"Τα Μνημόνια 1,2,3,4… δεν είναι η μόνη επιλογή" άρθρο του Σπ. Λαπατσιώρα Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Πολιτικά
- Εκτύπωση
Το δίλημμα μνημόνιο ή έξοδος από το ευρώ, που έθεσε η κ. Δαμανάκη δεν περιλαμβάνει όλες τις διαθέσιμες επιλογές.
Και τα δύο σκέλη του διλήμματος είναι καταστρεπτικά για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Και τα δύο σκέλη εξυπηρετούν το στόχο υποτίμησης της εργασίας (αποπληθωρισμό το ονομάζουν επίσημα) μέσω της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας και της σημαντικής μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και τα δύο σκέλη αποτελούν επιλογές των τραπεζιτών και των παικτών στις χρηματαγορές που ανταγωνίζονται μεταξύ τους.
Και τα δύο σκέλη κρύβουν το πραγματικό δίλημμα που αφορά όχι μόνο τη κοινωνία μας αλλά κάθε κοινωνία του ανεπτυγμένου κόσμου σήμερα: ποιος θα πληρώσει τη κρίση; Ο μεγάλος πλούτος, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις ή η πλειοψηφία κάθε κοινωνίας, μισθωτοί και συνταξιούχοι;
Βασικά στοιχεία ενός μετριοπαθούς παραδείγματος άλλων επιλογών που εξυπηρετούν την κοινωνία (συνοπτικά, χωρίς επαρκή δικαιολόγηση και χωρίς βασικά σημεία για λόγους χώρου):
Α) Κούρεμα των ομολόγων τουλάχιστον 60%, επιμήκυνση της λήξης τους τουλάχιστον κατά 7 έτη και περίοδο χάριτος 4-5 ετών για την πληρωμή των τόκων. Η περίοδος χάριτος και η επιμήκυνση δίνουν περιθώρια στο δημόσιο να κάνει δαπάνες σε έργα υποδομών που αποτελεί τη μόνη λύση τα επόμενα χρόνια για μείωση της ανεργίας και τόνωση της αγοράς (σε καιρούς κρίσης οι ιδιώτες έχουν καβούρια στις τσέπες για επενδύσεις και οι ιδιωτικές τράπεζες απλά δε μπορούν)
Β) Αλλαγή του φορολογικού συστήματος. Αντί να προσπαθεί η κυβέρνηση να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, παραλύοντας την αγορά μέσω της αύξησης του ΦΠΑ, να φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος και οι επιχειρήσεις τουλάχιστον στο μέσο όρο που ισχύει στην Ε.Ε. (με αύξηση των φορολογικών συντελεστών, κυνήγι των off-shore, κατάργηση φοροαπαλλαγών κλπ.). Αποτελεί την βασική αναγκαία μεταρρύθμιση που λύνει τα προβλήματα του δημόσιου χρέους. Επειδή και να σβηστεί το χρέος χωρίς ένα δίκαιο σύστημα θα ξαναδημιουργηθεί. Επειδή τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι δημόσιες δαπάνες, που είναι κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε, αλλά τα χαμηλά έσοδα από τη φορολόγηση του πλούτου. Αυτό που ζούμε περιγράφεται έτσι: ο πλούτος δεν κατέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια 100 δις. φόρων τα οποία δανειστήκαμε με το μνημόνιο και καλούνται να τα πληρώσουν οι μισθωτοί. Κάθε λύση για μείωση της ανεργίας, αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση προϋποθέτει ως κύρια αυτή την μεταρρύθμιση.
Γ) Αναμόρφωση του δημόσιου ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών και όχι του πλουτισμού των ιδιωτών (υπερτιμολογήσεις, συστήματα προμηθειών κλπ). Δημόσιο τραπεζικό σύστημα για τη χρηματοδότηση της οικονομίας.
Αυτές οι λύσεις όμως προϋποθέτουν κυβέρνηση η οποία θα θέλει να τα βάλλει με το μεγάλο πλούτο. Η σημερινή, προφανώς πλέον, εξυπηρετεί με προκλητικό και αντιδημοκρατικό τρόπο τα συμφέροντά του.
Επομένως αναπόσπαστο στοιχείο οποιασδήποτε λύσης είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση, και η ελληνική κοινωνία με δημοκρατικές (επειδή η δημοκρατία είναι επίσης κάτι που αφορά την οικονομία – πραγματική δημοκρατία τώρα λένε οι πλατείες και έχουν δίκιο) διαδικασίες να ανοίξει το δρόμο στην αναδιανομή του εισοδήματος και την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.
• Ο κ. Λαπατσιώρας είναι καθηγητής Οικονομικών στο Παν/μιο Κρήτης και θα μιλήσει σε ανοιχτή συζήτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Καρδίτσας, την Παρασκευή 17 Ιουνίου στις 20.30 στην Πλ. Πλαστήρα.