Πραγματοποιήθηκε στο Παυσίλυπο η εκδήλωση για τα 94 χρόνια του ΚΚΕ Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Πολιτικά
- Εκτύπωση
Εκδήλωση για τον εορτασμό των 94 χρόνων του κόμματος πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης από την Ν.Ε. Καρδίτσας του ΚΚΕ στο «ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ» με θέμα: «ΚΚΕ: ΧΘΕΣ - ΣΗΜΕΡΑ - ΑΥΡΙΟ».
Η εκδήλωση περιελάμβανε: προβολή εικόνων από ιστορικούς σταθμούς του κόμματος, και ηρωικών μορφών του αγώνα, μεταξύ αυτών και καρδιτσιωτών, αποσπάσματα από κείμενα ιστορικού και λογοτεχνικού περιεχομένου, ποιήματα, μουσική με τραγούδια.
Καλεσμένος στην εκδήλωση ήταν ο Γιώργος Χαρίτος, Γραμματέας Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Κος Χαρίτος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Το Κόμμα μας, το Κ. Κ. Ε συμπληρώνει φέτος 94 χρόνια ζωής και δράσης. Η ίδρυσή του το Νοέμβρη του 1918 ωρίμασε στις τότε συνθήκες της Ελλάδας, σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, εξέφρασε την ανάγκη, η εργατική τάξη να αποκτήσει το δικό της Κόμμα. Να αποκτήσει τη συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της, που κατακτά την επιστημονική θεωρία του κομμουνισμού και σ’ αυτή τη βάση προσπαθεί να συγκεντρώσει τους αγώνες και το κίνημα των εργατών, να τους κατευθύνει προς την εκπλήρωση της ιστορικής τους αποστολής: την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τη κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.
Μέσα απ’ όλη αυτή την ηρωική διαδρομή του το Κόμμα κατέκτησε την ωριμότητα να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα και διδάγματα, που η ενσωμάτωσή τους στην καθημερινή μας δράση μπορεί να μας κάνει πιο ικανούς και αποτελεσματικούς στην καθοδήγηση της πάλης της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, στην πάλη για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό.
Η στρατηγική που έχουμε διαμορφώσει ως Κόμμα σήμερα, ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων
Η πολιτική μας πρόταση αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για το λαό, πολύ περισσότερο σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης όπου τα μονοπώλια επιτίθενται ακάθεκτα και το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης απλώνεται απειλητικά μπροστά σε όλο και περισσότερες λαϊκές οικογένειες.
Η δράση μας για την οικοδόμηση της Λαϊκής συμμαχίας που στοχεύει στη ριζική ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων, ανταποκρίνεται στην ανάγκη υπεράσπισης της ζωής των λαϊκών οικογενειών, αλλά και στην ανάγκη συγκέντρωσης δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα, στο βαθμό που δημιουργηθούν και οι απαραίτητες αντικειμενικές συνθήκες, δηλαδή πανεθνική κρίση –επαναστατική κατάσταση.
Ταξικοί αντίπαλοι αλλά και άσπονδοι φίλοι μας κατηγορούν ότι τα «παραπέμπουμε όλα στο σοσιαλισμό». Ότι κλείνουμε τα μάτια στα λαϊκά προβλήματα, δεν έχουμε πρόταση για το σήμερα, δεν κάνουμε πολιτική συμμαχιών, ότι αυτά που λέμε δεν γίνονται και άλλα συναφή.
Πρώτο, όλοι αυτοί παρακάμπτουν ένα βασικό συμπέρασμα που αναδείχνει η πείρα του κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς: Ότι αντικειμενικά δεν μπορεί να υπάρχει μια ενδιάμεση πολιτική μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Δεν μπορείς στο έδαφος του καπιταλισμού, όσο οι επιχειρήσεις και η οικονομία συνολικά βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών, να κάνεις φιλολαϊκή πόσο μάλλον σοσιαλιστική πολιτική. Καμιά κυβέρνηση, ακόμη και αμιγώς κομμουνιστική, στο βαθμό που δεν έχουν θιγεί τα βάθρα της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν μπορεί παρά να καταλήξει να κάνει διαχείριση της πολιτικής υπέρ των καπιταλιστών και τελικά να ενσωματώσει το εργατικό λαϊκό κίνημα.
Δεν υπάρχουν εδώ εναλλακτικές πολιτικές, δεν φυτρώνουν σοσιαλιστικά, προοδευτικά, «αριστερά» ή άλλα δήθεν φιλολαϊκά υβρίδια στο καπιταλιστικό έδαφος. Προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος ώστε να ζήσει καλύτερα ο λαός, είναι η σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, καθώς επιβεβαιώνεται απ’ τα πράγματα η ανάγκη να απαλλαγεί η παραγωγή απ’ τα δεσμά του κεφαλαίου και να οργανωθεί με βάση τις ανάγκες των παραγωγών του πλούτου. Από εδώ προβάλλουν ως ανάγκη και η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατικό λαϊκό έλεγχο και ο κεντρικός σχεδιασμός, γιατί μόνο έτσι μπορεί να μπει τέλος στην αναρχία – ανισομετρία της καπιταλιστικής παραγωγής, στις οικονομικές κρίσεις και στους πολέμους.
Δεύτερο, καμιά γραμμή και πολιτική συμμαχιών σε επίπεδο κομμάτων, των «επάνω», δεν μπορεί να είναι «φιλολαϊκή», δεν μπορεί να προσφέρει ούτε καν ανακούφιση όταν:
Καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης, της εξουσιοδότησης για τη λύση των προβλημάτων,
Όταν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει τους εργαζόμενους ψηφοφόρους και θεατές των κάθε λογής «διαπραγματεύσεων», απ’ το εργοστάσιο και την επιχείρηση όπου ο εργοδότης απαιτεί μείωση μισθών, μέχρι τα Γιούρογκρουπ των Βρυξελλών όπου τα πολυεθνικά μεγαθήρια σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος θα χάσει λιγότερα.
Σήμερα, Η οργάνωση αποτελεσματικής αντίστασης, επιβάλλει να ξεκαθαρίζεται και αποδεικνύεται η αιτία, το κύριο πρόβλημα που είναι η κυριαρχία των μονοπωλίων στον καπιταλισμό που σαπίζει, και που γίνεται πιο επικίνδυνος και επιθετικός λόγω της βαθιάς του κρίσης. Προϋποθέτει ακόμα οι αγώνες και το κίνημα, εκτός από διεκδικήσεις και αιτήματα να υιοθετούν και πολιτική γραμμή πάλης που δεν θα περιορίζονται στην αλλαγή κυβέρνησης και διαχειριστή αλλά θα προβάλλουν σταθερά το στόχο για μονομερή διαγραφή του χρέους, με αποδέσμευση απ’ την ΕΕ και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Μόνο σ’ αυτή τη γραμμή πάλης μπορεί να υπάρξει έστω και προσωρινή αναχαίτιση της επίθεσης του κεφαλαίου.
Πολύ περισσότερο, η διέξοδος υπέρ του λαού, δεν μπορεί να έρθει δια της ψήφου, δεν θα κριθεί στο αστικό κοινοβούλιο, δεν συνδέεται με κανενός είδους διαχείριση. Θα έρθει ως αποτέλεσμα της ασίγαστης ταξικής πάλης, στο βαθμό που όλο και περισσότεροι εργάτες οργανώνονται σε κάθε χώρο δουλειάς, πυκνώνουν τις γραμμές του ταξικού κινήματος, πετάνε από πάνω τους το φόβο και τη μοιρολατρία. Συγκροτούν γερές και μαχητικές οργανώσεις του ΚΚΕ πριν απ’ όλα στα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις, σε χώρους στρατηγικής σημασίας. Στο βαθμό που η δράση τους στο χώρο δουλειάς και στη γειτονιά αποτελεί πόλο έλξης και συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών, αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών στις πόλεις και στα χωριά, στο βαθμό που οι νέοι και οι γυναίκες πυκνώνουν τις γραμμές του ταξικού κινήματος, των άλλων αντιμονοπωλιακών συσπειρώσεων. Στο βαθμό δηλαδή που προωθείται η Λαϊκή συμμαχία της ανατροπής.
Μας λένε ότι αυτά που προτείνουμε δεν γίνονται. Όμως η Οχτωβριανή επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση αποδεικνύουν το αντίθετο. Σε ποια καπιταλιστική χώρα σήμερα μπορεί να γίνει λόγος για το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά για όλους, με δωρεάν υπηρεσίες Υγείας – Πρόνοιας, Παιδείας, συνολικά δωρεάν κοινωνικών παροχών για όλο τον πληθυσμό ανεξάρτητα από φυλή χρώμα και θρησκεία; Στην Ελλάδα των εκατομμυρίων ανέργων σίγουρα όχι.
Νομίζουν ότι μας αποστομώνουν όταν λένε, ναι εντάξει αλλά οι χώρες του σοσιαλισμού κατέρρευσαν, ο καπιταλισμός αποδείχτηκε ανώτερο σύστημα. Όμως ο σοσιαλισμός ανατράπηκε γιατί επιχείρησε να αναπτυχθεί με καπιταλιστικά εργαλεία και μέσα. Σοσιαλισμός και αγορά είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Ανατράπηκε γιατί το Κόμμα παραβίασε τους νόμους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, έδωσε χώρο να αναπτυχθούν δυνάμεις ξένες και εχθρικές, διαβρώθηκε απ’ την οπορτουνιστική πίεση μέχρι που εξελίχθηκε σε αντεπαναστατική δύναμη.
Ας απαντήσουν όλοι αυτοί, πόσο ρεαλιστικό είναι σήμερα για το φτωχό αγρότη να παραμένει στο χωριό και να μην μπορεί να καλλιεργήσει, να δυσκολεύεται να στείλει τα παιδιά στο σχολείο, να αρρωσταίνει και να μην προλαβαίνει να πάει στο νοσοκομείο ή να αναγκάζεται να πληρώνει απ’ αυτά που δεν έχει. Ρεαλιστική διέξοδος δεν είναι ούτε να φύγει μετανάστης, γιατί και πολλοί που έφυγαν γυρνάνε πίσω άπραγοι.
Αναγκαίο και ρεαλιστικό είναι να οργανωθεί και να παλέψει στο χωριό του, να συντονίσει το βηματισμό του με τους εργάτες και τους βιοπαλαιστές στην πόλη, να ακουμπήσει στην πρόταση του ΚΚΕ για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για την οργάνωση του παραγωγικού συνεταιρισμού που θα στηρίζεται στη σοσιαλιστική βιομηχανία, το κράτος θα συγκεντρώνει την παραγωγή και την κατανομή και θα εξασφαλίζει σε όλους τις κοινωνικές παροχές δωρεάν και με βάση τις ανάγκες του, όχι την τσέπη του. Ρεαλιστικό και αναγκαίο είναι να φιλοδοξήσει να γίνει κι αυτός εργαζόμενος στην μεγάλη σοσιαλιστική αγροτική παραγωγή, οικοδόμος της νέας κοινωνίας.
Το ρεαλιστικό και το αναγκαίο δεν το καθορίζει ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης, αλλά η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Δεν καθορίζεται απ’ το αν το πιστεύουν σήμερα οι λίγοι ή οι πολλοί αλλά απ’ το αν απαντάει στα συμφέροντα της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού.
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,
Οι μεγάλες μάχες βρίσκονται μπροστά μας. Με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, παλεύουμε για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος, ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική. Για να ισχυροποιήσουμε τα φύτρα της Λαϊκής συμμαχίας που παλεύει για τη ριζική ανατροπή. Έχουμε υποχρέωση να προετοιμαστούμε, παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα ετοιμότητας και επαγρύπνησης ώστε να αντιμετωπίσουμε κάθε εξέλιξη, είτε ορμητικής ανόδου του κινήματος, είτε αντιδραστικού πισωγυρίσματος. Να συμβάλλουμε και να προετοιμάσουμε ανάλογα τη διαμόρφωση της μαχητικής εκείνης πρωτοπορίας που δεν θα τα διπλώνει στις στροφές και καμπές του αγώνα, θα προσανατολίζει σωστά ευρύτερες λαϊκές μάζες που θα βγαίνουν στον αγώνα, θα πολλαπλασιάζει τα ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, θα μεγαλώνει τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης. Θα αχρηστεύει πρακτικά τις προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος τη δυνατότητα του νέου δίπολου που διαμορφώνεται να εγκλωβίζει εργατικές λαϊκές μάζες που κινητοποιούνται. Θα ακυρώνει και απομονώνει τις όποιες προσπάθειες και μηχανισμούς χτυπήματος και καταστολής του κινήματος, όπως τη Χρυσή Αυγή. Θα καθοδηγεί με επαναστατική σταθερότητα και ταξική αδιαλλαξία την εργατική λαϊκή πάλη μέχρι την τελική αναμέτρηση.
Το Κόμμα μας, μέσα σ’ αυτή την πολυκύμαντη διαδρομή των 94 χρόνων, γαλούχησε γενιές επαναστατών – κομμουνιστών, έδωσε τα καλύτερα παιδιά του στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Σήμερα, βαδίζοντας προς το 19ο Συνέδριό του, έχοντας κατακτήσει την επαναστατική στρατηγική που απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης της ταξικής πάλης, πιο έμπειρο και οπλισμένο με τα διδάγματα και τα συμπεράσματα της επιστημονικής μελέτης, τόσο της Ιστορίας του, όσο και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ου αιώνα, ρίχνεται πιο αποφασιστικά στη μάχη.