"Ο παππούς του καφενείου" του Νικ. Καλιακούδα
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Άρθρα
- Εκτύπωση
Σήμερα θα σκιαγραφήσω μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα ενός καθημερινού ανθρώπου. Ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που ζει τη δική του «ζωή».
Πρόκειται για έναν λαϊκό άνθρωπο, ένα ποιητή και τραγουδοποιό, που μέσα από την ανωνυμία του, σημάδεψε την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Πολλά τραγούδια του, πουλήθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί, και σήμερα αρκετά από αυτά αποτελούν επιτυχίες του ελληνικού πενταγράμμου, χωρίς κανένα από αυτά να φέρει το όνομα του.
Παιχνίδι της μοίρας και τη φτώχειας ο Χρήστος, περνά τον δικό του Γολγοθά, υπομένοντας και επιμένοντας να ζει για την ζωή των άλλων. Όπως έκανε και τότε! Έγραφε τραγούδια για να επιβιώσει, και μαζί με αυτά έφτιαχνε και τη ζωή των άλλων! Αυτή είναι η μοίρα της μοίρας του! Ο Χρήστος, ο επονομαζόμενος και «παππούς» ή «Μάρκος», είναι μια ζωντανή ιστορία. Ένα αφήγημα της πραγματικής ζωής. Μια ιστορία θαυμασμού αλλά και πόνου, αβάσταχτου και ασυνήθιστου πόνου. Λεπτός και αξιοπρεπής, νοιώθεις την μοναξιά και το πόνο του, όσο και αν ο ίδιος προσπαθεί να κρυφτεί. Δεν δείχνει ευτυχισμένος, εκπέμπει όμως μια ζεστασιά και μια καλοσύνη μέσα στο σημερινό, άγριο και σκληρό κόσμο. Αρκετά ευφυής, μορφωμένος, αγαπητός και καλός συνομιλητής. Πληγωμένος από τη μοίρα του και χαμένος στην ανησυχία του! Τα μάτια του πολλές φορές κλείνουν από τη κούραση αλλά το μυαλό του δεν ξεκολλάει από τις αναμνήσεις, που τον σκοτώνουν κάθε μέρα. Η μοναξιά είναι αφόρητη και το μοναδικό και μονάκριβό του μέλημα να μη ζήσει άλλο ένα θάνατο! Πρέπει να διαχειριστεί τη μοναδική του συνέχεια, το γιό του, που υπεραγαπά.. Μια διαχείριση που δε την έκανε, όταν είχε υποχρέωση να την κάνει και νοιώθει να τον ζώνουν οι τύψεις! Όμως δεν είναι οι τύψεις. Μάλλον το κουβάρι δεν ξετυλίχθηκε σωστά. Και γι αυτό η ευθύνη δεν είναι μόνο δική του, είναι και ευθύνη της ίδιας της ζωής του! Η ζωή που φέρνει θανάτους και ξεκληρίζει ανθρώπους και οικογένειες ! Η συνέχειά του πρέπει να ζήσει και να γευτεί ότι ο ίδιος δεν γεύτηκε, γιατί η μοίρα του, του έστησε καρτέρι! Δεν τον άφησε! Είναι στιγμές που νοιώθει ότι το κενό αυτό δεν θα αναπληρωθεί ποτέ, και για αυτό δεν μπορεί να το σηκώσει! Λείπουν οι πολύ δικοί του άνθρωποι, τελευταία έφυγε και ο αδελφός του. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, που να γείρει πάνω τους για να κλάψει.
Όποιος δεν έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο, δεν έχει τίποτα να πει. Μένει σιωπηλός και αποδέχεται παθητικά την ιστορίες αυτών των ανθρώπων. Να εύχεσαι κανένας άνθρωπος να μη περνά ανάλογες καταστάσεις. Οι άνθρωποι, σαν το Χρήστο, που έχουν βιώσει τον πόνο, είναι πηγή ζωής για τον υπόλοιπο κόσμο. Διδάσκουν συμπεριφορές, ήθος και αξιοπρέπεια, ηρεμία και αγάπη. Αυτός είναι ο παππούς του καφενείου! Ο Χρήστος ο Κελεπούρης (Μάρκος) από το Νεοχώρι. Ένα χωριό που λατρεύει παρά πολύ, και ένα χωριό που επίσης, τον αγαπάει παθολογικά!
Τα τραγούδια του, επίκαιρα πάντα, θα μιλούν για την αγάπη, τον έρωτα, το πόνο, τη δυστυχία αλλά και την πατρίδα. Μου ζήτησε να δημοσιεύσω τη τελευταία του δημιουργία. Είναι μια ωδή για την δική του πατρίδα και τη δική του "Μακεδονία"...
Το μαγέρικο …πέραν του Ατλαντικού *
Τις ρίζες του Αλέξανδρου
του μέγα Μακεδόνα,
τις ψάχνουν τα σοφά μυαλά
κάπου στη Αριζόνα.
Τον βρήκαν στα μητρώα τους
μ’ όνομα και επώνυμο,
και λεν πως μπατζανάκηδες
ήταν με τον Τζερόνυμο.
----------
(Ρεφρέν)
Θα κρεμάσω πια την κάπα
να και φάσκελο και φάπα,
θα τα ζώσω τα κουμπούρια
και θα κάνω πάλι γιούρια.
----------
Τα μνήματα του Φίλιππου
και της Ολυμπιάδας
ψάχνουν οι ανιστόρητοι
στα βάθη της Νεβάδας.
Σαν πέθαινε το ψέλλισε
ο τοπικός κυρίαρχος,
πού’ ταν σερίφης δικαστής
Ρέιντζερ και ληξίαρχος.
----------
(Ρεφρέν: το ίδιο)
----------
(* Ένα τραγούδι για τον κ. Νίμιτς
και τους Αμερικανούς που …καίγονται.)
Χρήστος Κελεπούρης