Το βιβλίο «Η ζωή σε δύο χρώματα» παρουσιάζεται την Πέμπτη 13/2 στο «Κιέριον» Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Εκδηλώσεις
- Εκτύπωση
Σας ενημερώνουμε ότι την προσεχή Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου 2014 και ώρα 19.00' στο ξενοδοχείο "ΚΙΕΡΙΟΝ" (αίθουσα "ΑΦΡΟΔΙΤΗ") στην πόλη της Καρδίτσας,
η συμπατριώτισσα μας, Ρεντινιώτισσα και μέλος του Συλλόγου μας, κ. Αλίκη Οικονόμου - Γιωτάκου θα παρουσιάσει στο Καρδιτσιώτικο κοινό το βιβλίο της με τίτλο "Η ΖΩΗ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΩΜΑΤΑ".
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η καθηγήτρια, κ. Μαίρη Τσαμακίδου-Παπαποστόλου, ενώ συντονίστρια της εκδήλωσης θα είναι η δημοσιογράφος, κ. Φρόσω Παύλου - Παγάνα.
Αποσπάσματα από το παρουσιαζόμενο βιβλίο θα αναγνώσουν η ίδια η συγγραφέας, κ. Αλίκη Γιωτάκου-Οικονόμου και η καθηγήτρια, κ. Μαίρη Τσαμακίδου-Παπαποστόλου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αλίκη Οικονόμου –Γιωτάκου γεννήθηκε σε ένα χωριό των Αγράφων, τη Ρεντίνα. Μεγάλωσε στα Τρίκαλα, όπου και τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Σπούδασε κλασσική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο Λαρίσης, ύστερα για διετία στο Ελληνικό σχολείο στο Παρίσι και κατόπιν στο Λύκειο Παπάγου από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.. Ανέπτυξε εξωσχολική δραστηριότητα τόσο στη Λάρισα, όσο και στην Αθήνα με ομιλίες σε κύκλους νέων μητέρων και διαλέξεις με ποικίλα θέματα, όπως, «Γιατί φεύγουν τα παιδιά από τα σπίτια μας, αίτια, τρόπος συνετισμού».. «Το νανούρισμα στο Δημοτικό μας τραγούδι», «Παπαδιαμάντης, ο Άγιος των νεοελληνικών μας γραμμάτων», «Καβάφης, ο ποιητής της μελαγχολίας», «Μάνα, η μεγάλη προσφορά» στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, « Ο Σολωμός και η επίδραση της Αγίας γραφής στο έργο του» στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην πνευματική εστία Χολαργού, «Ο φόβος των ναρκωτικών και τρόπος αντιμετώπισής των» , « η προσέγγιση των νέων και τα προβλήματά τους» «το δημοτικό τραγούδι σε όλες του τις μορφές» και άλλα.
Έχει επίσης ανέκδοτη συλλογή 70 περίπου ποιημάτων, ένα μυθιστόρημα έτοιμο προς έκδοση καθώς και δύο άλλα σε εξέλιξη.
Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών και εδώ και πολλά χρόνια μόνιμος κάτοικος Χολαργού.
Περίληψη βιβλίου
Το μυθιστόρημα «ΖΩΗ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΩΜΑΤΑ» είναι απόσταγμα της συνολικής μου διδακτικής πορείας... Δεν πρόκειται περί μιας και μόνο ιστορίας, αλλά περί πολλών, που είναι συγκεντρωμένες όλες στο πρόσωπο της ηρωίδας, της Λητώς. Εκτός από τα πρόσωπα της οικογένειας και τους παππούδες της από τη Μάνη, που είναι φανταστικά και φανταστικοί και οι ίδιοι με φρόνημα γενναίο και ψυχή δυνατή, όλα τα πρόσωπα που κινούνται μέσα στο μυθιστόρημα είναι πραγματικά και φίλοι των παιδιών μου από το Παρίσι και αλλού. Τα μέρη που περιγράφονται τόσο στο Παρίσι, όσο και στην Αβινιόν μου είναι απολύτως γνωστά από τη διετή και πλέον παραμονή μου εκεί και είναι συγχρόνως και τα μέρη που η Λητώ έζησε μεγάλο μέρος της ζωής της....
Το θέμα «κακοποίηση της γυναίκας», είτε με ύβρεις, είτε με εξευτελισμούς και χειροδικίες απάνθρωπες, με βασάνισε πολύ για αρκετά χρόνια.. Έτσι, όταν έγραφα το μυθιστόρημα αυτό περνούσα μέσα από μια ποικιλία συναισθημάτων, καθώς μπροστά μου ξετυλιγόταν η ιστορία της Λητώς, της οικογένειάς της και των παππούδων της και ζούσα την κάθε στιγμή άλλοτε με χαρά, άλλοτε με φρίκη και φοβερό θυμό και μια ανάγκη, αν μπορούσα, να επιτεθώ η ίδια στον άνθρωπο που την βασάνιζε τόσο απάνθρωπα.
Η Λητώ, κόρη του γνωστού νευροχειρουργού Γιωργή Ψυχογιού και της Μυρτώς Καρτάλη, γόνος μιας πλούσιας οικογένειας από τη Μάνη, ζει τα παιδικά της χρόνια μέσα στην ατελείωτη αγάπη των γονιών της, τυλιγμένη σαν σε κουκούλι, και ούτε καταλαβαίνει το πόση δολιότητα και υποκρισία κρύβεται στον άλλον κόσμο. Έτσι είναι ένα έτοιμο θύμα σε κάποιον που θα λαχταρούσε την περιουσία της.
Στο Παρίσι τελειώνει τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου, λόγω του πατέρα της, και επανέρχεται εκεί για τις σπουδές της στη Φαρμακευτική Σχολή.
Μένει σε ένα πολυτελές δικό της σπίτι σε περιοχή αριστοκρατική και ένα πρωινό, μοιραίο για κείνη, σε ένα καφέ στην Champs Elysees με τη φίλη της τη Σαντρά βλέπει στο απέναντι τραπέζι τον ηλιοκαμένο, ωραίο νεαρό, με τα λαμπερά μάτια και τον ερωτεύεται, παρά τις αντιδράσεις της φίλης της..Είναι ο γνωστός στους Αθηναϊκούς κύκλους Μιχάλης Παράσχος εξαιρετικός ποινικολόγος, που κάνει τώρα το Doctora του ... Τρελαίνεται και στη δεύτερη συνάντηση τον ερωτεύεται παράφορα..Προικοθήρας ο Μιχάλης, που πουλάει και τη μάνα του ακόμη για το χρήμα, αντιλαμβάνεται την οικονομική της κατάσταση και εφαρμόζει το σατανικό του σχέδιο.. Κρυφός, πονηρός, γοητευτικός, προσεκτικός στην αρχή, μέχρι να κατακτήσει τη Λητώ και να την κάνει υποχείριό του. «Ζάρι είχα γίνει στα χέρια του, που πότε έχανα και πότε κέρδιζα» θα πει η Λητώ με πίκρα... Στο Παρίσι της φέρεται άψογα, αλλά όταν επιστρέφουν στην Αθήνα και με τις συνεχείς του πιέσεις πετυχαίνει το στόχο του, να τον παντρευτεί.
Τότε από τον πρώτο χρόνο πετά σταδιακά όλες τις μάσκες για να ξεγυμνωθεί μπροστά της το τέρας που ήταν πάντα. Ξεκινά με λεκτική βία, το μετανιώνει τάχα και με δώδεκα τριαντάφυλλα πάντα, κερδίζει τη συγχώρεσή της και μαζί μ’ αυτήν και το παιχνίδι του. Συνεχίζει με τους εξευτελισμούς, το ανηλεές ξύλο του, τις απειλές και δεν τον σταματούν ούτε οι εγκυμοσύνες της, ούτε τα παιδιά του, ούτε η παρουσία άλλων. Θέλει να δείξει στη Λητώ ποιος είναι ο δυνατός. Ασκεί εξουσία μέσα από τη βία.
(απόσπασμα από το μυθιστόρημα) «Με ξύπνησαν οι στριγκές φωνές και ο θόρυβος από το βάζο που εκσφενδονίστηκε κι’ έγινε χίλια κομμάτια. Το πάτωμα είχε γεμίσει από τα κόκκινα τριαντάφυλλα, που μόλις χτες το βράδυ μου είχε φέρει.. Πεταμένα ανάκατα εδώ και εκεί ήταν σαν να μου έδειχναν τη δική μου ζωή κατάφατσα. Κορόιδευαν το χάλι μου;;... Σε καλό σου τι έπαθες; Τι σε ενόχλησε πάλι; τόλμησα να ρωτήσω.
Με έσπρωξε βίαια και με πέταξε χάμω και το χέρι του ήρθε και έπεσε βαρύ πάνω στο μάγουλό μου... Ένα ρυάκι κόκκινο κύλησε και ήρθε και ακούμπησε στο χέρι μου και το κοίταζα να κυλά στην άσπρη μοκέτα...Πόνεσα φριχτά, βόγκηξα και σήκωσα το βλέμμα μου πάνω του..Ξαναμμένος σαν πεινασμένο γεράκι μου φάνηκε!» Την άλλη μέρα ξανά τα μετανιώματα, ξανά τα κλάματα, ξανά οι ικεσίες για συγχώρεση και ξανά τα δώδεκα κόκκινα τριαντάφυλλα και η Λητώ τέλεια εναρμονισμένη στο ρόλο του θύματος, γαντζωμένη γερά από το ιδεατό ενός μεγάλου έρωτα και παράλληλα φορτωμένη με ενοχές και το βάρος που κουβαλάει το όνομα και η κοινωνική της τάξη υπομένει, υποφέρει υποκύπτει στα ψεύτικα χάδια του πανούργου Μιχάλη και συγχωρεί...» Πάντα όμως; Ποιος ξέρει;
Ο πατέρας της Λητώς πεθαίνει! (Απόσπασμα από το μυθιστόρημα)
« Μια μέρα αρχές Μαρτίου ο πατέρας μου άρχιζε να παρουσιάζει παραισθήσεις. Παραμιλούσε λες και βρισκότανε σε άλλον κόσμο! ήρθαν οι γιατροί ο Ευαγγέλου, ο Χαρίτος, ο Δελής..Έκαναν προσπάθειες, αγωνίστηκαν όλη τη μέρα. Δεν κατάφεραν τίποτε!. Ο θάνατος είχε μπει για τα καλά μέσα στο σπίτι! Θρονιάστηκε εκεί! Το βράδυ ο πατέρας μου έπεσε σε επιθανάτιο ρόγχο... Η Μυρτώ εκεί ακίνητη!!! Σαν πέτρα, δεν ανάπνεε, δεν μιλούσε.. Τα μάτια της καρφώθηκαν πάνω στον άνθρωπο, που αγαπούσε και που έβλεπε πως δεν θα μπορούσε να τον αγκαλιάσει ποτέ.. Τον κοίταζε λες και ήθελε να αποτυπώσει τη μορφή του μέσα της και να μην τον ξεχάσει ποτέ.. Το βλέμμα της έγινε απλανές. Τι να σκεφτόταν άραγε αυτή την τραγική ώρα; ... Είδε μια παράξενη κίνηση.. Έβαλε τις φωνές, σκληρές φωνές.. Ο Γιωργής ξαναγύρισε στον κόσμο του και πάλι η Μυρτώ να φωνάζει... «Μη Γιωργή μου, μη φεύγεις, μη μ’ αφήνεις, μη!!!» Οι γιατροί κατάλαβαν πως οι φωνές της δεν αφήνουν το Γιωργή να βρει το τέλος του. Την έβγαλαν έξω. « Άφησέ τον Μυρτώ, άφησέ τον να φύγει» της ψιθύρισε ο Παύλος. Εκεί λιποθύμησε! Για κείνην τα πάντα είχαν τελειώσει και η ζωή έπαψε να έχει το νόημά της.. Ήταν 5 το πρωί! Ένα πρωινό γεμάτο σκοτάδι, που μπήκε μέσα στο σπίτι μας ο θάνατος και τα μαύρισε όλα.. Ένα κρώξιμο ενός κορακιού έσκισε τον αέρα. «Ο θάνατος» είπα. «Ο θάνατος! ήρθε, μπήκε στο σπίτι, κούρνιασε παντού!».
6 Μαρτίου του 1991 και 5 το πρωί με κρύο τσουχτερό και το χιόνι να πέφτει σε μεγάλες τούφες από τον ουρανό... και ο Γιωργής ο τέλειος σύζυγος και πατέρας να φεύγει από τον κόσμο αυτό! Η ζωή ενός υπέροχου ανθρώπου και ενός εξαίρετου γιατρού τελείωνε εδώ! Ο πόνος βαθύς και η θλίψη αβάσταχτη!!»
Όμως κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή. Η Λητώ ξυπνά από το χρόνιο ύπνο της, σαν να της έγινε μετάγγιση δύναμης από τον απόντα πλέον πατέρα της. Χάνει το στήριγμά της και πρέπει τώρα μόνη να σταθεί στα πόδια της.. Δεν είναι πια το παιδί του πατέρα της. αλλά η μάνα των παιδιών της, που την έχουν ανάγκη, η κόρη της μάνας της που την έχει ανάγκη, η νύφη της πεθεράς της, μιας εξίσου βασανισμένης και κακοποιημένης γυναίκας, που την έχει ανάγκη.. Όλες αυτές οι ανάγκες των άλλων τη μεταμορφώνουν σε μια δυνατή γυναίκα που παίρνει τη ζωή της, αλλά και τις ζωές άλλων κακοποιημένων γυναικών στα χέρια της.. Ο Μιχάλης είναι πλέον στη φυλακή για σωρεία εγκληματικών ενεργειών..
28 Μαρτίου του 1992 η Λητώ πετά για το Παρίσι και από κει στην Αβινιόν μαζί με όλη την οικογένεια της, την πεθερά της και την Άννα. Αν και κάθεται σε αναπαυτική θέση αισθάνεται άβολα και παίζει, χωρίς να το καταλαβαίνει με ένα περιοδικό που το σκίζει λίγο, λίγο. Μια κυρία την κοιτά περίεργα και μαζεύεται στη θέση της, τη φοβάται. Το αντιλαμβάνεται και συνέρχεται. Μέσα της παλεύει.. «Τώρα μόνη.. εγώ και η ζωή μου και οι ζωές των άλλων». Σκέφτεται και πλήθος τα ερωτηματικά που τη βασανίζουν. «Θα τα καταφέρω; Τι πάω να κάνω;» Παλεύει και νικά.. «Ο ενθουσιασμός είναι ο πυρετός της λογικής» σκέφτεται ό,τι είχε πει ο Ουγκώ... και προχωρεί. Προχωρεί με δύναμη και πείσμα, που φουντώνει, όταν σκέφτεται τη δική της ζωή..Ο χρόνος δεν έχει κλείσει ακόμη τις πληγές που τις άνοιξε ο πρώτος και μεγάλος έρωτάς της, ο πόθος και το πάθος για κείνον! (Απόσπασμα από το μυθιστόρημα)
«Αρχές του 1994 μπαίνουν για τα καλά στο μυαλό μας οι ρίζες για τη δημιουργία της εστίας μας. Βρήκαμε ένα μεγάλο και ωραίο σπίτι. . Αυτό θα γινόταν η φωλιά για κάθε κατατρεγμένη και πονεμένη γυναίκα. Περπατούσα και σκεφτόμουν, καθόμουν και σκεφτόμουν, προσπαθούσα να κοιμηθώ κι’ έμεινα ξάγρυπνη με το μυαλό μου καρφωμένο στην Εστία, στο όνειρο! Τέλη Σεπτεμβρίου και έφτασε για μένα η μεγάλη μέρα, η πιο σημαντική για τις μέρες της ζωής μου. Έχουμε τα εγκαίνια της Εστίας μας.. Η φωλιά της αγάπης, όπως την ονομάσαμε, έγινε γρήγορα γνωστή λες και ένας άνεμος έπαιρνε την ανάσα της και τη σκόρπιζε παντού, κάνοντάς την καμπάνα. που καλούσε κάθε πονεμένη ύπαρξη κοντά της...» Η Λητώ γεμισμένη από τη χαρά της προσφοράς θα τραγουδήσει σχεδόν... «Σήμερα κατάλαβα καλά πως η χαρά να δίνουμε στους άλλους δεν ξέφτισε... δεν πήρε άλλο νόημα. Σήμερα ξοδέψαμε την αγάπη μας στους άλλους και γέμισε η δική μας αγκαλιά με ελπίδες και όνειρα και πίστη... Σήμερα αρμενίσαμε στις ανθισμένες γειτονιές και μας δεχτήκανε με τα χαμόγελα και τα μαντήλια... Σήμερα η μέρα μας γέμισε με αγάπη και τη σκορπίσαμε παντού και κλείσανε πληγές από καιρό ανοιγμένες.. Σήμερα ναι!! Σήμερα η ζωή κερδήθηκε.. Ας είναι πάντα σήμερα μια προσφορά και μια θυσία!!!!!»
Από δω και πέρα η ζωή της Λητώς κυλά μέσα στην προσπάθεια για όλους και για την εστία της. Αισθάνεται ευτυχισμένη και τον πατέρα της να την ενισχύει από ψηλά.
Τελικά το βιβλίο αυτό γραμμένο με πολλή αγάπη και πόνο , νομίζω ότι θα αφήσει στον αναγνώστη στιγμές ωραίες, στιγμές πόνου, στιγμές προβληματισμού και μηνυμάτων.. Άλλωστε ένας από τους λόγους που επιχείρησα τη γραφή αυτή ήταν και το να δώσω, όσο μπορέσω, να καταλάβουμε όλοι ότι η βία, σε όποια μορφή και αν είναι, μπορεί να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, αν δεν δώσουμε τη σημασία που πρέπει στις επιλογές μας και αν δεν καταφέρουμε να αποκτήσουμε οντότητα και αυτοπεποίθηση, στοιχεία που θα μας οδηγήσουν στη σωστή πορεία της ζωής.. Το μυθιστόρημα γραμμένο σε γλώσσα ρέουσα, λιτή και άκρως πολλές φορές λυρική, διαβάζεται άνετα και επιτρέψτε και τη δική μου κρίση ευχάριστα, παρά τα γεγονότα που πολλές φορές μας παγώνουν.. Καλή ανάγνωση για όσους θα θελήσουν να το διαβάσουν!! Ευχαριστώ πολύ.. Αλίκη Οικονόμου Γιωτάκου..