Έπαινος για τον Καρδιτσιώτη ποιητή Βαγγέλη Ντελή στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Ζωοφιλία και Λογοτεχνία»
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Κοινωνικές - Αστυνομικές
- Εκτύπωση
Το περασμένο Σάββατο (8/10) στη Λαμία, στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Σαμαράς, έγινε η απονομή των βραβείων στους διακριθέντες του 5ου Διεθνή Λογοτεχνικού Διαγωνισμού "Ζωοφιλία και Λογοτεχνία".
Ανάμεσα στους βραβευθέντες και ο καρδιτσιώτης ποιητής και συγγραφέας Βαγγέλης Ντελής που τιμήθηκε με έπαινο για το ποίημά του «Ο μικρούλης σπίνος της νύχτας».
«Ο μικρούλης Σπίνος της νύχτας»
Αργά, πολύ αργά τη νύχτα,
Τις ώρες που η μοναξιά βαδίζει συντροφιά με το σκοτάδι,
Ένας νέος ξαγρυπνούσε πνιγμένος από σκέψεις σαν φίδια.
Το υπόγειο μύριζε απόγνωση και όνειρα σκονισμένα.
Μια ζωή που ξέμεινε μονάχη, δίχως ελπίδα πια να βγει στο φως.
Ήταν Μάης κι η ψυχή της φύσης άνθιζε στο στήθος της που στέναζε.
Εκείνο το βράδυ ο νέος αποφάσισε να δώσει ένα τέλος
Την ώρα που καθρεφτίστηκε το βλέμμα του στο σκοτεινό μαχαίρι.
Την ώρα εκείνη όμως έσκισε το σκοτάδι το κελάηδημα ενός Σπίνου,
Τόσο γλυκό κι απόκοσμο,
Από το έρημο οικόπεδο απέναντι, το γεμάτο με ανθισμένα δέντρα.
Ένα αλλιώτικο μαχαίρι ήταν εκείνο το τραγούδι,
Σαν να άνοιξε ο ουρανός και γέμισε λουλούδια το σκοτάδι κι ο αέρας αρώματα.
Άνοιξε δειλά το παντζούρι.
Τα χέρια του έτρεμαν από μια συγκίνηση παράξενη.
Γέμισε το δωμάτιο μελωδικές, φωτεινές πεταλούδες κι ανείπωτη γλύκα.
Έψαξε μια κίνηση στο σκοτάδι, ένα άγγιγμα των φύλλων,
Ένα μικρό φτερούγισμα, ίδιο μ’ αυτό της ψυχής του,
Έστω ένα βλέμμα να γυαλίζει στο μισό φεγγάρι, σαν κι αυτόν.
Έμεινε εκεί ως το πρωί να κλέβει διψασμένος την ευτυχία και να ζει χαρούμενος πια,
Όπως έζησε τελικά σ’ όλη του τη ζωή,
Ευτυχισμένος για τις μικρές στιγμές που σε βρίσκουν σαν βέλος ερωτικό,
Για τις μικρές ανάσες που γίνονται τραγούδι,
Για τις μικρές σκέψεις που γίνονται όνειρα.
Για τα μικρά «ναι» της ζωής, που αξίζουν σαν πολύτιμα πετράδια.
Εκείνος ο μικρούλης Σπίνος της νύχτας, που έκανε τραγούδι το σκοτάδι,
Έσωσε μια ζωή χωρίς να το ξέρει.
Μα τώρα, χρόνια μετά, αναρωτιέμαι κάποιες στιγμές, μήπως το γνώριζε;
Μήπως κάποια πλάσματα νιώθουν τον πόνο του ανθρώπου
Και κάνουν την ανάσα τους τραγούδι, το δέρμα τους χάδι,
Τα μάτια τους χαρά, την συντροφιά τους πλήρωση,
Δίνουν χωρίς αντάλλαγμα και σώζουν τις ζωές μας;