Ήταν μια από τις σπάνιες μέρες η περασμένη Κυριακή στο Βόλο. Αρχές του φθινοπώρου, κι αντί για ψιλόβροχο και δροσιά, τα θερμόμετρα έδειχναν 40ο βαθμούς C κι ο ήλιος πυρπολούσε κυριολεκτικά ό τι βρισκόταν ανυπεράσπιστα εκτεθειμένο στη μανία του ή τολμούσε να αψηφήσει τη δολοφονική του ακτινοβολία.
Από κείμενο δημοσιευμένου εναντίον μου άρθρου (βλ. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί») αναγκάζομαι να επιλέξω την σε βάρος μου φράση : ".....τη στιγμή μάλιστα που δεν καταφέρατε να «εισπράξετε» ως ανταποδοτικό έργο του μικρού Υδροηλεκτρικού του χωριού μας, το δρόμο που προτείνατε στον επενδυτή...., κ.λ.π., κ.λ.π.".
Δεν μας εξέπληξε η επιστολή του πολυπράγμονα και προσφάτως οικολογούντα και «ορνιθολογούντα» συνταξιούχου πλέον Ταξιάρχου κ. Καραβίδα, ο οποίος τυγχάνει να είναι και πρόεδρος ενός εκ των συλλόγων της Οξυάς. Εξάλλου είναι οφθαλμοφανής η αγωνιώδης προσπάθειά του να δώσει το «παρών» στα τοπικά δρώμενα.
Όχι, δεν έχω σκοπό «να μηδενίσω προσπάθειες ή καταστάσεις», όπως ενδεχόμενα ορισμένοι θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν. Μια εικόνα της πραγματικής κατάστασης του χωριού μου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω, όπως τη βιώσαμε όλοι όσοι ζήσαμε ένα ακόμα καλοκαίρι στο χωριό της Οξυάς.
Αποτελεί λανθασμένη εθνική επιλογή και ανακολουθία και αντίφαση όλοι οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων την τελευταία 5ετία να επισημαίνουν ότι η επανεκκίνηση της εθνικής οικονομίας θα προκύψει από την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα και να νομοθετούν προς αντίθετη κατεύθυνση με συνέπεια:
Στις μέρες μας η αξία των παιδικών χαρών είναι πάρα πολύ σημαντική για την ορθή σωματική, ψυχολογική και νοητική ωρίμανση των παιδιών, αφού τα παιδιά στις παιδικές χαρές (ιδίως στις πόλεις) βιώνουν συνθήκες απόλυτης ελευθερίας για να τρέξουν, να παίξουν, να ψυχαγωγηθούν, να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους.
Η ελληνική οικονομία έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, ως αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών των ηγεσιών της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια.
Μνημόνιο, ίσως η πιο χιλιοειπωμένη λέξη τα τελευταία χρόνια και συνάμα η λέξη που για όλους τους Έλληνες έχει συνδεθεί με σκληρά μέτρα και υποβάθμιση της προσωπικής τους ζωής και του εισοδήματος τους.
Εκείνο που μας ορίζει ως ανθρώπους και προσωπικότητες δεν είναι η ιδεολογία μας, αλλά αυτό που πράττουμε. Και η πολιτική είναι το κατεξοχήν πεδίο μετουσίωσης των ιδεών.
Βρισκόμαστε μπροστά σε εξαιρετικά ταχύτατες πολιτικές εξελίξεις. Οι δεύτερες μέσα σε επτά μήνες βουλευτικές εκλογές και οι τρίτες αν συνυπολογίσουμε και το δημοψήφισμα. Όλες αυτές οι διεργασίες τι αποδεικνύουν;
