Β. Κρανιάς: "Γιατί ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία;" Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Πολιτικά
- Εκτύπωση
Τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και δικαιολογία το ξεκίνημα της ανάπτυξης για έξοδο από την κρίση έχουν επιταχυνθεί οι διαδικασίες για το ξεπούλημα των πρώην ΔΕΚΟ.
Η ιδιωτικοποίηση των πρώην ΔΕΚΟ είχε ως άμεση συνέπεια την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η κατάργηση ήταν όμως και απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνέχιση αλλά και την ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων. Μια πολιτική που εφάρμοζαν εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αρχής γενομένης από τον ΟΤΕ, σε συνεργασία με την ελεγχόμενη από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ συνδικαλιστική ηγεσία. Τότε υπογράφτηκε η κατάπτυστη εκείνη ΕΣΣΕ, η λεγόμενη ‘’εθελούσια’’ με την οποία η ΟΜΕ-ΟΤΕ ξεπούλησε τα δικαιώματα των νέων εργαζομένων και χαιρετετίστηκε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι ταξικές δυνάμεις είχαν έγκαιρα αποκαλύψει και καταγγείλει τη συμφωνία αυτή, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι θα αποτελέσει τον μπούσουλα για το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων συνολικά στις πρώην ΔΕΚΟ. Κάτι που δεν άργησε να επιβεβαιωθεί απόλυτα. Σήμερα οι νεώτεροι εργαζόμενοι σ΄ αυτούς τους χώρους το ζουν στο πετσί τους, αλλά και οι παλιότεροι το έννοιωσαν πλέον καλά.
Το 2005, η κυβέρνηση της ΝΔ με την ουσιαστική στήριξη του ΠΑΣΟΚ και των συμβιβασμένων πλειοψηφιών στο συνδικαλιστικό κίνημα, περνά τον αντεργατικό νόμο 3429 για τις πρώην ΔΕΚΟ. Με το νόμο αυτό, κατά τα πρότυπα του ΟΤΕ, έγινε η ανατροπή του καθεστώτος μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Ειδικά για τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αφού μπορούν να προσλαμβάνουν με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου, υλοποιώντας έτσι πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας. Το αντεργατικό τερατούργημα ολοκληρώθηκε με άρθρο που έδινε τη δυνατότητα στις διοικήσεις των πρώην ΔΕΚΟ να επιβάλλουν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και για το υφιστάμενο προσωπικό. Από τότε έγινε καταιγίδα ανατροπών που ισοπέδωσε όλα τα εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, σε όλους τους εργασιακούς χώρους.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα: γιατί διέλυσαν όλα τα εργασιακά δικαιώματα στους χώρους αυτούς; Η απάντηση βρίσκεται στις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το μεγάλο κεφάλαιο οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων όλων των ΔΕΚΟ και έπρεπε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να απαλλάξουν τις πρώην ΔΕΚΟ από τα δικαιώματα των εργαζομένων που εμπόδιζαν την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησής τους. Οι Γενικοί Κανονισμοί Προσωπικού, η σταθερή εργασία και οι καθορισμένες αμοιβές, οι περιορισμοί στις απολύσεις, οι υψηλές - για τη λογική του κεφαλαίου - ασφαλιστικές υποχρεώσεις και εισφορές αποτελούσαν εμπόδιο και η άμεση κατάργησή τους ήταν το αδιαπραγμάτευτο αίτημα των λεγόμενων επενδυτών-στρατηγικών συμμάχων.
Όλα λοιπόν προετοιμάστηκαν για το ξεπούλημα των πρώην ΔΕΚΟ στο μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Η ιδιωτικοποίηση των πρώην ΔΕΚΟ όπως και του υπόλοιπου δημόσιου πλούτου (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, κλπ, όλων δηλαδή των τομέων που μαζεύουν καθημερινά ζεστό χρήμα από το λαό) έγινε και συνεχίζει να γίνεται για να έχει το κεφάλαιο σίγουρο πεδίο κερδοφορίας (μιας και λόγω της υπερπαραγωγής στους άλλους τομείς δεν μπορεί πλέον να βγάζει κέρδη) και να μαζέψει και ζεστό χρήμα η κυβέρνηση (η κάθε κυβέρνηση, μονο-δι-τρικομματική) για να πληρώσει τους νταβαντήδες δανειστές της.
Φυσικά οι ιδιώτες δεν ενδιαφέρονται και ούτε είναι κορόιδα να το κάνουν για τα κομμάτια εκείνα που απαιτούν επενδύσεις ή έχουν μεγάλο κόστος συντήρησης, όπως π.χ. τις υποδομές του ΟΣΕ. Βάζουν χέρι μόνο στα κομμάτια που έχουν άμεσο και σίγουρο κέρδος. Και φυσικά αφού ξεκοκκαλίσουν το ψαχνό στο τέλος θα ξαναπουλήσουν στο κράτος τους, χρεοκοπημένες αυτές τις (προβληματικές πλέον) επιχειρήσεις για να τα ξαναρπάξουν και να συνεχίσουν έτσι τον κύκλο της κερδοφορίας τους. Τότε θα λένε φυσικά πάλι ότι τις κρατικοποιούν για το καλό μας, για να σώσουν τους εργαζόμενους (αν μείνει κανένας) και άλλα τέτοια παραμύθια. Ποιος δε θυμάται τις ‘’κρατικοποιήσεις’’ του Καραμανλή (σοσιαλμανία το λέγανε κιόλας) πριν από κάποιες δεκαετίες.
Αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει, να σταματήσει αυτή η κλοπή και ληστεία του δημόσιου πλούτου από τους καπιταληστές και να γίνει λαϊκή περιουσία. Οι επιχειρήσεις στις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, τις μεταφορές, οι μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, τα δάση, τα λιμάνια, οι δρόμοι, το νερό, η υγεία, η παιδεία, κλπ αγαθά δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα και μέσο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Πρέπει να χρησιμοποιούνται για να μπορεί να ζήσει καλύτερα όλος ο λαός, αυτός που δουλεύει και παράγεται όλος αυτός ο πλούτος και όχι να τον καρπώνονται οι λίγοι, τα παράσιτα της κοινωνίας που δεν προσφέρουν τίποτα για την παραγωγή του. Οι συνθήκες υπεσυγκέντρωσης της παραγωγής και του πλούτου σε λίγα χέρια από τη μια μεριά και οι αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες και η φτώχεια από την άλλη, δείχνουν ότι ωρίμασαν οι συνθήκες να ξεσηκωθεί μαζικά και οργανωμένα ο λαός (εργάτες, μικροαγρότες, μικροεπαγγελματίες) και να επιβάλλει το δίκιο του. Οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει καθήκον και υποχρέωση να χτίσει τη αναγκαία λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Βασίλης Κρανιάς, μέλος της Γραμματείας Καρδίτσας του ΠΑΜΕ