"…Όλα είναι δρόμος… ο δρόμος ΜΑΣ!" άρθρο της Μ. Μπαρμπατσάλου Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Άρθρα
- Εκτύπωση
Το κείμενο αυτό είναι απόρροια των έντονων συναισθημάτων που μου δημιούργησε η ανάγνωση της απάντησης μέλους Γραμματείας του ΠΑΜΕ στην επιστολή- «σχολιασμό» της κας Γκαραγκάνη, η οποία αναφερόταν στην μεγάλη κινητοποίηση της 26ης.9 και στην στάση του ΚΚΕ.
Παραταύτα θα προσπαθήσω με ψυχραιμία να εκθέσω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, πέρα από συναισθηματικές φορτίσεις και επηρεασμούς.
Η επιστολή της κας Γκαραγκάνη έθετε με αγωνία, ένα βασικό ερώτημα, το οποίο αυθόρμητα και πηγαία αναδύεται μέσα από την πρακτική των αγώνων και των κινητοποιήσεων. Γιατί ένα μεγάλο και παραδοσιακό τμήμα της Αριστεράς, όπως το ΚΚΕ, δεν προωθεί λογικές, αν όχι συνεργασίας, τουλάχιστον συμπόρευσης με άλλα τμήματα της Αριστεράς, με άλλους αγωνιζόμενους, αγωνιωδώς, πολίτες, σε κυρίαρχα, πρωταρχικά αιτήματα, στην διατύπωση των οποίων δεν προκύπτει καμία διαφωνία, και η διεκδίκηση τους είναι πλέον απαραίτητη αλλά και χρονικά κρίσιμη για την επιβίωση του μεγαλύτερου ποσοστού της ελληνικής κοινωνίας;
Λογικά το ίδιο ερώτημα θα πρέπει να έχει τεθεί και μέσα στους κόλπους του κομμουνιστικού κόμματος από τα μέλη του, που συνευρίσκονται στους ίδιους αγώνες με την κα Γκαραγκάνη και τους υπόλοιπους δρώντες πολίτες, είτε αυτοί συμμετέχουν σε άλλες συλλογικότητες της Αριστεράς είτε δρούν μεμονωμένα, και θα έχει, σίγουρα, απαντηθεί με συγκεκριμένη επιχειρηματολογία. Αυτή η επιχειρηματολογία, αν είναι στέρεη, δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται την έκθεση στο δημόσιο διάλογο, όπου μπορεί να ισχυροποιηθεί περισσότερο αλλά και να δημιουργήσει ώθηση για αριστερή σκέψη, προβληματισμό και δράση. Επομένως εγώ, η κα Γκαραγκάνη αλλά φαντάζομαι πρωτίστως και τα ίδια τα μέλη του ΚΚΕ θα περιμέναμε μία απάντηση ουσιαστικών πολιτικών επιχειρημάτων, βάσεις για μία γόνιμη πολιτική δημόσια διαβούλευση, άσκηση και ώθηση συνειδητής σκέψης και δράσης, ιδιαίτερη χρήσιμη και κρίσιμη στους καιρούς μας, που βρίθουν από συνθηματολογίες μίσους και βανδαλισμούς. Ένα κείμενο αριστερής πολιτικής σκέψης και λόγου.
Αντ αυτού αντιμετωπίσαμε ένα παραληρηματικό κείμενο, το οποίο δεν εξετάζει και απαντά αλλά «φωνασκεί», δεν θέτει σκέψεις και επιχειρήματα αλλά αναθέματα, δεν εκφράζει λόγο αλλά θυμικό, δεν συνδιαλέγεται αλλά στοχοποιεί. Ένα κείμενο που λίγο απέχει απ το να χαρακτηρισθεί «μία ποταπή λοιδωρία» ή αλλιώς ένα «βρώμικο» κείμενο΄, γεμάτο υπαινιγμούς, που προσπαθεί να «μειώσει» ως άτομο και ως πολιτικό ον την κα Γκαραγκάνη και τους χώρους που δρα, χωρίς επιχειρήματα, παρά μόνο με «λάσπη» και ανακρίβειες και που εντέλει υπεκφεύγει από το κύριο και φλέγον ερώτημα σε σχέση με τη στάση του ΚΚΕ στους αγώνες και απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά στους κρίσιμους και μεταίχμιακούς καιρούς που ζούμε.
Καταρχάς, ειδικά σε εποχές τόσο οριακές, οικονομικής κρίσης, κρίσης θεσμών και αξιών, όπου ο καπιταλισμός προελαύνει στη χειρότερη του μορφή αφήνοντας πίσω κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές, ο εχθρός δεν μπορεί να είναι η κα Γκαραγκάνη ή ο οποιοσδήποτε διαφωνών, που κατατρύχεται όμως, από τις ίδιες αγωνίες και συμμετέχει στους ίδιους αγώνες.
Ενας από τους εχθρούς στέκεται απέναντι είναι ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα, σκέψης και δράσης, απευθύνεται σε όλο και περισσότερους συμπολίτες μας καθημερινά και ονομάζεται φασισμός. Είναι το αξιακό σύστημα που καταστέλλει τη σκέψη, ευνοεί μόνο την έκφραση του θυμικού και ουσιαστικά παράγει χειραγωγίσιμους ανθρώπους, άκριτους οπαδούς. Είναι το αξιακό σύστημα που δαιμονοποιεί το διαφορετικό, στραγγαλίζει τη διαφωνία, καταστρατηγεί τον λόγο και γι αυτό, ιστορικά, έχει επιφέρει τους μεγαλύτερους κανιβαλισμούς στην ανθρωπότητα, ειδικά σε εποχές κρίσης και δυστυχώς έπεται και συνέχεια.
Η Αριστερά απέναντι σ αυτή την ήδη εγκατεστημένη λαίλαπα που «απανθρωπίζει» τον άνθρωπο δεν έχει να προτάξει τίποτα λιγότερο από λόγο που προωθεί την σκέψη και τον προβληματισμό και ήθος στην δημόσια διαπραγμάτευση. Δεν έχει να προτάξει τίποτα λιγότερο από την ουσία της, τον ανθρωπισμό.
Επομένως, όποιος και να είναι ο εχθρός όταν η δημόσια αντιπαράθεση μαζί του συμβαίνει με όρους που προσομοιάζουν του κανιβαλισμού και στερούνται γόνιμης σκέψης και διαλόγου είναι μια ουσιαστική παραχώρηση και καθόλου τακτική υποχώρηση της αριστερής σκέψης και πρακτικής στην όλο και αυξανόμενη δύναμη του φασισμού. Γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα αλλά τα μέσα εν τέλει διαμορφώνουν το πώς θα είναι ο σκοπός στην τελική επίτευξη του.
Ευελπιστώ, παραταύτα, να γίνουν όλα αυτά αφορμή να ανοιχθεί ένας δημόσιος διάλογος, που να περιλαμβάνει όλο το φάσμα της Αριστεράς, έστω και σε τοπικό επίπεδο, ειλικρινής και ουσιαστικός, δράσεων και στόχων, τον οποίο τόσο πολύ τον έχει ανάγκη η Αριστερά και η ελληνική κοινωνία σήμερα.
Μαρία Μπαρμπατσάλου-Δικηγόρος