις επιδόσεις των μαθητών στις γραπτές περιφερειακές εξετάσεις. Η πλήρης απαξίωση του εκπαιδευτικού επαγγέλματος οδήγησε σε εισαγωγή εκπαιδευτικών από το Μπαγκλαντές και την Ελλάδα. Οι χαμηλοί μισθοί, η ένταση της αξιολόγησης, το ύψος της χρηματοδότησης της σχολικής μονάδας καθορίζουν τη μοίρα ενός ελεγχόμενου εκπαιδευτικού που η δουλειά του βρίσκεται υπό διαρκή αίρεση.

Ιδιαίτερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η υλοποίηση του "αποκεντρωμένου-διαφοροποιημένου σχολείου" έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε αντιδράσεις απέναντι στις συνέπειες της στρατηγικής αυτής. Για παράδειγμα στις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις στη Γερμανία, ένα από τα κύρια αιτήματα ήταν «ένα σχολείο για όλους-έξω από το πολυμερές σχολείο». Στις ΗΠΑ αναλυτές αποδίδουν τις αρνητικές επιδόσεις των αμερικάνικων σχολείων και στο γεγονός της υπέρμετρης διαφοροποίησης.

Η θέση που κατά καιρούς διαπερνάει και την αντιπαράθεση στην Τ.Α, από τις δυνάμεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και της σοσιαλδημοκρατίας, για μια αποκέντρωση χωρίς επιχειρήσεις και με κρατική χρηματοδότηση σπέρνει αυταπάτες για τον ταξικό χαρακτήρα της παιδείας και του σχολείου, για τον χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται, την επιδίωξη  η Τ.Α να προσαρμόσει τις λειτουργίες της όχι στη βάση της εξυπηρέτησης των οξυμένων λαϊκών αναγκών αλλά στη βάση των αναγκών των επιχειρήσεων.

Η κριτική στην "αποκέντρωση της εκπαίδευσης", "Κάντε αποκέντρωση αλλά δώστε και χρήματα" ! είναι στην ίδια κατεύθυνση. Λες και το ζήτημα είναι μόνο αυτό και όχι η διαφοροποίηση του προγράμματος σπουδών, η παρέμβαση χορηγών κτλ.

Η επίθεση στον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης ντύνεται από τη ρητορική περί συγκεντρωτισμού και ασφυκτικού εναγκαλισμού της παιδείας από το κράτος. Η ένταση με την οποία γίνεται η επίθεση εκφράζει την αντικειμενική άμεση ανάγκη του κεφαλαίου να υποτάξει πιο οργανικά την εκπαίδευση στην κερδοφορία του, να σπάσει κάθε φραγμό σε αυτή του την προσπάθεια.

Η αντίληψη ότι με τον υπάρχοντα συγκεντρωτικό χαρακτήρα της σχέσης κράτους-εκπαίδευσης, δεν έχουμε αποτελεσματική λειτουργία της εκπαίδευσης, επιδιώκει να συγκαλύψει την ταξικότητα της εκπαίδευσης. Για το κεφάλαιο  η αποτελεσματικότητα μετριέται με κριτήριο την προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες για κερδοφορία.

Η προπαγάνδα περί "κοινωνικής συμμετοχής και λογοδοσίας" επιδιώκει να αξιοποιήσει την αγανάκτηση της λαϊκής οικογένειας από το ξεπερασμένο αστικό εκπαιδευτικό σύστημα και στη βάση αυτή να δημιουργηθεί συναίνεση για το νέο γύρο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

Το κύριο πρόβλημα  της εκπαίδευσης δεν είναι ποσοτικό ζήτημα ώστε να αντιμετωπιστεί με δείκτες και θεσμούς λογοδοσίας και αξιολόγησης. Ο λαϊκός έλεγχος, προγραμματισμός και απολογισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας εξαρτάται ουσιαστικά από το χαρακτήρας της κρατικής εξουσίας και της πολιτικής της, από τους ταξικούς σκοπούς της που εκφράζονται και στην εκπαιδευτική πολιτική.

Η αυτοτέλεια, δηλαδή η επίκληση της ανάγκης κάθε εκπαιδευτική μονάδα να καθορίζει μόνη της τη λειτουργία της είναι ένας μύθος. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η παιδεία δε λειτουργεί σε κενό χώρου αλλά είναι στοιχείο του ταξικού κρατικού μηχανισμού, σε συνθήκες βαθέματος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η "αποκέντρωση" και η "αυτοτέλεια" σηματοδοτεί την πιο στενή υπαγωγή των εκπαιδευτικών μονάδων στις απαιτήσεις των μονοπωλίων.

Από αυτή την άποψη το λαϊκό κίνημα για εμάς, πρέπει να απορρίψει όλα τα ιδεολογήματα που συνοδεύουν την προώθηση της "αποκέντρωσης" και να διεκδικήσει την άμεση υποταγή της εκπαίδευσης στα συμφέροντα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, με κριτήριο τη διευρυμένη ικανοποίηση των αναγκών της και όχι την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις στην Τ.Α να συνταχτούν σε αυτή την λαϊκή αναγκαιότητα.

Ο αντιδραστικός- αντιλαϊκός  σχεδιασμός για την εκπαίδευση, πρέπει να βρει απέναντι του την οργανωμένη δύναμη του λαϊκού παράγοντα, των εκπαιδευτικών, της νεολαίας.

Οι αιρετοί στην Τ.Α και τα όργανα της, όσοι δεν ενστερνίζονται το μονόδρομο των επιχειρήσεων να σηκώσουν κεφάλι, να σταθούν στο πλάι του οργανωμένου κινήματος, στο πλάι της νεολαίας.

Αρωγοί ενός ενιαίου μετώπου πάλης που θα αντιπαλέψει  και θα αποκαλύψει τις συνέπειες που θα υπάρξουν στο επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης, της διαφοροποίησης των αναλυτικών προγραμμάτων, στην τάση διεύρυνσης των μορφωτικών ανισοτήτων, στην αντικατάσταση των όποιων ψηγμάτων γενικής παιδείας από ένα κατώτατο επίπεδο δεξιοτήτων, τις συνέπειες μιας αντιδραστικής πολιτικής για την παιδεία  στην τσέπη της λαϊκής οικογένειας, στην ένταση των φοροεισπράξεων του Δήμου, στην προσέλκυση χορηγών, δηλαδή στην πιο οργανική σύνδεση του σχολείου με την επιχειρήσεις, στη δημιουργία του "αποκεντρωμένου-ευέλικτου- διαφοροποιημένου σχολείου" Ανώνυμη Εταιρεία.

Η εξέλιξη της επιστήμης και ο πλούτος της γνώσης απαιτεί βαθιές αλλαγές στην παιδεία και στην κοινωνία. Απαιτεί όλοι οι νέοι να ολοκληρώνουν την εκπαίδευσή τους μέσα από ένα σχολείο που θα παρέχει ισότιμα γενική μόρφωση σε όλους, σε όμοιες συνθήκες, χωρίς ταξικούς φραγμούς και φυλετικές διακρίσεις.

Μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, ενιαίο πρόγραμμα, ενιαία διοίκηση και λειτουργία, ενιαίο επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής και ενιαία εκπαιδευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις και στην τοπική Αυτοδιοίκηση να συνδράμουν στο Μέτωπο για το 12χρονο ενιαίο δωρεάν και καθολικό σχολείο και την 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, για την ανάγκη να οργανωθεί η επαγγελματική εκπαίδευση μετά το 12χρονο και η ενιαία ανώτατη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Να πούνε καθολικό όχι σε κάθε επιχειρηματική δράση στην εκπαίδευση.

Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, της αξιολόγησης, μέτρων συνοδευτικών της αποκέντρωσης. Κατάργηση των νόμων 2218 και 2240/94, των ΣΔΙΤ. Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού. Καμιά μορφή ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας και των υποδομών των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Κατάργηση του νόμου 2475/06.

Η Τ.Α ένα λόγο μπορεί να έχει στην παιδεία, την απαίτηση της να αγκαλιάζει ως καθολικό και δωρεάν δικαίωμα όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις, να οργανώνει και να απαιτεί την διασφάλιση  των αναγκαίων και σύγχρονων δημόσιων υποδομών για εκπαίδευση, πολιτισμό, αθλητισμό στη βάση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και των διευρυμένων δυνατοτήτων της εποχής και της επιστήμης.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο που, ως κυβέρνηση, προώθησε τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στην ΤΑ με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ του ΣΥΝ .  H Ν.Δ  ως κυβέρνηση προχώρησε παραπέρα αφού πάτησε πάνω στο στρωμένο έδαφος του ΠΑΣΟΚ  αξιοποιώντας την συναίνεση του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ.  Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ  επιταχύνει ακόμα περισσότερο και χωρίς καθυστερήσεις   την πολιτική αυτή  και στον τομέα της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού. Έτσι θα προωθηθεί ακόμα περισσότερο η αξιοποίηση της αθλητικής δραστηριότητας από τις επιχειρήσεις προκειμένου να αποκομίσουν οφέλη τόσο στο οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο πατώντας πάνω στην ανάγκη για άθληση  του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας.

Αυτό αποδεικνύουν και οι πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή συνεχίζοντας το έργο που άφησε η ΝΔ.  Το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει λόγο για τα προβλήματα που λιμνάζουν εδώ και δεκαετίες και έχουν μετατρέψει το δικαίωμα στην σωματική άσκηση σε πολυτέλεια για λίγους.

Το μόνο σχετικά καινούριο στοιχείο που  ο υπουργός από την πρώτη στιγμή έκανε σαφές είναι ότι αποτελεί  καινοτομία στην πολιτική του υπουργείου  η σύνδεση Αθλητισμού –Τουρισμού  και μάλιστα ανέδειξε την σχέση αυτή  ως σχέση στρατηγικού χαρακτήρα  ώστε και με τον αθλητικό τουρισμό να επιτευχθεί   τουριστική κίνηση 12 μήνες το χρόνο.

Στρατηγικός  στόχος του κεφαλαίου σ αυτή τη φάση είναι να επενδύσει σε κλάδους της οικονομίας που θεωρεί προσοδοφόρους για  την αναπαραγωγή του. Όταν μιλάει η κυβέρνηση για τουριστική ανάπτυξη εννοεί την πλήρη παράδοση του τουρισμού σε μεγάλους  πολυεθνικούς ομίλους σε  μεγαλοξενοδόχους  που θα αξιοποιήσουν κίνητρα και ενισχύσεις που θα τους χορηγήσει, προκειμένου να  φτιαχτούν μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και κέντρα που θα συγκεντρώνουν όλη την τουριστική δραστηριότητα. Μέρος αυτής της δραστηριότητας θα είναι και ο αθλητισμός αφού θα ικανοποιεί ανάγκες ψυχαγωγίας  των τουριστών. Αυτή είναι η βασική προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Η Τ.Α. καλείται να παίξει κεντρικό ρόλο.  Πιο συγκεκριμένα τόσο οι υπάρχουσες υποδομές (Ολυμπιακά ακίνητα π.χ) αλλά και αυτές που θα φτιαχτούν στη συνέχεια, θα βρίσκονται στα χέρια των επιχειρήσεων,  θα ικανοποιούν τις ανάγκες  και τα "γούστα" των επισκεπτών αλλά πάνω απ' όλα θα ικανοποιούν τα κέρδη των επιχειρηματιών που θα επενδύσουν στον τουρισμό. Ιδιαίτερα για τον υψηλό τουρισμό οι απαιτήσεις  μεγαλώνουν, αφού αθλήματα όπως το γκολφ, το τένις και η ιππασία χρειάζονται τεράστιες εκτάσεις. Τα αθλήματα αυτά είναι ακριβά και πληρώνονται. Η πρόσβαση βέβαια θα είναι απαγορευτική για τα λαϊκά στρώματα. Αυτό αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο που δείχνει ότι ο αθλητισμός  είναι τόσο ταξικός όσο η κοινωνία  μέσα στην οποία υπάρχει.

Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί ο πάγιος στόχος  για την ανάληψη μιας σειράς  διεθνών αθλητικών διοργανώσεων που θα προσελκύει τόσο το επενδυτικό κοινό όσο και τους απλούς θεατές. Ήδη μετά την «επιτυχημένη» ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 ετοιμάζεται μεγάλο «φαγοπότι» στους Μεσογειακούς του 2013 σε Βόλο –Λάρισα. Επιχειρηματικοί κολοσσοί που δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς της οικονομίας, στις τηλεπικοινωνίες, στα αθλητικά είδη, στα τρόφιμα-ποτά, στο φάρμακο, στην ενέργεια κ.α. έχουν  ήδη δηλώσει συμμετοχή  στο «αγώνισμα» του κέρδους.

Από την άλλη, τα προγράμματα που προωθεί η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ) στους Δήμους σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτουν τις ανάγκες  της λαϊκής οικογένειας. Η ΓΓΑ καλύπτει το 75% των οικονομικών εξόδων ενώ το υπόλοιπο το καλύπτουν οι Δήμοι, αν έχουν.  Τα προγράμματα δεν αφορούν όλα τα ενδιαφέροντα όλα τα αθλήματα  και τις περισσότερες φορές αναφέρονται σε μικρό κομμάτι του πληθυσμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι απ τους στατιστικούς δείκτες του υπουργείου στα προγράμματα "άσκηση για όλους" για το 2008-09 συμμετείχε μόνο το 2% του συνολικού πληθυσμού, ενώ επιστημονικά στηρίζονταν σε 900 μόνο γυμναστές την στιγμή που οι δήμοι και κοινότητες στην χώρα είναι 1033.  Η παράδοση αυτού του τομέα εδώ και χρόνια στην ιδιωτική πρωτοβουλία έχει  μετατρέψει σε οικονομικά ασύμφορη την ενασχόληση με ένα άθλημα, τη γυμναστική, τους χορούς. Επίσης η ανυπαρξία σύγχρονων υποδομών και επιστημονικής  καθοδήγησης  οδηγεί στο χαράτσωμα από τους Οργανισμούς  των  εργαζόμενων του δήμου, προκειμένου να ασκηθούν, νοικιάζοντας χώρους και αίθουσες, πληρώνοντας γυμναστές. Το δικαίωμα για σωματική άσκηση και άθληση έχει μετατραπεί σε ακριβό εμπόρευμα  για τις λαϊκές οικογένειες. Σημαντικό είναι επίσης  ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα με ποσοτικούς και κυρίως με ποιοτικούς δείκτες να αξιολογηθούν τα προγράμματα για το αν τελικά συμβάλλουν στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και της νεολαίας.

Είναι γεγονός ότι η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, αν δεν μπει στην ημερήσια διάταξη η σύγκρουση με την εμπορευματοποίηση   και τους εκπροσώπους της  σε όλο το φάσμα της αθλητικής δραστηριότητας.

Αν δεν αποκαλύπτεται δηλαδή για το ποιος κάνει κουμάντο, ποιανού συμφέροντα εξυπηρετούν οι αποφάσεις που παίρνονται, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτές.

Πολύ περισσότερο σήμερα είναι σημαντικό ριζοσπάστες, προοδευτικοί άνθρωποι που κινούνται στο χώρο της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού, αλλά και γενικότερα το εργατικό λαϊκό κίνημα να προβάλλουν αιτήματα και διεκδικήσεις που να εναρμονίζονται με τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Πιο συγκεκριμένα να αγωνιστούν για :

● Χορήγηση δωρεάν από το κράτος όλων των προϋποθέσεων για τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό της νεολαίας. Υλικοτεχνική υποδομή, επιστημονική στήριξη, επαρκής χρηματοδότηση και διαμόρφωση του αντίστοιχου νομικού πλαισίου, που να κατοχυρώνει το δικαίωμα στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό σε κάθε τους έκφραση. Να δεσμεύονται συγκεκριμένοι χώροι και να απαλλοτριώνονται με κρατικούς πόρους. Να διαμορφώνονται αίθουσες γυμναστικής και τα κατάλληλα γήπεδα, τα οποία να διαθέτουν οργανωμένα προγράμματα με το απαιτούμενο επιστημονικό εξειδικευμένο προσωπικό για σύγχρονη και ασφαλή άσκηση. Να αξιοποιούνται σχολικές γιορτές, να διοργανώνονται εκδρομές και άλλες δραστηριότητες με αθλητικό περιεχόμενο. Να διαμορφώνονται ιδιαίτερα προγράμματα για Τσιγγάνους, ΑμεΑ και άλλες κατηγορίες πληθυσμού.

● Ελεύθερη αξιοποίηση, χωρίς επιβάρυνση, των Ολυμπιακών αθλητικών εγκαταστάσεων από τη νεολαία της ώρας, από τα λαϊκά στρώματα που έχουν ανάγκη τη  σωματική άσκηση.

● Διαμόρφωση ενιαίου συστήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στην εκπαίδευση, βασισμένου σε επιστημονικές έρευνες για τις πραγματικές ανάγκες ανάπτυξης των νέων.

● Οργανωμένη Προσχολική Αγωγή με βάση το αθλητικό παιχνίδι. Ανάλογη διαμόρφωση των παιδικών χαρών και των παιδότοπων, καθώς και διορισμός των απαιτούμενων καθηγητών Φυσικής Αγωγής.

● Διορισμός καθηγητών Φυσικής Αγωγής, διαμόρφωση σχολικών χώρων, αιθουσών γυμναστικής, προαύλιων χώρων, διάθεση εποπτικού υλικού, καθώς και θεσμοθέτηση αθλητικών εκδηλώσεων σε τακτά διαστήματα.

● Οργάνωση ειδικών προγραμμάτων για παιδιά με σωματικά προβλήματα και προβλήματα υγείας.

● Ανάπτυξη της άθλησης κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας με καθηγητές Σωματικής Αγωγής και τα απαιτούμενα μέσα.

● Το αθλητικό σωματείο, με γενικότερο κοινωνικό ρόλο, είναι η βάση του Αθλητισμού. Να καταργηθεί ο επαγγελματικός αθλητισμός, που βασίζεται στους επιχειρηματίες και χορηγούς και έχει μεταβληθεί σε επιχείρηση. Να καταργηθούν οι Αθλητικές Ανώνυμες Εταιρείες. Η βάση του Αθλητισμού είναι το σχολείο και η γειτονιά, και σ' αυτήν τη βάση αναπτύσσεται ο αθλητισμός υψηλών επιδόσεων που στηρίζεται από το κράτος.

Η εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο κρίσης με την έννοια μιας πολυαιτιότητας (οι αιτίες είναι πολλές: κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές, ψυχολογικές, ιστορικές, κλπ.) που παράγεται και αναπαράγεται από τη βασική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας.

Η εξάρτηση είναι αποτέλεσμα της ταξικής κοινωνίας. Είναι φαινόμενο των τελευταίων αιώνων.

Οι κοινωνικο-οικονομικές αιτίες δημιουργούν τις συνθήκες ανάπτυξης μιας «κουλτούρας της παρακμής» που άμεσα ή έμμεσα προβάλει – μεταξύ άλλων – την «ανάγκη» της «φυγής» σαν «μόδα» και «τρόπο ζωής» από μια κοινωνία που είναι έτοιμη να συνθλίψει το νέο άνθρωπο.

Η ανεργία, η πολιτιστική και οικονομική φτώχεια, οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση και τη ζωή καθορίζουν το χαρακτήρα της τραγωδίας των ναρκωτικών.

Ταυτόχρονα η διακίνηση ναρκωτικών είναι μια παραοικονομική επιχείρηση με τεράστια κέρδη που είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Όπως επισημαίνει επίσης η έκθεση του 2008 του ΟΗΕ, η εξάρτηση χρησιμοποιείται από κυβερνήσεις για εγκαθίδρυση κοινωνικού ελέγχου.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η τοξικομανία σαν κοινωνικό φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά μόνο με τη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, όμως και σήμερα ο τοξικομανής σαν μεμονωμένη περίπτωση μπορεί να αντιμετωπιστεί και να γίνει καλά.

Είναι λοιπόν ανάγκη να υπάρχουν όλες οι αναγκαίες δομές που βοηθούν στην πρόληψη αρχικά αλλά και στην πλήρη θεραπεία και επανένταξη των εξαρτημένων.

Στη χώρα μας όμως οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάξ χειρίζονται το πρόβλημα στη βάση των κατευθύνσεων της ΕΕ, προσπαθώντας να συσκοτίσουν τα αίτια και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες παρουσιάζεται και να το προσδιορίσουν σαν ιατρικό πρόβλημα.

Ο στρατηγικός στόχος είναι η εφαρμογή αντιαπαγορευτικής πολιτικής γι’ αυτό και προωθούνται πολιτικές «καταστολής», «νομιμοποίησης», «υποκατάστατων», διαχωρισμού των ναρκωτικών σε «σκληρά – μαλακά» που υποστηρίζονται και από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγους και ΛΑΟΣ. Αυτές οι πολιτικές στοχεύουν στη διαχείριση του προβλήματος παρ’ όλο που ακόμα και η τελευταία έκθεση ESPAD κατέδειξε ότι χώρες που εφαρμόζουν μοντέλα – έστω και πειραματικά – απελευθέρωσης (πχ. Ολλανδία) έχουν τριπλάσιο ή τετραπλάσιο πρόβλημα από την Ελλάδα.

Χαρακτηριστικό είναι το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ και ορίζει την ουσιοεξάρτηση ως:

"Αυτοπροκαλούμενη νόσο με χαρακτηριστικά χρονιότητας και υποτροπής".

Προσπαθούν λοιπόν να βγάλουν το κοινωνικό σύστημα αθώο και ένοχα τα 15χρονα και 16χρονα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Ετσι αντί να υπάρχει ουσιαστική πρόληψη που σημαίνει:

§ μέτρα για ζωή με δικαιώματα στην υγεία, παιδεία, εργασία, πολιτισμό, αθλητισμό κλπ.

§ Ενημέρωση γύρω από το πρόβλημα.

§ Συμμετοχή του λαϊκού κινήματος στην προσπάθεια περιορισμού του, προτείνουν σαν λύση την υποκατάσταση και τη δημιουργία ενός θεσμοθετημένου περιθωρίου.

Η Αυτοδιοίκηση γνωρίζει από πρώτο χέρι τις εξελίξεις με τα Κέντρα Πρόληψης που δημιουργήθηκαν μετά το 1997 και λειτούργησαν με ευθύνη της και συνχρηματοδότηση 50% από τον ΟΚΑΝΑ.

Το θεσμικό πλαίσιο – ως αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες – εκτός από φορείς της ΤΑ και συλλόγους επέτρεπε την είσοδο και σε ιδιωτικές εταιρείες.

Υπήρχε ο απαράδεκτος όρος ότι οι σύλλογοι (πχ. γονέων κλπ) που θα συμμετείχαν έπρεπε να συνεισφέρουν στο κεφάλαιο της εταιρείας.

Τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στα χρόνια λειτουργίας των 73 κέντρων πρόληψης σ’ όλη την Ελλάδα είναι γνωστά.

Υποχρηματοδότηση από τον ΟΚΑΝΑ (απλήρωτοι εργαζόμενοι, υπολειτουργία κέντρων. Εργαζόμενων στο ίδιο αντικείμενο με διαφορετικές αμοιβές και άλλα).

Οι εκλεγμένοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση χωρίς κανένα συμβιβασμό με τα ναρκωτικά μπορούν και οφείλουν να διεκδικήσουν:

1. Δημιουργία Πανελλαδικού Δημόσιου Φορέα με αποκλειστικά δωρεάν παροχή υπηρεσιών πρόληψης, απεξάρτησης, κοινωνικής επανένταξης, στα πλαίσια του Υπουργείου Υγείας με πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος και επαρκές επιστημονικό προσωπικό ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΙΔΙΩΤΩΝ. Ολοι οι εργαζόμενοι του φορέα να είναι μόνιμοι, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Οι δομές αυτού του φορέα πρέπει να απλώνονται σε επίπεδο συνοικίας, Δήμου, Νομού, Περιφέρειας, Επικράτειας, να λειτουργεί όλο το φάσμα πρόληψη – θεραπεία – επανένταξη με ενιαία φιλοσοφία και κατεύθυνση σύγκρουσης με το πρόβλημα και τις αιτίες του. Στο ΔΣ του κεντρικού οργάνου, όπως και στις κατά τόπους δομές, να συμμετέχουν οι κοινωνικοί φορείς των εργαζομένων (Συνδικάτα, ΕΒΕ, Γονείς, Εκπαιδευτικοί, Αθλητικοί, Πολιτιστικοί Φορείς, κλπ.)   σε τοπικό αλλά και σε κεντρικό επίπεδο, έτσι ώστε να κινητοποιηθούν όλοι ενάντια στο πρόβλημα των ναρκωτικών.

2. Καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της πρόληψης, απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης.

3. Πλήρη εργασιακή και κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων.

Για την Πρωτογενή Πρόληψη

· Εφαρμογή προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης και αγωγής υγείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου, περίοδο κρίσιμη για την εμπλοκή με τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.

• · Ειδικά προγράμματα κοινωνικής και εκπαιδευτικής ενίσχυσης των «αδύνατων» μαθητών που κινδυνεύουν να εγκαταλείψουν πρόωρα το σχολείο.
• · Στελέχωση των σχολικών βαθμίδων με εκπαιδευμένους κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, σχολικούς γιατρούς.
• · Εκπαίδευση των καθηγητών σε θέματα που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών.
• · Δημιουργία σχολών γονέων που θα εκπαιδεύουν τους γονείς στους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος των ναρκωτικών.
• · Προγράμματα κοινωνικής ανάπτυξης των περιοχών που πλήττονται από φτώχεια, νεανική ανεργία και περιθωριοποίηση, παράγοντες που σχετίζονται με τη διάδοση του προβλήματος των ναρκωτικών καθώς και ειδικά προγράμματα για παλινοστούντες και μετανάστες.

Για τη θεραπεία

• · Ολοι όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα δωρεάν θεραπευτικής φροντίδας.
• · Ανάπτυξη των προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης που στοχεύουν στους νέους που πειραματίζονται με τα ναρκωτικά αλλά δεν έχουν ακόμη αναπτύξει εξάρτηση από αυτά.
• · Περαιτέρω ανάπτυξη του δικτύου των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων που στοχεύουν στην πλήρη απεξάρτηση και την ισότιμη κοινωνική επανένταξη. Δημιουργία ενός στεγνού Θεραπευτικού Προγράμματος για εφήβους και ενός για ενήλικες, σε κάθε νομό της χώρας.
• · Ιδιαίτερα για την Αττική, η οποία συγκεντρώνει μεγάλο πληθυσμό εξαρτημένων ατόμων, απαιτείται η δημιουργία ολοκληρωμένου φάσματος υπηρεσιών απεξάρτησης που θα περιλαμβάνει ικανό αριθμό Κέντρων Ενημέρωσης, Θεραπευτικών Κοινοτήτων, ειδικών σχολείων και προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης.
• · Δημιουργία θεραπευτικών κοινοτήτων στις φυλακές και τα καταστήματα κράτησης εφήβων, με την παράλληλη ανάπτυξη μονάδων επανένταξης αποφυλακισμένων.
• · Απαραίτητη είναι επίσης η συνεργασία των δημόσιων υγιειονομικών μονάδων για την αντιμετώπιση των ιατρικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι χρήστες (ηπατίτιδα κλπ.).
• · Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας  θα πρέπει επίσης να δραστηριοποιηθεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας μονάδων σωματικής απεξάρτησης για τους χρόνιους χρήστες.
• · Προαγωγή της επιστημονικής έρευνας που σχετίζεται με τις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος των ναρκωτικών.
• · Εισαγωγή μαθημάτων σχετικών με την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης στις σχολές κοινωνικών επιστημών, ιατρικές, νομικές και παιδαγωγικές.

Για την επανένταξη

• · Για το στάδιο της επανένταξης απαιτούνται ειδικά προγράμματα κατάρτισης – απασχόλησης που θα βοηθούν τους πρώην χρήστες να βρουν δουλειά.
• · Συνεργασία της ΤΑ, των επιστημονικών φορέων και των συνδικάτων για την καταπολέμηση του ρατσισμού και των προκαταλήψεων απέναντι στα άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα εξάρτησης.



---

Ο τρόπος με τον οποίο η ΤΑ ασχολείται και αντιμετωπίζει τα προβλήματα των γυναικών αποδεικνύεται και  από το περιεχόμενο και της δουλειάς των βοηθητικών επιτροπών και των άλλων οργάνων της ΚΕΔΚΕ. Μ’ αυτή την έννοια θεωρούμε ότι η Επιτροπή Ισότητας της ΚΕΔΚΕ δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα ουσιαστικά προβλήματα των γυναικών της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Η πραγματοποίηση ημερίδων, συνεδρίων και συζητήσεων από την Επιτροπή Ισότητας της ΚΕΔΚΕ, στα οποία κεντρικός άξονας είναι η αύξηση της λεγόμενης συμμετοχής των γυναικών στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, δεν είναι απλά στόχος αναποτελεσματικός όσον αφορά στην ισότητα των δυο φύλων, αλλά κυρίως αποπροσανατολιστικός που βοηθά αντικειμενικά στην αύξηση της ανισότητας των γυναικών.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η εργατική λαϊκή οικογένεια και περισσότερο οι γυναίκες μέσα σ΄αυτή απορρέουν από τα αδιέξοδα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, του καπιταλισμού που περνά βαθιά πολύπλευρη κρίση και καταφεύγει στην όλο και μεγαλύτερη αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές στην ΤΑ σήμερα υπηρετούν τις ανάγκες της παραπέρα καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας και εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, συνεπώς αυξάνουν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Η ΤΑ συμβάλει επίσης ως μηχανισμός του κράτους στην προώθηση ιδεολογικών επιχειρημάτων που συνοδεύουν τις αναδιαρθρώσεις και χτυπάνε τα δικαιώματα της γυναίκας μέσα από το διπλό και τριπλό ρόλο που έχει ως εργαζόμενη, ως μητέρα, ως νοικοκυρά. Στο όνομα της δήθεν ισότητας έχουν καταργηθεί δικαιώματα και κατακτήσεις όλων των εργαζόμενων και ιδιαίτερα της εργαζόμενης γυναίκας, όσον αφορά στις εργασιακές σχέσεις, στη συνταξιοδότηση και στις κοινωνικές παροχές.

Αξονας της όποιας δραστηριότητας της ΤΑ αναδεικνύεται η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών.

Με το επιχείρημα της "αποκέντρωσης της κεντρικής εξουσίας", αρμοδιότητες τομέων αποκλειστικής ευθύνης του κράτους δίνονται στην ΤΑ (υγεία, παιδεία, πρόνοια) με σοβαρές συνέπειες στη ζωή της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Η γυναίκα της λαϊκής οικογένειας επιβαρύνεται με πάρα πολλά ζητήματα, που αφορούν τα μέλη της οικογένειας όπως: φροντίδα  των παιδιών, των ηλικιωμένων, των χρονίως πασχόντων των ΑμεΑ, κλπ. Από την άποψη αυτή είναι ευθύνη του κράτους να δημιουργήσει, να χρηματοδοτήσει και να λειτουργήσει τέτοιες και τόσες κοινωνικές και υγιειονομικές υπηρεσίες και μονάδες που να ανακουφίζουν τις γυναίκες από τα πολλαπλά βάρη χωρίς οικονομική επιβάρυνση.

Η ΤΑ λειτουργεί κάποιες τέτοιες υπηρεσίες που δεν καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες, είναι αποσπασματικές τις περισσότερες φορές χαμηλής ποιότητας και ακριβοπληρωμένες.

Ετσι δημιουργείται ταξική διαφοροποίηση όλων των κοινωνικών παροχών, χτυπώντας τον ενιαίο δημόσιο – δωρεάν χαρακτήρα που έπρεπε να έχουν. Πχ. οι δήμοι χρησιμοποιούν εθελοντές γιατρούς για κάποιες μέρες και ορισμένες ειδικότητες στα πλαίσια της ύπαρξης και λειτουργίας των δημοτικών ιατρείων, που αντικειμενικά   δεν καλύπτουν τις λαϊκές ανάγκες και ιδιαίτερα γυναικών και παιδιών. Επίσης οι δήμοι συνάπτουν συμβάσεις με ιδιώτες γιατρούς ή Ιατρικά Κέντρα για υγειονομικές υπηρεσίες και κυρίως για εργαστηριακές εξετάσεις.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι όλος ο πληθυσμός πρέπει να έχει δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες υγείας, εξειδικευμένες στις γυναίκες, στους νέους, στους ηλικιωμένους. Καμιά εισφορά για αυτές τις υπηρεσίες.

Για την κοινωνική πρόνοια, αντί να υπάρχει ολοκληρωμένη κρατική προνοιακή πολιτική έχουμε πολιτική προγραμμάτων «κοινωνικής φροντίδας», δηλαδή φροντίδας εκ των υστέρων σ’ όσους εξαθλιώνονται. Σ’ αυτούς θα είναι η δωρεάν πρόνοια, με αποσπασματικές, ελάχιστες και υποβαθμισμένες παροχές, οι υπόλοιποι θα πληρώνουν για να έχουν ανάλογες υπηρεσίες.

Αυτά τα προγράμματα υλοποιούνται μέσω δημοτικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων όπως η δημιουργία βρεφονηπιακών σταθμών, κέντρων ημερήσιας φροντίδας ηλικιωμένων, κέντρων δημιουργικής απασχόλησης παιδιών ή παιδιών με ειδικές ανάγκες. Για πολλές απ’ αυτές τις κοινωνικές παροχές οι δημότες πληρώνουν για να τις έχουν, όπως πχ. τους καλοκαιρινούς μήνες για τη δημιουργική απασχόληση των μαθητών.

Μέσα από τα προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι» που απασχολούνται κυρίως γυναίκες ως νοσηλεύτριες και οικογενειακοί βοηθοί, παρέχονται υπηρεσίες σε άτομα ανήμπορα της τρίτης ηλικίας ή με ειδικές ανάγκες. Οι υπηρεσίες αυτές μέσω προγραμμάτων με ημερομηνία λήξης, είναι αποσπασμένες από τον ενιαίο χαρακτήρα που πρέπει να έχουν. Είναι αποσπασματικές και όχι ως δικαίωμα για όλο το λαό. Είναι υπηρεσίες με ελλιπές επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ανάλογα με την ημερομηνία λήξης του προγράμματος και πολλές φορές απλήρωτο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι «μπαλώματα» για μια μικρή μερίδα των πιο φτωχών και εξαθλιωμένων και για να εξυπηρετηθούν οι επιχειρήσεις (κατ’ οίκον νοσηλίας) σε βάρος της δημόσιας υγείας - πρόνοιας που πρέπει να είναι ενιαία, γενικευμένη και αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν.

Οι κρατικοί παιδικοί σταθμοί μεταφέρθηκαν στους δήμους από το 2001 εφαρμόζουν διαφοροποιημένο και όχι ενιαίο πρόγραμμα προσχολικής αγωγής λειτουργιών κυρίως ως παιδοφυλακτίρια. Η ελλιπής κρατική χρηματοδότηση, είχε αποτέλεσμα να μπουν τροφεία που ξεκινούν από 40 € μέχρι 150 € (ανάλογα με το εισόδημα των γονιών και την περιοχή).

Παρουσιάζουν μεγάλες ελλείψεις μόνιμου προσωπικού και στεγάζονται συχνά σε παλιά ακατάλληλα κτήρια.

Είναι υποχρέωση του κράτους να έχει σύγχρονους κρατικούς δωρεάν παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς για τα παιδιά της εργατικής – λαϊκής οικογένειας.

Οι εργαζόμενες γυναίκες στην ΤΑ απασχολούνται συχνά σε ανθυγιεινές και βαριές δουλειές, στα απορριμματοφόρα, ως καθαρίστριες σχολείων με συμβάσεις αορίστου χρόνου δύο ή τριών ωρών την ημέρα.

Επίσης  από την ΤΑ υλοποιήθηκαν πρώτα οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις (ΤΣΑ, Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης, προγράμματα κατάρτισης, stage, μερική απασχόληση, ελαστικά ωράρια, προγράμματα «επιχειρηματικά» για γυναίκες κλπ.), που όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν δουλειά, αλλά χειραγωγούν τη συνείδηση των νέων και των γυναικών.

Οι σχολικοί τροχονόμοι, σχολικοί φύλακες που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι γυναίκες είναι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι όσον αφορά στη συνταξιοδότηση.

Οι θέσεις απασχόλησης κύρια γυναικών στον τομέα της «κοινωνικής οικονομίας» που εφαρμόζεται κυρίως στους τομείς κοινωνικής πολιτικής είναι κακοπληρωμένες, με μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Δουλειές κυρίως μερικής απασχόλησης ή άλλης ελαστικής μορφής κοντά ή μέσα στο σπίτι. Η κατεύθυνση της ΕΕ σε τέτοιες θέσεις είναι να ασχολούνται κύρια γυναίκες που δεν βρίσκουν αλλού δουλειά. Η ΤΑ υλοποιεί αυτές τις κατευθύνσεις.

Στις δημοτικές επιχειρήσεις κυριαρχούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Η μερική απασχόληση άλλωστε ψηφίστηκε ομόφωνα στο ΔΣ της ΚΕΔΚΕ πριν ακόμη ψηφιστεί ως νόμος στη βουλή.

Εμείς παλεύουμε για: σταθερή δουλειά για όλους, προστασία στις άνεργες. Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας. Συνταξιοδότηση στα 55 για τις γυναίκες και στα 50 για όσες εργάζονται σε ΒΑΕ. Κοινωνική σύνταξη σε όσες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις με 1.120 € και βασικό μισθό 1.400 €.

Οι γυναίκες και λόγω των αρνητικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις και στους άλλους τομείς έχουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και θα μειώνεται ακόμη περισσότερο, όσο εφαρμόζεται η ίδια πολιτική.

Τα προβλήματα λοιπόν των αναγκών για πολιτισμό, αθλητισμό, της έλλειψης των δημόσιων και δωρεάν χώρων πολιτιστικής αναψυχής για τη γυναίκα και τη λαϊκή οικογένεια, θα διατηρούνται και θα οξύνονται.

Σήμερα δημιουργούνται χώροι πολιτισμού και αθλητισμού από κατασκευαστικές εταιρείες για το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, που λειτουργούν στη λογική της ανταποδοτικότητας στα πλαίσια της ΤΑ.

Τα κέντρα περίθαλψης κακοποιημένων γυναικών, που λειτουργούν σε δήμους, σε συνεργασία με ΜΚΟ παίρνουν χρήματα από διάφορα προγράμματα, χωρίς να δίνουν λύσεις ουσιαστικά στα θύματα, αφού δεν μπορούν να αποτρέψουν το πρόβλημα, χτυπώντας την αιτία.

Εμείς λέμε να υπάρχουν κρατικά συμβουλευτικά κέντρα υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών για να στηρίζουν νομικά, ψυχολογικά και εργασιακά τις γυναίκες, στελεχωμένα με ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό. Πρώτ’ απ’ όλα όμως να εξασφαλίζεται η προϋπόθεση να έχει η γυναίκα δικαίωμα στη δουλειά και κοινωνική στήριξη της ίδιας και των παιδιών της. Η ΤΑ μπορεί να έχει την ευθύνη και τον έλεγχο αυτών των κέντρων που θα λειτουργούν με κρατική χρηματοδότηση.

Όταν το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι ισχυρό και οι αγώνες συντονισμένοι και με ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στα κόμματα που την εφαρμόζουν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) ή την στηρίζουν (ΛΑΟΣ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) και οξύνεται η πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, το όφελος θα είναι πολύπλευρο και ορατό, ακόμη και μέσα στο σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα. Όμως δεν έχουμε αυταπάτες. Αν δεν αλλάξει η ίδια η εξουσία, δεν μπορεί ν’ αλλάξει και ο χαρακτήρας της σημερινής ΤΑ ως μηχανισμός του αστικού κράτους και να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.

Αν δεν αλλάξει η εξουσία, δεν πρόκειται ο στόχος της ισοτιμίας των δυο φύλων να μπει σε τροχιά επίλυσης. Οσες όμως περισσότερες κατακτήσεις κερδίζουν οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, από καλύτερες θέσεις θα συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα και επικαιρότητα της εργατικής εξουσίας και με καλύτερες προϋποθέσεις θα υλοποιείται ο στόχος της ισοτιμίας των δυο φύλων.

Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απέναντι στα ζητήματα του περιβάλλοντος καθορίζεται από το συνολικότερο ρόλο της σαν αναπόσπαστο μέρος του κρατικού μηχανισμού, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, να συμβάλει μέσα από την άσκηση της τοπικής εξουσίας στην ενίσχυση της εξουσίας του κεφαλαίου, στην αύξηση της κερδοφορίας του σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Μια σειρά χειροπιαστά παραδείγματα που καταγράφονται στο κείμενό μας για τη «Διοικητική Μεταρρύθμιση» επιβεβαιώνουν τη θέση μας αυτή.

Στο πλαίσιο αυτό παράλληλα και σε συνδυασμό με την αντιπεριβαλλοντική πολιτική των Κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης, το περιβάλλον αντιμετωπίζεται και από την Τ.Α., ανεξάρτητα από ανέξοδες διακηρύξεις, επετειακές εκδηλώσεις και κάποιες ευκαιριακές παρεμβάσεις, ως εμπόρευμα που υπόκειται στους κανόνες της «ελεύθερης αγοράς» που οριοθετούν οι εκάστοτε Κυβερνήσεις και οι κατευθύνσεις της Ε.Ε. Έτσι, σύμφωνα με τη μεγάλη πλειοψηφία των οργάνων της Τ.Α., αυτών που πρόσκεινται στα κόμματα του ευρωμονόδρομου, για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο, ακόμη και σε πλανητικό επίπεδο, θεωρούνται συνυπαίτιοι όλοι.

Καλλιεργούν έτσι τη λογική της ατομικής ευθύνης για τις αιτίες αλλά και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων και απενοχοποιούν το κεφάλαιο και τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν:

● Ο βιομήχανος που ρυπαίνει με τα απόβλητά του έδαφος, νερά και αέρα για να μεγαλώσει το κέρδος του ευθύνεται το ίδιο, δήθεν, με τον εργάτη που παράγει κάποια οικιακά απορρίμματα.

● Οι πολυεθνικές του εμπορίου και των υπηρεσιών που κατακλύζουν τα αστικά κέντρα μαζί και οι μεγαλοεργολάβοι που τσιμεντοποιούν κάθε ελεύθερο χώρο, με τις ευλογίες της τοπικής και κεντρικής Διοίκησης, ευθύνονται, μας λένε, το ίδιο με τη λαϊκή οικογένεια για την κατάντια του αστικού περιβάλλοντος.

● Τα διεθνικά μονοπώλια του κλάδου των τροφίμων και ποτών που φορτώνουν τα προϊόντα τους με ελκυστικές για τον καταναλωτή συσκευασίες, επιβαρυντικές όμως για το περιβάλλον και το λαϊκό εισόδημα, φταίνε δήθεν το ίδιο, αν όχι λιγότερο, με τον «αδιάφορο πολίτη», τα λαϊκά δηλ. στρώματα, για την υπερπαραγωγή απορριμμάτων, για τη διόγκωση, την όξυνση του προβλήματος.

Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μια επίμονη προσπάθεια των τοπικών οργάνων εξουσίας να πείσουν τους εργαζόμενους ότι η λύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων βρίσκεται σε κατευθύνσεις όπως:

* Η εφαρμογή της φιλομονοπωλιακής αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει».

* Το εμπόριο και το χρηματιστήριο των ρύπων.

* Η παραπέρα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με τους κάθε λογής «πράσινους φόρους».

* Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου μέσα από την κρατική χρηματοδότηση των μονοπωλίων για την ανάπτυξη της «πράσινης», όπως την ονομάζουν, οικονομίας, δηλ. η αύξηση των κερδών του  πάνω στα προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε και όξυνε με το βάθαιμα, παράλληλα, της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

* Η ανάδειξη του «εθελοντισμού» των «ΜΚΟ», τη στιγμή που τα στελέχη των περισσοτέρων απ’ αυτές έχουν εξελιχθεί σε «πράσινους» επιχειρηματίες, τροφοδοτούμενους εκ του ασφαλούς με δημόσιους πόρους.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η Τ.Α. στο πλαίσιο του συνολικότερου αντιλαϊκού της ρόλου έχει τις δικές της ευθύνες και για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στη χώρα μας. Το εύλογο αυτό πολιτικό συμπέρασμα επιβεβαιώνεται καθημερινά από μια σειρά διαπιστώσεις που αφορούν τα «έργα και τις ημέρες» των οργάνων της Τ.Α. που πρόσκεινται σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν:

● Η ανοχή έως ενεργητική συμμετοχή τους στη συνεχιζόμενη τσιμεντοποίηση όσων ελάχιστων ελεύθερων χώρων απόμειναν στα μεγάλα, κύρια, αστικά κέντρα (Ελαιώνας, Ιππόδρομος, συνεχείς άρσεις απαλλοτριώσεων χώρων χαρακτηρισμένων ως κοινόχρηστων, καταπατήσεις «μικρής» και μεγάλης κλίμακας, αλλαγές χρήσεων γής σύμφωνα με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου κ.α.). Η ενεργητική σύμπραξη, στις περισσότερες των περιπτώσεων, στην οικειοποίηση του αιγιαλού και της παραλίας από το Κεφάλαιο που τα στέρησε, στην πράξη παντελώς, από τη λαϊκή οικογένεια.

● Η σύμπραξή τους στην παραπέρα συγκέντρωση υπηρεσιών και υπερτοπικών κέντρων σε κορεσμένες περιοχές προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας, με άμεση συνέπεια, και όχι μόνο, τη «μονιμοποίηση» του κυκλοφοριακού χάους.

● Η έλλειψη ορθολογικής διαχείρισης των απορριμμάτων, η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησή της. Η απουσία κάθε ελέγχου στη σωστή διαχείριση των μολυσματικών και τοξικών αποβλήτων. Η αδιαφορία για την ασφαλή ενδονοσοκομειακή διαχείριση των μολυσματικών αποβλήτων.

● Το απαράδεκτο εργασιακό περιβάλλον στα εργοτάξια των συνεργείων καθαριότητας σε συνδυασμό με την έλλειψη ολοκληρωμένων και αδειοδοτημένων για τη λειτουργία τους υποδομών (πλυντήριο οχημάτων, σύστημα πυρόσβεσης, επεξεργασία υγρών αποβλήτων και λυμάτων προσωπικού, χώροι στάθμευσης των απορριμματοφόρων κ.α.), εξαιτίας της οποίας ελάχιστοι δήμοι έχουν κατορθώσει να λάβουν την κατά νόμο άδεια συλλογής και μεταφοράς των απορριμμάτων. Η εκχώρηση τομέων της καθαριότητας και του πρασίνου σε ιδιώτες. Η πλήρης παράδοση της ανακύκλωσης των δημοτικών απορριμμάτων σε Ανώνυμες Εταιρείες.

● Η ανοχή απέναντι στις παράνομες κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Η διαιώνιση των διαφημιστικών πινακίδων, όλων παράνομων,  καθώς «αντιμετωπίζονται» (όπου αυτό συμβαίνει) με όρους επικοινωνιακής πολιτικής.

● Η αποσπασματική αντιμετώπιση της τοπικής συγκοινωνίας με τρόπο που διαιωνίζει, σε βάρος του αστικού περιβάλλοντος, τη διάσπαση σε επίπεδο σχεδιασμού και υλοποίησης της διακίνησης του επιβατικού κοινού στα αστικά κέντρα.

● Η έλλειψη δράσης για στην αντιμετώπιση της φονικής ατμοσφαιρικής ρύπανσης στα αστικά κέντρα με επικίνδυνους ρύπους (μικροσωματίδια (PM₁₀ και PM_2,5), οξείδια του αζώτου, όζον) καθώς παραμένουν απλοί θεατές, όταν δεν συνεργούν, στις καταστάσεις που τους δημιουργούν και τους επιδεινώνουν: Κυκλοφοριακό χάος, συσσώρευση υπερτοπικών δραστηριοτήτων, περιορισμός αστικού πρασίνου. Καμία παρέμβαση για το πρόβλημα της ηχορύπανσης.

● Οι συνεχιζόμενες ελλείψεις σε έργα αποχέτευσης ακαθάρτων, ομβρίων και αντιπλημμυρικών παρεμβάσεων, διάνοιξης ρεμάτων, κατασκευής δρόμων και  πεζοδρομίων, επαρκούς ηλεκτροφωτισμού, πρόληψης πυρκαγιών και πλημμυρών, σε μέτρα αντισεισμικής πρόληψης και προστασίας.

●  Η συμβολή, αρχικά, στην εμπορευματική μετα-ολυμπιακή εκμετάλλευση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, η «σιωπηρή» τους συναίνεση στη συνέχεια.

● Η συναίνεση στην εμπορευματοποίηση του νερού, η ανοχή στη βιομηχανική ρύπανση των υδάτινων αποθεμάτων, υπόγειων και επιφανειακών.

● Τέλος, όχι όμως και στη σημασία, η απουσία κάθε έμπρακτης αγωνιστικής δράσης κατά των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων, ακόμη και στην άμεση γειτονιά μας, όπως οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί της Σερβίας, που κόστισαν ανθρώπινες ζωές αλλά προκάλεσαν ταυτόχρονα και σοβαρές καταστροφές στο περιβάλλον και στα μνημεία πολιτισμού. Μαζί και η ελληνική στρατιωτική παρουσία στο Κόσσοβο, σήμερα.

Παράλληλα, όλο και πιο ενεργητική εκδηλώνεται η συμμετοχή της Τ.Α. σε καμπάνιες και προγράμματα για το περιβάλλον που στόχο έχουν τον εγκλωβισμό των εργαζομένων, την εξασφάλιση της συναίνεσής τους για πολιτικές και μέτρα που υπηρετούν το κεφάλαιο, το απενοχοποιούν, που προβάλλουν αντίθετα ως συνυπεύθυνους για την περιβαλλοντική υποβάθμιση τα πλατειά λαϊκά στρώματα.

Αρκούμαστε σε δύο παραδείγματα:

* Πρόσφατη είναι η καμπάνια για την «Ώρα της Γης» με εμπνευστή για τη χώρα μας το συγκρότημα Αλαφούζου, μαζί και τη WWF, που την αγκάλιασαν σύσσωμοι οι αιρετοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μια καμπάνια που αποσκοπούσε στην προβολή του ψευτο-εθελοντισμού του μεγάλου κεφαλαίου για τη «σωτηρία του πλανήτη» από τη μια και την ενοχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων από την άλλη ως συνυπεύθυνων, δήθεν, για την κλιματική αλλαγή.

* Σε εξέλιξη βρίσκεται η επιχείρηση «Σύμφωνο των Δημάρχων για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την εξοικονόμηση ενέργειας» που εντάσσεται στα μέτρα και τις δράσεις για την προώθηση των στόχων του «Χάρτη της Λειψίας» με άξονα την κερδοφορία των ευρωενωσιακών μονοπωλίων. Το «Σύμφωνο», ειδικότερα, στοχεύει στην ενεργή συμμετοχή της Τ.Α. προκειμένου να διευκολυνθεί το Κεφάλαιο να επενδύσει με όρους υψηλής κερδοφορίας στους τομείς της Ενέργειας και των Κατασκευών με το πρόσχημα της μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου στα αστικά κέντρα. Έτσι στο όνομα της βελτίωσης της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων προτείνει μέτρα ψευδεπίγραφων ελέγχων και έκδοσης πιστοποιητικών, πρόσθετη επιβάρυνση των κατοίκων και των αγοραστών νέας κατοικίας. Επιβάλλει πανάκριβες επιλογές ηλεκτροπαραγωγής που θα πληρώσει το κράτος και τελικά ανοίγει το δρόμο σε επενδύσεις μεγάλης κλίμακας στις ΑΠΕ ακόμα και σε βάρος της προστασίας των δασών και γενικότερα του περιβάλλοντος.

Ανάμεσα στα συνιστώμενα μέτρα προβάλλεται και η καύση της βιομάζας, δηλαδή των απορριμμάτων!

Στην αντίπερα όχθη μιας τέτοιας πολιτικής και πρακτικής η Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία (Δ.Α.Σ.), οι δημοτικές Αρχές και παρατάξεις, οι δημοτικοί και κοινοτικοί σύμβουλοι που συμμετέχουν σε αυτή, πιστεύουμε ακράδαντα και δηλώνουμε ότι καμιά ουσιαστική παρέμβαση για την προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να υιοθετηθεί, πολύ περισσότερο να υλοποιηθεί  στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής σε συνθήκες δηλαδή ελεύθερης αγοράς και ενδο-ιμπεριαλιστικής ανταγωνιστικότητας με στόχο την κερδοφορία του Κεφαλαίου.

Έτσι, παλεύοντας:

●  Για την κατοχύρωση των δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της γης, των δασών και δασικών εκτάσεων, της παραλίας και του αιγιαλού, των νερών, όλων των φυσικών πόρων.

●  Για φτηνό πόσιμο νερό, ποιοτικά καλό και σε επάρκεια αλλά και για νερό άρδευσης των γεωργικών καλλιεργειών χωρίς υδρόμετρα και άλλα χαράτσια, με έργα που θα εμπλουτίζουν τα διαθέσιμα υδάτινα αποθέματα.

● Για ορθολογική διαχείριση των αποβλήτων με κεντρικό σχεδιασμό, με ουσιαστική ανακύκλωση και σύγχρονες εγκαταστάσεις, μακριά από κάθε ιδιωτικοποίηση.

● Για επαρκείς δημόσιες συγκοινωνίες υπό ενιαίο δημόσιο φορέα διαχείρισης, με χαμηλό κόμιστρο και δρομολόγια κορμού που θα διασυνδέονται με το τοπικό δίκτυο.

●  Για έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης, προστασίας των δασών από πυρκαγιές.

●  Για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων προς όφελος της λαϊκής οικογένειας, για την κάλυψη των αναγκών της σε αθλητισμό, πολιτισμό, αναψυχή.

● Για εργασιακό περιβάλλον που θα ανταποκρίνεται στις απατήσεις και την προστασία των εργαζομένων, παραγωγών όλου του κοινωνικού πλούτου.

● Για ένα κόσμο ειρήνης μεταξύ των λαών, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις, παλεύουμε ταυτόχρονα για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που θα βασίζεται στην κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής με εργαλείο τον κεντρικό σχεδιασμό, που θα έχει ως κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και προϋπόθεση υλοποίησης τον εργατικό έλεγχο. Ένα σχεδιασμό που θα στηρίζεται σε γερές βάσεις όπως:

* Η κρατική ιδιοκτησία στη γη.

* Ο ολοκληρωμένος χωροταξικός σχεδιασμός με αυστηρό καθορισμό των χρήσεων γης.

* Η ουσιαστική προστασία του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, η διαχείριση των φυσικών πόρων της χώρας ως παρούσας και μελλοντικής περιουσίας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Προς την κατεύθυνση αυτή οι ριζοσπαστικές αγωνιστικές δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση που εκφράζει η Δ.Α.Σ. θα συνεχίσουν να μάχονται σταθερά και ανυποχώρητα.

Στα μέσα του χρόνου κυκλοφόρησε στους δήμους και τις κοινότητες της Αττικής μια επιστολή του Προέδρου της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ν. Αττικής (ΤΕΔΚΝΑ), καλώντας τους να συμμετάσχουν στο "Σύμφωνο για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την εξοικονόμηση ενέργειας".

Η θέσπισή του ήταν προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που περιλαμβάνεται στο «Σχέδιο Δράσης για την Ενεργειακή Απόδοση» στο πλαίσιο της «αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής» και εντάσσεται στα μέτρα και τις δράσεις για την προώθηση των στόχων του «Χάρτη της Λειψίας». Εντάσσεται επομένως σε μια συνολικότερη πολιτική με άξονα την κερδοφορία των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και βασικές της πλευρές την ιδιωτικοποίηση του τομέα της ενέργειας, τη διευκόλυνση του κεφαλαίου να επενδύσει με όρους υψηλής κερδοφορίας στον τομέα, ειδικότερα, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ), το εμπόριο των ρύπων, την «πράσινη φορολογία» και, ειδικότερα για την περίπτωση του «Συμφώνου», την απόκρυψη της ευθύνης του κεφαλαίου για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος από την παραγωγή ενέργειας παράλληλα με την ενοχοποίηση των εργαζομένων ως συνυπεύθυνων, δήθεν, για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική.

Όλα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε παγκόσμιο, σε εθνικό και σε περιφερειακό επίπεδο δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης τεχνικών γνώσεων ή υποκειμενικής ανικανότητας. Είναι αντίθετα, αποτέλεσμα της ίδιας της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος, που κεντρικός άξονας όλων των επιμέρους πολιτικών του, με όποιον τρόπο κι αν εμφανίζονται αυτές, είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Η διαπίστωση αυτή αφορά φυσικά και την Ευρωπαϊκή Ένωση: Τα ευρωενωσιακά μονοπώλια, τα κεντρικά θεσμικά της όργανα, τα κρατικά όργανα εξουσίας της αστικής τάξης στα κράτη μέλη. Δεν υπάρχει Οδηγία, δεν υπάρχει Κανονισμός, δεν υπάρχει Απόφαση, δεν υπάρχει Πράσινη ή Λευκή Βίβλος, και στα ζητήματα Ενέργειας/Περιβάλλοντος που δεν υπηρετούν τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και μάλιστα με τη σύμφωνη κατά κανόνα γνώμη, ενίοτε και με την ενεργό συμβολή, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΛΑΟΣ και «Πρασίνων».

Στη φύση, επίσης, του εκμεταλλευτικού συστήματος είναι, όχι μόνο να δημιουργεί τα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα, ειδικότερα αυτά που σχετίζονται με την παραγωγή και διαχείριση της ενέργειας (μια και εντοπιζόμαστε σ’ αυτά), αλλά και να μεγαλώνει πάρα πέρα τα κέρδη του επενδύοντος πάνω σ’ αυτά. Το εμπόριο των ρύπων, οι τεράστιες επιδοτήσεις σε ρυπαίνουσες εγκαταστάσεις για να ρυπαίνουν λιγότερο («εφαρμογή καινοτομικής αντιρρυπαντικής τεχνολογίας»), τα «μέτρα προσαρμογής» στις κλιματικές αλλαγές, γενικότερα η «πράσινη οικονομία» που ευαγγελίζονται είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ιδιαίτερα μπροστά στη διεθνή καπιταλιστική οικονομική κρίση, η ΕΕ επιχειρεί να διαμορφώσει κρατικά κίνητρα επενδύσεων στον τομέα της ενέργειας/περιβάλλοντος (με χαρακτηριστική την περίπτωση των Α.Π.Ε.), κίνητρα εισαγωγής και αξιοποίησης νέων τεχνολογιών με κριτήριο όχι να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα περιβαλλοντικά προβλήματα, αλλά να δώσει νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Για να διασφαλιστεί αυτή η κρατική χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων γύρω από τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» θα επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο ο εργαζόμενος-φορολογούμενος. Ταυτόχρονα, τα νέα «πράσινα προϊόντα» θα παραχθούν με τις γνωστές «μαύρες» εργασιακές σχέσεις της προσωρινής απασχόλησης και του ελαστικού ωραρίου.

Οι παραπάνω γενικοί στόχοι και κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως εκφράζονται πιο συγκεκριμένα μέσα από το «Χάρτη της Λειψίας», εξειδικεύονται παραπέρα σε τοπικό πλέον επίπεδο στο «Σύμφωνο των Δημάρχων».

Πιο συγκεκριμένα:

1. Η πρώτη κιόλας σελίδα του «Συμφώνου» βρίθει από διατυπώσεις που προσπαθούν να περάσουν τη «συνευθύνη» των λαϊκών στρωμάτων, όπως:

* Για την κλιματική αλλαγή «ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η χρήση ενέργειας για ανθρώπινες δραστηριότητες» και όχι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στο πλαίσιο του οποίου διαμορφώνεται το, κερδοφόρο για το κεφάλαιο, σύστημα παραγωγής και διανομής των καυσίμων και της ενέργειας και προώθησης, με κάθε μέσο, των προϊόντων της αυτοκινητοβιομηχανίας.

* «Τα αστικά κέντρα και οι πόλεις ευθύνονται άμεσα και έμμεσα (μέσω των προϊόντων και των υπηρεσιών που χρησιμοποιούνται από τους πολίτες) για περισσότερο από το ήμισυ των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου». Λες και δεν είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης οι καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από τη χαμηλή ενεργειακή συμπεριφορά των κτιρίων, την έλλειψη «υποδομών ανάσας», η διαμόρφωση συνθηκών κυκλοφοριακής συμφόρησης, αφού έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας.

2. Το «Σύμφωνο των Δημάρχων» αποτελεί επίσης μια κεντρικά μεθοδευμένη, ευρείας έκτασης προσπάθεια εγκλωβισμού των εργαζομένων, με τη συνειδητή παρέμβαση των τοπικών αρχών, ώστε να αποδεχθούν δράσεις και μέτρα που υπηρετούν την κερδοφορία των μονοπωλίων, που δημιουργούν και επιδεινώνουν και το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του παραρτήματος που συνοδεύει το «Σύμφωνο», στις τοπικές αρχές ως «παραγωγούς και προμηθευτές» ενέργειας. Σ’ αυτήν, προβάλλοντας ως ΑΠΕ την καύση της βιομάζας, καλούνται οι «τοπικές και περιφερειακές αρχές» να προωθήσουν μονάδες καύσης απορριμμάτων με συμπαραγωγή ηλεκτρικής και θερμικής ενέργειας.

3. Στην παραίνεση «Εμείς οι Δήμαρχοι Επιδοκιμάζουμε» (την πολιτική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να προωθήσει και να στηρίξει υλικοτεχνικά το όλο εγχείρημα) εμείς, οι ριζοσπαστικές αγωνιστικές δυνάμεις στην Τ.Α. που συμμετέχουμε στη Δ.Α.Σ., αντιτάσσουμε πρώτα και κύρια την αντίθεσή μας απέναντι στην Ε.Ε. Ξεσκεπάζουμε κάθε προσπάθεια εγκλωβισμού των εργαζομένων σε μηχανισμούς και προγράμματα συνδιαχείρισης της περιβαλλοντικής κρίσης. Αποκαλύπτουμε τη γενεσιουργό αιτία της, που δεν είναι ούτε κάποια «μοντέλα ανάπτυξης», ούτε κάποιες «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Είναι η ίδια η εξουσία των διεθνικών μονοπωλίων που τη γεννά, την αναπαράγει και την οξύνει στο δρόμο για όλο και μεγαλύτερα κέρδη.

4. Στην έκκληση «Εμείς οι Δήμαρχοι καλούμε» (την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ε.Ε. να ενισχύσουν με «χρηματοδοτικές διευκολύνσεις» και άλλα μέσα τα Σχέδια Δράσης των τοπικών αρχών για τη «Βιώσιμη Ενέργεια»), αντιτάσσουμε το κάλεσμα προς την εργατική τάξη, όλα τα λαϊκά στρώματα, να παλέψουν για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών. Κόντρα στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου που επιδεινώνει τους όρους διαβίωσής τους μέσα από την εργασιακή εκμετάλλευση, μέσα από την υποβαθμισμένη παιδεία, υγεία, πρόνοια που όμως ακριβοπληρώνουν, αλλά και μέσα από την καταστροφή του περιβάλλοντος στις πόλεις και στην ύπαιθρο και ειδικότερα σε σχέση με τον τομέα της ενέργειας.

Σ’ αυτό το εγχείρημα σοβαρές είναι και οι ευθύνες του Προεδρείου της ΤΕΔΚΝΑ. Χωρίς να κρατήσει καν τα προσχήματα μιας δημοκρατικής λειτουργίας του οργάνου, χωρίς δηλ. να συνεδριάσει το Διοικητικό της Συμβούλιο, σπεύδει δια του Προέδρου της να προτρέψει τα μέλη της να συμπράξουν σε μία ακόμη προσπάθεια προώθησης της «εταιρικής ευθύνης» και της συναίνεσης, να εξωραΐσουν ακόμη μια φορά την καταστροφική για το περιβάλλον πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να συγκαλύψουν την αποκλειστική ευθύνη των διεθνικών μονοπωλίων και της εξουσίας τους για το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, να βάλουν τελικά πλάτη για νέες, χρυσοφόρες για το κεφάλαιο, επενδύσεις στο χώρο της ενέργειας.

Στην αντίπερα όχθη, για τις ριζοσπαστικές αγωνιστικές δυνάμεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα περιβαλλοντικά ζητήματα, μαζί και αυτά των αστικών κέντρων, έχουν μεγάλη σημασία, αφορούν άμεσα την ποιότητα ζωής της εργατικής τάξης, όλων των λαϊκών στρωμάτων και αποτελούν σταθερά κι ανυποχώρητα στόχους διεκδίκησης και πάλης του μαζικού κινήματος, στενά δεμένους με τους συνολικούς εργασιακούς και κοινωνικούς αγώνες, όπως ειδικότερα αναφέρουμε στο κείμενο θέσεών μας για το Περιβάλλον και Τοπική Αυτοδιοίκηση».