Εξόρμηση του Ε.Ο.Σ.Κ. στο φαράγγι του Βίκου Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Εκδηλώσεις
- Εκτύπωση
Ο κύβος ερρίφθη! Μπορεί ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καρδίτσας να μην έπρεπε να διασχίσει τον Ρουβίκωνα, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας και τα στρατεύματά του, αλλά η απόφαση για τη διάσχιση του φαραγγιού του Βίκου είχε ληφθεί!
Η ημερομηνία ορίστηκε για το διήμερο 11 και 12 Μαΐου 2024. Ούτε χειμώνας με κρύο, ούτε καλοκαίρι με ζέστη. Ανακοινώθηκε, στην εξόρμηση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας στο καταφύγιο Αγράφων και αμέσως οι πρώτες δέκα περίπου θέσεις έκλεισαν. Αναρτήθηκε και στα ψηφιακά μέσα του συλλόγου, eoskarditsas.gr και κοινωνικά δίκτυα, και πολύ σύντομα συμπληρώθηκε η ομάδα που θα πεζοπορούσε στο φαράγγι.
Η περιοχή της Ζαγορίου με τους 46 οικισμούς έχει ανακυρηχθεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 2023. Η ονομασία προέρχεται από τις σλάβικες λέξεις “za” που σημαίνει “πίσω” και “gora” που σημαίνει “βουνό”. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν “Παροραία” και αντίστοιχα οι κάτοικοί της “Παροραίοι” δηλαδή “αυτοί που ζούνε πίσω από τα όρη”. Προσφέρει πολλές δραστηριότητες εναλλακτικού τουρισμού αρκετές από τις οποίες σχετίζονται με το νερό. Ο δικός μας βασικός στόχος θα ήταν η διάσχιση του φαραγγιού, κάτω από την Τύμφη, όμως εντάξαμε στο πρόγραμμα και μία δεύτερη πεζοπορία, μεταξύ του γεφυριού της Αρίστης και εκείνου της Κλειδωνιάς.
Το ραντεβού της 11ης Μαΐου δόθηκε στις 6:30 στο νέο δημαρχείο. Η ομάδα του συλλόγου αποτελούμενη από 19 μέλη του ήταν σύσσωμη εκεί, κάποιοι χαμογελαστοί και κάποιοι που σίγουρα χρειαζόντουσαν την πρώτη κούπα καφέ. Τακτοποίηση του εξοπλισμού, επιβίβαση και αναχώρηση πολύ σύντομα. Και μόλις βγήκαμε από την πόλη, έρχεται ένα τηλεφώνημα, “έχουμε ξεκινήσει και εμείς, με το δικό μας μέσο και τον απαραίτητο εξοπλισμό”. Τέλεια! 21 άτομα η ομάδα.
Πρώτη μικρή στάση έξω από την πόλη των Ιωαννίνων. Επόμενος προορισμός το γεφύρι της Αρίστης, για την πεζοπορία του Σαββάτου. Το γεφύρι της Αρίστης, ή γέφυρα του Πάπιγκου, κατασκευάστηκε το 1923 με έξοδα της κοινότητας Πάπιγκου και των κατοίκων της και πρόκειται για μονότοξο γεφύρι μονής κατεύθυνσης. Η πεζοπορική διαδρομή που ακολουθήσαμε έχει μήκος περίπου 5 χιλιόμετρα και διάρκεια 2 ώρες. Πρόκειται για εύκολη διαδρομή που προσφέρεται ακόμη και για αρχάριους περιπατητές. Ουσιαστικά, ο πεζοπόρος διασχίζει πότε τις βραχώδεις πλαγιές της χαράδρας και πότε την κατάφυτη με πλατάνια όχθη του ποταμού Βοϊδομάτη καταλήγωντας στο γεφύρι της Κλειδωνιάς το οποίο είναι μονότοξο, πέτρινο με άνοιγμα τόξου 20 μέτρων και ύψος 9 μέτρων. Η ιστορία έχει καταγράψει και ένα έγκλημα επάνω στο γεφύρι, με αφορμή έναν γάμο, και αποτέλεσμα να χαθούν οι ζωές 4 ανθρώπων, γεγονός που αποτυπώθηκε σε τραγούδι και μοιρολόϊ:
"Δεν τον αλλάζω τον αχό
να πω άλλο τραγούδι
έχασα κύρη καί κυρά καί δυό πρώτα ξαδέρφια…"
Ξεκουραστήκαμε και μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για να επισκευτούμε το Πάπιγκο και το Μικρό Πάπιγκο. Είναι δύο πολύ όμορφα πετρόκτιστα χωριά και αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της Ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής. Το Πάπιγκο είναι χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακός οικισμός ενώ από το Μικρό Πάπιγκο, με την απερίγραπτη θέα προς τους Πύργους της Αστράκας, ξεκινά το μονοπάτι για την Τύμφη, μία υπόσχεση του συλλόγου για το άμεσο μέλλον. Μεταξύ των δύο χωριών όμως κάναμε και μία ακόμη στάση για να δούμε τις Οβίρες Ρογκοβού. Το ρέμα του Ρογκοβού πηγάζει από την κορυφή Λάπατο (2.254μ) και διασχίζει τους δύο οικισμούς. Οι Οβίρες του Ρογκοβού είναι μικρές φυσικές λιμνούλες – κολυμπήθρες – για τις οποίες λέγεται ότι ο Αλή Πασάς επέλεγε για να κάνει το μπάνιο του την καλοκαιρινή περίοδο.
Η πρόγνωση του καιρού προέβλεπε “καρέκλες” από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ του Σαββάτου. Όμως για κάποιο λόγο μας έκανε τη χάρη και προλάβαμε να κάνουμε όσα είχαμε προγραμματίσει. Ίσως ο Προφήτης Ηλίας που βρίσκεται σε κάθε κορυφή της χώρας μας να αγαπάει ιδιαίτερα τους ορειβάτες και να φρόντισε για τον καιρό… Το απόγευμα του Σαββάτου καταλήξαμε στο Βίκο όπου βρίσκονται οι ξενώνες που θα φιλοξενούσαν τους περισσότερους, μιας και κάποιοι τολμηροί επέλεξαν να διανυκτερεύσουν σε σκηνές. Φυσικά, το βράδυ επισκευτήκαμε τοπική ταβέρνα για αναπλήρωση δυνάμεων, καθότι η επόμενη μέρα θα ήταν απαιτητική.
Το πρωινό ξύπνημα της Κυριακής ορίστηκε στις 6:30. Βλέπετε, μας περίμενε μεγάλη μέρα και έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς. Ένα γερό πρωινό, και εκκίνηση της πεζοπορίας. Η πινακίδα στην αρχή του φαραγγιού έλεγε 6 ώρες μέχρι την άλλη άκρη στο Μονοδένδρι. Το φαράγγι του Βίκου συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο με τα ρεκορ Guiness, διότι σε σχέση με το πλατος του αποτελεί το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου. Μάλιστα, στο βαθύτερο σημείο του φτάνει τα 900 μέτρα όταν το πλάτος του είναι περι τα 1100 μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι τόσο στην αρχή του μονοπατιού όσο και στο τέλος του, μας περίμενε υψομετρική διαφορά. Μετά από περίπου 40 λεπτά πεζοπορίας και μια μικρή παράκαμψη από το βασικό μονοπάτι, φτάσαμε στη Μονή της Παναγίας του Βίκου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και χτισμένη το 1738. Εκεί βρίσκονται και οι πηγές του Βοϊδομάτη που είναι ίσως το καθαρότερο ποτάμι στην Ευρώπη. Αποχαιρετίσαμε τις νεράιδες και τα ξωτικά και ξαναπήραμε το μονοπάτι για το Μονοδένδρι. Η διαδρομή στο μεγαλύτερο τμήμα της ήταν σκιερή, γεγονός που βοηθούσε την πεζοπορία. Το φαράγγι αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Πάρκου της Βόρειας Πίνδου και εντάσσεται στο δίτυο των γεωπάρκων της UNESCO. Περιλαμβάνει περισσότερα από 1800 είδη χλωρίδας και 180 είδη πουλιών. Μάλιστα, με τα βότανα του Βίκου, “θεράπευαν” κατά την Τουρκοκρατία ασθένεις οι “Βικογιατροί” ή αλλιώς “Κομπογιαννίτες” επειδή “γιάναν” (θεράπευαν) με βότανα που είχαν δεμένα σε κόμπο στο μαντήλι του λαιμού. Η πεζοπορία μεγάλη σε διάρκεια ανταμοίβει όμως εκείνον που επιλέγει να τη διαβεί με κόσμους που δεν το φαντάζεται. Συνολικά χρειαστήκαμε 7,5 ώρες εκ των οποίων η καθαρή πεζοπορία ήταν 5 ώρες. Οπότε με την άφιξή μας στο Μονοδένδρι η αναζήτηση ταβέρνας κρίθηκε όχι απλά αναγκαία, αλλά επιτακτική.
Όμως η εξόρμηση δεν τελείωσε στο Μονοδένδρι. Κινηθήκαμε με το λεωφορείο βόρεια του χωριού για να επισκεφτούμε το Πέτρινο Δάσος αλλά και για να πάρουμε μία τελευταία εικόνα του φαραγγιού απο ψηλά στη θέση Οξιά, έχοντας απέναντί μας το Μέγα Λάκο.
Και κάπου εκεί, εν μέσω δυνατής βροχής, έφτασε η ώρα της επιστροφής. Κάματος στα σώμα, αλλά τέρψη στην καρδιά και την ψυχή από τις απίστευτες εικόνες του διημέρου. Φυσικά, η ανάβαση της Τύμφης είναι μια υπόσχεση που δεν ξεχνιέται. Όπως και όλες οι επόμενες προγραμματισμένες εξορμήσεις του ΕΟΣΚ.
Η εξόρμηση στον Βίκο μας έδωσε μια εικόνα του πως μπορεί να αξιοποιηθούν οι φυσικές ομορφιές του τόπου μας και ο νους ήταν στα Άγραφα που διαθέτουν ότι καλύτερο γι’ αυτό το σκοπό.
Ε.Ο.Σ.Κ.